Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Γιώργου Ρωμαίου, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Όταν οι ηγέτες έδιναν μάχη στην ΕΟΚ»:
Κάνει ο Αντώνης όπως ο Καραμανλής και ο Ανδρέας…
«Για την ιστορία και για δίδαγμα, να θυμίσω δύο περιπτώσεις σκληρής και αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης.
Όταν το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδινε τη μάχη για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ έθεσε ως προϋπόθεση την επιστροφή της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (η αποχώρηση έγινε μετά τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο, τον Αύγουστο του 1974).
Η απάντηση του Καραμανλή: “Καλύτερα να σταματήσουμε τη συζήτηση, κύριε καγκελάριε. Αρνούμαι προκαταβολικά να συζητήσω το θέμα του ΝΑΤΟ. Είναι άσχετο με το ελληνικό αίτημα για την ένταξή μας στην Κοινότητα. Αν θέλετε να έχουμε συνομιλίες, θα ξεχωρίσουμε τα θέματα. Αλλιώς θα σταματήσουμε εδώ. Και η επίσκεψή μου θα περιοριστεί σε επίσκεψη εθιμοτυπικού χαρακτήρα”. Ο Σμιτ δεν επέμεινε και συμφώνησε για την ένταξή μας στην ΕΟΚ.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, το 1981, ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση των όρων της ένταξης και, κυρίως, οικονομική ενίσχυση. Η πρώτη αντίδραση ήταν αρνητική. Την ίδια περίοδο εκκρεμούσε η ένταξη στην ΕΟΚ της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Ο Παπανδρέου απείλησε με βέτο εάν δεν εγκρινόταν το οικονομικό πρόγραμμα που είχε καταθέσει με τίτλο Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ).
Τα ΜΟΠ εγκρίθηκαν και η “σιδηρά κυρία” Μάργκαρετ Θάτσερ, πολέμιος των παροχών στις χώρες του Νότου –κάτι μας θυμίζει– είπε για τον Ανδρέα Παπανδρέου: “Δεν τον συμπάθησα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από Διάσκεψη Κορυφής της ΕΟΚ χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του”».
****
…του Θανάση Καρτερού από το σχόλιό του «Οργασμοί politically correct» στη στήλη του «Της ώρας», στην «Αυγή»:
Απολυτίκιο…
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχασε κάτι από το νόημα της επίσκεψης Μέρκελ στην Ελλάδα, αλλά και από το βαθύτερο νόημα της σύγχρονης κρατικής δημοσιογραφίας όποιος δεν παρακολούθησε, έστω και λίγο, την απευθείας μετάδοση των εξελίξεων από την ΕΡΤ. Κατά την οποία αποδείχτηκε ότι κάθε μεγάλο γεγονός χρειάζεται για να αναδειχτεί τους κατάλληλους δημοσιογράφους, όπως και τους κατάλληλους καλεσμένους, ειδικευμένους να ανακαλύψουν το πρωτότυπο μέσα στην κοινοτοπία, το έγχρωμο μέσα στη βαρεμάρα και το σημαντικό μέσα στην ανοησία. Για να τεκμηριώσουν την άποψη που εξέφρασε φέρελπις πανεπιστημιακός ότι η επίσκεψη αυτή είναι ιστορική και θα ασχοληθούν μαζί της ενδελεχώς οι ιστορικοί του μέλλοντος. Σώωωωπα!
Να βλέπεις την παρουσιάστρια, θυγατέρα παλαιού υπουργού της ΝΔ, να επαναλαμβάνει με κυματοειδή φωνή, μπας και δεν το καταλάβουμε, πόσο σημαντική είναι η εικόνα του περιπάτου Σαμαρά – Μέρκελ στους κήπους του Μαξίμου καθʼ οδόν προς το Προεδρικό Μέγαρο, δεν είναι και λίγο πράγμα.
Αυτό το αίσχος, για να σοβαρευτούμε λίγο, αυτή η περιφρόνηση προς τους πολίτες τηλεθεατές που χαρατσώνονται για την κρατική τηλεόραση, είχε χρόνια να εμφανιστεί. Θα πρέπει να σεμνύνεται ο Κεδίκογλου για τη μεταμόρφωση της ενημέρωσης σε προπαγάνδα – ή, ακόμα χειρότερα, σε απολυτίκιο».
****
…της Ζέζας Ζήκου από την ανάλυσή της στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ένας πρόεδρος, μια κρίση, ένα τηλεοπτικό μάθημα»:
Την τόλμη του 2008 χρειάζεται ο Ομπάμα…
«Από την Τετάρτη το βράδυ, οι Δημοκρατικοί παλεύουν με την απελπισία και την απογοήτευση. Θα μπορούσε ο πρόεδρος στο ντιμπέιτ να είχε φανεί πιο δυνατός και ικανότερος να αντικρούσει τη χρήση παραπλανητικών στοιχείων και τις ατάκες του Ρόμνεϊ. Ακόμη και στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για την επιθετική ρητορική του Μιτ Ρόμνεϊ και την έκπληξή τους για το απολογητικό ύφος του Ομπάμα. Μήπως είναι άδικο, όμως, να νιώθουν τόση απογοήτευση, αναρωτιέμαι. Είναι ήττα να μη γίνεσαι επιθετικός και να μην παραφθείρεις ή στρεβλώνεις το έργο του άλλου; Είναι ήττα να αρνείσαι τον λαϊκισμό του αντιπάλου; Μοιάζει σαν ήττα, όμως, ακόμα και για όλους αυτούς που βλέπουν την ποιότητα του Ομπάμα».
«Οι Δημοκρατικοί είναι σήμερα αδύναμοι, δεν έχουν στόχους ούτε ιδεολογία, κι έτσι οι προοδευτικές θέσεις δεν διατυπώνονται πια από κανέναν. Αν κάποιος τις υποστήριζε, η Αμερική θα τις δεχόταν, θα τις έκανε δικές της. Το χειρότερο απʼ όλα, όμως, είναι ότι ο μόνος που διαπνέεται από πραγματικό πάθος είναι ο Ρόμνεϊ». «Η προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα το 2008 χαρακτηρίστηκε από τόλμη. Μόνο αυτή θα τον βοηθήσει να επανεκλεγεί το 2012».