Αυτισμός και αγυρτεία…

Θα νόμιζε κανείς ότι ο χρόνος γύρισε πίσω στο 1941. Με κατάκλειστα σπίτια, έρημους δρόμους και τότε, οι Αθηναίοι παγωμένοι άκουγαν τον θόρυβο από τα άρματα των ναζιστών που έμπαιναν στην ιστορική πόλη.

Τα δρακόντεια μέτρα του κ. Σαμαρά θύμιζαν τα μέτρα των αρχών κατοχής, με συμπαραστάτες τα Τάγματα Ασφαλείας. Οι μνημονιακοί οσφυοκάμπτες, υποκλινόμενοι προ της αρχηγού του Δ΄ Ράιχ, τη διαβεβαίωσαν ότι θα εκτελέσουν τις εντολές της για τον αφανισμό των δεινοπαθούντων Ελλήνων. Δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη εάν η γερμανίδα καγκελάριος ζητούσε να αναρτηθεί και ο αγκυλωτός σταυρός δίπλα στην ελληνική σημαία, στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού -την περασμένη Παρασκευή- για την επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα προκάλεσαν οδύνη στις καρδιές των Ελλήνων: «Θα την υποδεχθούμε όπως πρέπει, σαν ηγέτη μιας μεγάλης δύναμης και φίλης χώρας, όπως είναι η Γερμανία…». Σίγουρα επικαλείται διπλωματική σκοπιμότητα ο κ. Σαμαράς. Τόσο μεγάλο ψέμα όμως από τα χείλη του πρωθυπουργού πώς να το δεχθεί ο βασανισμένος έλληνας πολίτης; Μεγάλη δύναμη ασφαλώς είναι η Γερμανία. Όχι όμως και… «φίλη χώρα»! Άμα έχεις τέτοιους «φίλους» τι τους θέλεις τους εχθρούς σου;

Στη μνήμη των παλαιοτέρων πέρασαν σαν μαυρόασπρη ταινία «επικαίρων», εκείνες οι φωτογραφίες του Ιωάννη Μεταξά και του Κώστα Κοτζιά επί «4ης Αυγούστου», που υποδέχονταν στην Αθήνα τον υπουργό προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ, τον περιβόητο Γκέμπελς. Κι εκείνοι φυσικά είχαν τους διπλωματικούς λόγους των. Όμως οι εικόνες αυτές δεν έπαψαν να προκαλούν απέχθεια. Στο πέρασμα του χρόνου οι διπλωματικοί λόγοι, δηλαδή οι διπλωματικές σκοπιμότητες, πάντα θα ισχύουν. Το περίεργο όμως είναι ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 μέχρι σήμερα η αποικιοκρατική αντίληψη της Γερμανίας απέναντι στη χώρα μας δεν άλλαξε. Στο πρόσωπο του Γκέμπελς βλέπουμε τη Μέρκελ.

Δεν αντιλαμβάνεται το τρικέφαλον κυβερνητικόν έκτρωμα ότι η επίσκεψη της Μέρκελ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επίδειξις δυνάμεως του αποικιοκράτη σε μια χώρα που θεωρεί τους κατοίκους της κάφρους και τους έχει περάσει τις αλυσίδες της δουλείας; Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης παίζουν τον ρόλο του «επιστάτη» και περιμένουν «εύσημα» από τον «αφέντη».

Το τραγικό γεγονός στη συμφορά που πλήττει όλες τις χώρες του Νότου είναι ο «πολιτικός αυτισμός» των κυβερνήσεών τους. Διότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή ο εγκέφαλος των κυβερνώντων δεν προσλαμβάνει το τι συμβαίνει γύρω τους ή ενσυνειδήτως εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Και συγκεκριμένα τα συμφέροντα του Βερολίνου και της αισχράς παγκοσμιοποίησης. Οι ίδιοι οι δυνάστες μας της συγκεκαλυμμένης δικτατορίας της Ευρωζώνης μάς λένε ξεκάθαρα ότι για πολλά χρόνια -δεκαετία οπωσδήποτε- δεν πρόκειται να μας αφήσουν να ανασάνουμε. Τα χαράτσια και τα μέτρα εξοντώσεως θα συνεχίζονται μέχρις ότου γίνουμε κάτι σαν τις πιο εξαθλιωμένες αφρικανικές αποικίες. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν την αυταπάτη ότι «διαπραγματεύονται». Όση ευχέρεια είχε ο γάλλος στρατηγός Πετέν ή ο δικός μας Τσολάκογλου να «διαπραγματευτούν» με τις γερμανικές αρχές κατοχής, άλλη τόση δυνατότητα «διαπραγματεύσεως» έχουν οι σημερινοί κατοχικοί πρωθυπουργοί με το Δ΄ Ράιχ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Το θέατρο που παίζουν είναι επιπέδου παραστάσεως «μπουλουκιού». Και τότε, στην εποχή του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, αυτές οι κακόγουστες παραστάσεις, με τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας», αντιμετωπίζονταν από το κοινό με… «μαξιλάρωμα», ενώ τώρα οι θλιβερές παραστάσεις των… «αγαπητικών της Μέρκελ» προκαλούν λαϊκές εξεγέρσεις. Η τριμερής συγκυβέρνηση δεν έχει καμιά δικαιολογία. Είναι τυφλή, αφού δεν αντιλαμβάνεται ακόμα ότι το καταραμένο ευρώ ήταν η παγίδα για την υποδούλωση των λαών. Δεν ήταν δυνατόν ποτέ το κοινό νόμισμα να εξυπηρετεί όλα τα κράτη, που το καθένα έχει ξεχωριστές ιδιαιτερότητες. Ισχύει αυτό που είχε πει ο Κολοκοτρώνης: «Τα παπούτσια του Χατζηπέτρου θέλουν να τα βάλουν στα πόδια του Λόντου…»! Ο πρώτος ήταν ένας γίγαντας και ο δεύτερος μικροκαμωμένος. Ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί μάς λένε απροκάλυπτα τι συμβαίνει, αλλά οι κυβερνώντες «αυτιστικοί» περί άλλων τυρβάζουν. Το «Σπίγκελ» έγραφε ότι η «τρόικα» δεν είναι τίποτε άλλο από πιόνια πολιτικών συμφερόντων. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έγιναν «πιόνια των… πιονιών»! Η Λαγκάρντ μάς κοροϊδεύει ξεδιάντροπα ισχυριζόμενη ότι… «λυπάται για τον κόσμο που χάνει τη δουλειά του, αλλά είναι… απαραίτητο»! Και δεν έκρυψε ότι επί μία δεκαετία τουλάχιστον το ίδιο σκηνικό θα υπάρχει. Και η εγωίστρια Μέρκελ δεν παραδέχεται ότι τα μέτρα ήταν λάθος. Και δεν θα το παραδεχτεί διότι ενσυνειδήτως ακολουθεί αυτήν την τακτική για τον αφανισμό μας. Δεν διαφέρει σε τίποτε η μέθοδος της μαντάμ Μέρκελ από εκείνην του Γ΄ Ράιχ. Θα θυμίσουμε μία μόνο χαρακτηριστική περίπτωση: Τότε, στην Κατοχή, τα γερμανικά αεροπλάνα πάνω από το Αιγαίο (έξω από την Εύβοια) βομβάρδισαν το πλωτό νοσοκομείο «Αττική». Ήταν γεμάτο τραυματίες των ηρωικών οχυρών, με νοσοκόμες, γιατρούς και είχαν όλα τα φώτα αναμμένα ώστε να είναι εμφανή τα σήματα του Ερυθρού Σταυρού. Ακολούθησαν απερίγραπτες σκηνές φρίκης και τρομακτικού πανικού μέσα στο υγρό σκοτάδι. Σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους, με τις σύγχρονες εμπρηστικές βόμβες, τα Μνημόνια, βομβαρδίζουν έναν τραυματισμένο λαό. Η μοιραία συγκυβέρνηση δεν έχει το σθένος να αντιληφθεί ότι τα ψέματα τελείωσαν. Προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, όταν ανερυθρίαστα δηλώνει ότι την ενδιαφέρει μόνον η ακεραιότητα της Ευρωζώνης! Αντιθέτως, όλες οι χώρες του Νότου οφείλουν να αντιληφθούν ότι η απελευθέρωση θα έλθει μόνον όταν διαλυθεί η Ευρωζώνη, διώξουμε την «τρόικα» και τα κράτη επιστρέψουν στο εθνικό τους νόμισμα. Εάν η συγκυβέρνηση της ευρωλαγνείας δεν συνειδητοποιήσει αυτήν την ανάγκη, τότε θα πρέπει να παραμεριστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Και ο «υπομονετικός» κ. Παπούλιας, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας αναμετρήσει τις ευθύνες του. Η παθητική στάση βλάπτει. Δεν μπορεί να είναι… «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν»… Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο. Έχει χρεοκοπήσει. Έχει περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία. Ο λαός το χλευάζει. Οι αναθυμιάσεις από τα σκάνδαλα μας πνίγουν.

«Λίστες», όπως αυτή της Λαγκάρντ, κυκλοφορούν από τα γραφεία του Βενιζέλου και του Παπακωνσταντίνου στον ΣΔΟΕ κι απ’ εκεί στο γραφείο του Σαμαρά. Οι «δικαιολογίες» του Βενιζέλου κανέναν δεν έπεισαν. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτε! Ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον. Το αποκορύφωμα όλων αυτών είναι ότι το ΠΑΣΟΚ -ο μεγάλος ένοχος, με πρώτον τον Παπανδρέου- παριστάνει τώρα διά στόματος Βενιζέλου τον… «εγγυητή της πολιτικής ομαλότητας»… Κατόπιν όλων αυτών, διερωτώνται για την άνοδο της Χρυσής Αυγής! Αλλά το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου θα ανέβει ακόμα περισσότερο, διότι το δυναμώνει η συγκυβέρνηση. Ας μελετήσουν λίγη Ιστορία -και κυρίως την Ιστορία της Βαϊμάρης- όλοι αυτοί που απορούν με το «φαινόμενο». Το παρελθόν διδάσκει για το παρόν και για το μέλλον. Και οι ευρωλάγνοι στο τέλος… «θα πάνε αδιάβαστοι»! Χρειάζεται όμως να ξεκαθαρίσουμε και τους λογαριασμούς μας με τη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη. Ζούμε σε μια εποχή που ιδεολογίες και ορολογίες παραμορφώθηκαν τραγικά και έχουν πάψει προ πολλού -διεθνώς- να εκφράζουν ό,τι ενόμιζε παλαιά ο κόσμος. Ο σοσιαλισμός, η πιο ιερή ιδέα, έγινε στις μέρες μας συνώνυμη της απάτης και μάσκα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Τρίζουν τα κόκαλα των παλαιών ιδεολόγων για το κατάντημα της ιδεολογίας των αρχών του Ζορές. Σ’ όλη τη μεταλλαγμένη Ευρώπη, τα πιο αντιδραστικά μέτρα ελήφθησαν κάτω από αυτήν την απατηλή ταμπέλα. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να ερευνήσει, από πότε και πώς η λεγόμενη «Σοσιαλιστική Διεθνής» κατέστη η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος, του ιμπεριαλισμού και του συντηρητισμού. Αλλά τι άλλην χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν φτάσαμε να γίνει πρόεδρος αυτού του καρνάβαλου, της «Διεθνούς», ο… Γιωργάκης Παπανδρέου και σήμερα να παριστάνει τον «σοσιαλιστή» ο κ. Βενιζέλος; Η «μετάλλαξη» όμως προχώρησε πολύ και στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Ο κ. Κουβέλης θέλησε να αποτελέσει το «αριστερό δεκανίκι» της συγκυβέρνησης. Τη στηρίζει. Χωρίς αυτόν θα είχε καταρρεύσει. Υποκρίνεται ότι δυσφορεί με τις Βρυξέλλες, δακρύζει με τα δεινά των εργαζομένων, διατυπώνει τις «διαφωνίες» του για τα μέτρα, αλλά τα ψηφίζει! Δηλώνει συνεχώς ότι… «τίποτε δεν είναι δεδομένο»! Κι όμως δεδομένη παραμένει η στήριξή του προς την κυβέρνηση. Της παρέχει «αριστερό άλλοθι». Τι είναι, τέλος πάντων, η ΔΗΜΑΡ; Υπάρχουν σ’ αυτήν μερικοί που ήταν «κομμουνιστές» και έγιναν έπειτα «σοσιαλιστές» ή «σοσιαλδημοκράτες» και κάποια ΠΑΣΟΚικά ναυάγια. Αφού επέρασαν από σκοτεινούς διαδρόμους «συνιστωσών», αντιπολιτευόμενοι τους πάντες ως ψευδοεπαναστάτες, εκαλλιέργησαν έναν ακατάληπτον σουρεαλισμόν που έφτανε μέχρι τη… Ρεπούση! Μια ομάδα άγνωστη πέραν μιας δεκάδας ανθρώπων. Και μεταβάλλονται σε γραφικούς «προοδευτικούς», αφού δεν είναι πλέον ούτε κομμουνιστές ούτε σοσιαλιστές ούτε σοσιαλδημοκράτες. Και αναλόγως της αντοχής των καταλήγουν ουραγοί της «τρόικας». Διότι δεν τους ενδιαφέρουν οι ιδέες. Αδιαφορούν αν θα μείνει τίποτε όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο, αφού οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να είναι ποτέ τίποτε. Έτσι, ικανοποιούν τον ψυχικό τους μηδενισμό. Εάν ο κ. Κουβέλης -που άξιζε καλύτερης τύχης- θέλει ν’ αλλάξει τη δυσμενή εικόνα του κόμματός του στα μάτια του κόσμου, ας αποχωρήσει από το αποτυχημένο κυβερνητικό γαϊτανάκι. Πρέπει να αποφασίσει: Ή θα είναι με τον δοκιμαζόμενο λαό ή με τους δυνάστες του. Θα στηρίζει τον κ. Βενιζέλο, που δεν πρόλαβε να διαβάσει τη λίστα Λαγκάρντ και «δεν γνωρίζει τίποτε για τον φόνο», όπως είπε ο κ. Τσίπρας; Και θα σιγοντάρει τον κ. Στουρνάρα, που με πολιτικό χατζηαβατισμό προς τους ξένους πάτρονες εδήλωσε χωρίς αιδώ, ότι «δεν υπάρχει διαμάχη με την ”τρόικα”»; Γι’ αυτά τα απάνθρωπα μέτρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως εχαρακτήρισε την εικόνα της κυβερνήσεως ως αξιοθρήνητη. Ενοχλήθηκε ο υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Σκορδάς και με βαρύγδουπο ύφος απάντησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει επάνω του τσίπα»… Λάθος! Η κυβέρνηση και ο κ. Σκορδάς δεν έχουν τσίπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει… Τσίπρα!

Το ποτάμι όμως της λαϊκής οργής φουσκώνει. Όσα έγιναν στο υπουργείο Άμυνας από τους ναυτεργάτες θα γίνουν κι αλλού. Η αντίδραση θα γενικεύεται κάθε μέρα περισσότερο. Κι ας μην αναζητούν ευθύνες στο πόσες δυνάμεις ΜΑΤ υπάρχουν για προστασία. Το πρόβλημα δεν λύεται με αστυνομικά μέτρα. Πρέπει να αλλάξουν οικονομική και εξωτερική πολιτική. Μόνον δι’ αυτού του τρόπου θα ειρηνεύσει ο τόπος. Ο καθηγητής κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, που εγκαίρως είχε προειδοποιήσει για το πού οδηγείται η χώρα, προβλέπει αυτό που ήδη έχουμε επισημάνει: Οδηγούμεθα σε νέο διχασμό, χειρότερο του 1915, και σε νέο εμφύλιο, επίσης χειρότερο του 1946-’49. Η λαϊκή επανάσταση βρίσκεται επί θύραις. Ο λαός δεν αντέχει ούτε αυτά ούτε, πολύ περισσότερο, άλλα πρόσθετα μέτρα, που μας φορτώνουν. Αν δεν διώξουμε την «τρόικα» και δεν φύγουμε από την Ευρωζώνη, θα χυθεί αίμα… Και το Γουδί περιμένει πολλούς. Αυτή η πολιτική αγυρτεία δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Είχε δίκιο ο Γκαίτε όταν έλεγε: «Μισώ πάσαν αγυρτείαν, όπως την αμαρτίαν, αλλά κατ’ εξοχήν μισών την αγυρτείαν εις τα πολιτικά, ήτις οδηγεί εις την αθλιότητα και την καταστροφήν πολλών χιλιάδων ατόμων και εκατομμυρίων λαού…».