Κατασκευάζουν τον νέο Παπάγο!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η δυναμική παρουσία της ΕΠΕΚ του «Μαύρου Καβαλάρη», του Νικόλαου Πλαστήρα, δρομολογούσε υπό την έμπνευση του Γεώργιου Καρτάλη, έναν χρόνο σχεδόν μετά τη λήξη του πολυαίμακτου Εμφύλιου Πολέμου, τη Λήθη και τη Συμφιλίωση του βαθύτατα διαιρεμένου Λαού και την εγκαινίαση της Ανόρθωσης της Χώρας, στα πλαίσια ενός οικονομικού προγράμματος ισομετρικής, κατά περιφέρειες, ανάπτυξης της Χώρας, στηριγμένης στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών.

Το Κράτος της «Εθνικοφροσύνης»…

Παραλλήλως, στο πολιτικό πεδίο, η ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) έθετε μεταξύ των πολιτικών στόχων της την, κατά το δυνατόν, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής, χαλιναγώγηση της εκδικητικής μανίας του κράτους των νικητών της κίβδηλης «Εθνικοφροσύνης» εις βάρος των ηττημένων ΕΑΜογενών τμημάτων του Ελληνικού Λαού καθώς και κάθε Δημοκρατικής εκδοχής και σκέψης.

Ταυτοχρόνως, και στα ασφυκτικά περιθώρια του «Ψυχρού Πολέμου», οι Κυβερνήσεις Πλαστήρα επεδίωκαν η Χώρα να διακινηθεί, έστω με δειλά βήματα, ως ανεξάρτητη και ουχί στις κατευθύνσεις του επικυρίαρχου Αμερικανού, του οποίου οι επιδιώξεις εστιάζονταν στην εμπέδωση ενός Κράτους-δορυφόρου με επίσημη αντικομμουνιστική ιδεολογία.

Ακριβώς στην κρίσιμη αυτή καμπή του Νεοελληνικού Βίου, το εκδοτικό-επιχειρηματικό «Σύμπλεγμα», παντοδύναμο για την εποχή, υπογείως και εν όψει της διαφαινόμενης ανασυγκρότησης των Λαϊκών Δυνάμεων και ορμητικής εισόδου των δυνάμεων αυτών στα πολιτικά δρώμενα, σχεδιάζει την όρθωση αποτελεσματικού αναχώματος στο πρόσωπο του «Μεσσία», νικητή του Εμφυλίου, του Στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου.

Ο «Μεσσίας», τεχνηέντως, αποκαθαίρεται μειονεκτημάτων, στρατοκρατικών αντιλήψεων, του ατόμου που υπονόμευσε τη Δημοκρατία στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και οδήγησε στην κατάλυσή της, καθώς και όσα οι ομότεχνοί του του καταλόγιζαν για τη διεύθυνση του Πολέμου στην Αλβανία, και ενδύεται το φωτοστέφανο του νικητή, του αδιάφθορου, του αποφασιστικού, του οραματιστή, του ατόμου με πυγμή. Και διοχετεύεται στον Λαό ότι μόνο υπό τις επωμίδες του «Στρατάρχη» θα οδηγηθεί στη λεωφόρο της προόδου!

Σε πρώτο πλάνο η κινδυνολογία

Και μάλιστα ανασύρεται και η κινδυνολογία του απειλούμενου στρατιωτικού πραξικοπήματος, εν όψει… κομμουνιστικού κινδύνου!

Το βράδυ της 30ής προς 31η Μαΐου 1951 εκδηλώνεται το οπερετικό κίνημα του ΙΔΕΑ υπό την ηγεσία του ταξιάρχου Χριστέα, του συνταγματάρχη Καραμπότσου και του ταγματάρχη Κουρούκλη.

Ενημερώνεται (;) ο στρατάρχης στην οικία του στην Εκάλη, κατέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, έδρα τότε και της ηγεσίας του στρατεύματος, και ως λέγεται με κάποιες «αυστηρές» προσταγές προς τους κινηματίες αξιωματικούς και κάποια «χαστούκια» το κίνημα καταστέλλεται!

Ημέρες μετά, οι κινηματίες αμνηστεύονται.

Είναι δε ενδεικτικό ότι και τότε το ίδιο δημοσιογραφικό όργανο μ’ εκείνο της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου 2012, που «απεκάλυπτε τα απόρρητα σχέδια του πραξικοπήματος που δεν έγινε…», αρθρογραφούσε και ζητούσε από το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο να δείξει ανεκτικότητα έναντι του ΙΔΕΑ και των κινηματιών αξιωματικών!

Συμπτώσεις; Ίσως… Αλλά είναι πολλές οι συμπτώσεις, ώστε να θεωρούνται τυχαίες…

Το εκδοτικο-επιχειρηματικό «Σύμπλεγμα», το οποίο και σήμερα κινεί τα νήματα της Εξουσίας από το παρασκήνιο, επιδίδεται στην όρθωση αναχώματος στην ορμητική είσοδο των Λαϊκών Δυνάμεων στο πολιτικό πεδίο, υπό τη μορφή, κυρίως, του ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί ευθέως τον ρυθμιστικό ρόλο του «Συμπλέγματος» στην ενάσκηση της Εξουσίας. Πανικόβλητο, εν όψει τής βεβαίας συντριβής των υποτελών σ’ αυτό πολιτικών δυνάμεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), επεξεργάζεται τα σχέδια «κατασκευής του νέου Παπάγου»!

Η καθόλου Αριστερά, αυτήν την περίοδο της απώλειας της Εθνικής Ανεξαρτησίας και υπαγωγής της Χώρας στην οικονομική υποτέλεια της «τρόικας Εξωτερικού», ανάγεται κυρίαρχη στην Πατριωτική και Κοινωνική συνείδηση της πλειοψηφίας, αν όχι της παμψηφίας του Ελληνικού Λαού. Επισείει κινδύνους… πραξικοπήματος. Και επιδίδεται στη μεθοδική σμίλευση της προσωπογραφίας του νέου «Μεσσία», όχι πλέον υπό τη μορφή των στρατιωτικών προνουτσιαμέντων, αλλά υπό τον μανδύα του Πατριώτη, του καταρτισμένου, του δυναμικού ηγέτη, που «έχει σχέδια για όλα», στα πλαίσια, πάντοτε, της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας…

Σχέδιο χωρίς πρωτοτυπία…

Το σχέδιο «κατασκευής νέου Παπάγου» κινείται στα ίδια βήματα εκείνου των αρχών της δεκαετίας του 1950.

• Συστράτευση του πολιτικού κατεστημένου, Νέας Δημοκρατίας, των λειψάνων του ΠΑΣΟΚ και της «κυβερνώσας Αριστεράς» του κ. Κουβέλη, υπό την ηγεσία του «νέου Παπάγου», σε νέο πολιτικό σχήμα. Ο «Αστικός Κόσμος» -Μεταπρατικό Κεφάλαιο, ξενόδουλο από την υφή του και υπό την ξένη Προστασία- να ορθώσει φράχτη στην ορμητική είσοδο των Λαϊκών Δυνάμεων στην Εξουσία.

Η Ιστορική Μνήμη υπενθυμίζει ότι υπό τις επωμίδες του Στρατάρχη Παπάγου αφομοιώθηκαν στο σχήμα του Ελληνικού Συναγερμού, το Λαϊκό Κόμμα του Ντίνου Τσαλδάρη, το Λαϊκό Κοινωνικό Κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τα υπολείμματα του Δωσιλογισμού της Κατοχής, ωθήθηκαν δε, από τους εμπνευστές του σχεδίου, υπό τη «στραταρχική ράβδο», ενάριθμα στελέχη του Φιλελεύθερου Κέντρου (Ευάγγ. Αβέρωφ, Γερ. Λύχνος, Γρηγόρης Κασιμάτης, Κων. Τσάτσος, Κ. Αδαμόπουλος, Τάκος Μακρής κ.ά.).

Ακόμη και ο Γεώργιος Παπανδρέου, από την τυφλή αντίθεσή του στην πολιτική της Λήθης του Νικόλαου Πλαστήρα, «φιλοξενήθηκε» στους συνδυασμούς του Ελληνικού Συναγερμού, ως ανταμοιβή στη συστηματική υπονόμευση των κυβερνήσεων της ΕΠΕΚ, προκειμένου να επιβιώσει πολιτικώς!

Παροράται όμως, από τους εμπνευστές του σχεδίου «κατασκευής νέου Παπάγου», η ιστορικώς επιβεβαιωμένη έκφραση του Καρόλου Μαρξ:

• «Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Και αν επαναληφθεί, θα καταλήξει σε τραγωδία ή φάρσα»…