Ο Τσαρλς Νταλάρα επικρίνει τα μέτρα σκληρής λιτότητας στην Ελλάδα!
Θυμίζουμε ότι ο κ. Νταλάρα είναι ο γενικός διευθυντής του IIF (International Institute of Finance), δηλαδή του διεθνούς ινστιτούτου που, κατά την καταγωγή του, είναι προορισμένο να στηρίζει αντί παντός τιμήματος τα συμφέροντα των ιδιωτικών τραπεζών ανά τον κόσμο.
Ειδικότερα, κατά την υπογραφή της Μηνιαίας Έκθεσης για την οικονομική πολιτική του IIF, ο κ. Τσαρλς Νταλάρα υποστήριξε ευθέως τη θέση ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν αμέσως τα μέτρα σκληρής λιτότητας στην Ελλάδα και να υιοθετηθούν, επίσης αμέσως, φιλοαναπτυξιακές πολιτικές, οι οποίες θα δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και θα καθορίζουν τους στόχους δημοσιονομικής πολιτικής με βάση τον λόγο του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ.
Με άλλα λόγια, ο Τσαρλς Νταλάρα, βλέποντας το αδιέξοδο της πολιτικής λιτότητας στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις της εξ αυτής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας για τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, καταδικάζει, εμμέσως πλην σαφώς, την πολιτική λιτότητας που υιοθετεί η Γερμανία, με τις εμμονές της στην επίτευξη αδιέξοδων δημοσιονομικών –και μόνο– στόχων, όπως είναι το έλλειμμα και το χρέος.
Φυσικά ο κ. Τσαρλς Νταλάρα δεν άλλαξε θέση «ανιδιοτελώς». Η βαθύτερη αγωνία του είναι ότι η αδιέξοδη πολιτική λιτότητας στην Ελλάδα οδηγεί σε κατάρρευση το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Και, κατʼ επέκταση, αυτό το μοντέλο, που μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία και, σε δεύτερο χρόνο, Ιταλία) θα οδηγήσει μαθηματικά στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος των χωρών αυτών. Συνεπώς ο κ. Νταλάρα αγωνιά για «τα του οίκου του». Μόνο που αυτή η αγωνία του, καίτοι καθαρώς υποκειμενική και ιδιοτελής, υπό τις παρούσες συνθήκες συμπλέει με τα δικά μας οικονομικά συμφέροντα. Και γιʼ αυτό πρέπει η κυβέρνηση Αντ. Σαμαρά να την εκμεταλλευθεί στο έπακρο. Την ώρα μάλιστα που η «τρόικα» συγκλονίζεται μέσα από τη θεμελιώδη αντίθεση ΔΝΤ και ΕΚΤ ως προς την ανάγκη «κουρέματος» των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, τα οποία κατέχει πρωτίστως η ΕΚΤ.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ο κ. Νταλάρα, στις ίδιες δηλώσεις του, στηρίζει κατʼ αποτέλεσμα την Ελλάδα σε τρεις άλλους κρίσιμους τομείς, υπό την παρούσα δεινή οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας:
• Πρώτον, απευθύνει έκκληση για άμεση ολοκλήρωση της έκθεσης της «τρόικας» που αφορά την Ελλάδα, ώστε να εκταμιευθεί, επίσης αμέσως, η δόση. Κι αυτό επειδή γνωρίζει καλά την κρίση ρευστότητας η οποία μαστίζει και την οικονομία μας αλλά, βεβαίως, και το τραπεζικό μας σύστημα.
• Δεύτερον, προτείνει επιμήκυνση του προγράμματος των μέτρων. Προσθέτοντας μάλιστα ότι η επιμήκυνση αυτή μπορεί να επιτευχθεί χωρίς νέα χρηματοδότηση –άρα και χωρίς ουσιαστικό κόστος για την Ελλάδα– εφόσον βεβαίως μειωθούν οι τόκοι των δανείων που έλαβε η χώρα μας από τον επίσημο τομέα.
• Τρίτον, επισημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν στη συνέχεια μέτρα τα οποία θέτουν τις βάσεις ενός ad hoc προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για την Ελλάδα. Ήτοι επενδύσεων οι οποίες είναι σε θέση, λόγω όγκου και λόγω φύσης, να τονώσουν την προσφορά και τη ζήτηση στην ελληνική οικονομία! Φθάσαμε δηλαδή στο σημείο ένας κατεξοχήν εκπρόσωπος του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος να υιοθετεί, και μάλιστα απροκαλύπτως, θέσεις J.M. Keynes και, κατʼ επέκταση, κρατικού παρεμβατισμού. Όταν μάλιστα ο ίδιος και οι ομόλογοί του ανά τον κόσμο ως τώρα εμφανίζονταν ως «άνευ όρων» υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού και του μονεταρισμού, δηλαδή των οικονομικών δογμάτων της Σχολής του Σικάγου.