Η εξάρτηση, τα δάνεια, η εθελοδουλία διαλύουν τα κόμματα
Τα ίδια τα στελέχη πια, αν και σε αρκετές περιπτώσεις τα κόμματα δεν έχουν απομακρυνθεί από την εξουσία, είναι αδιάφορα και αποστασιοποιημένα. Ασφαλώς είναι τα ίχνη αξιοπρέπειας που τους απομακρύνουν από την καθημερινότητα του εθνικού ξεπουλήματος στις απαιτήσεις των δανειστών-εξουσιαστών της χώρας. Απαιτήσεις που φαίνεται ότι ικανοποιούνται πλήρως από το θλιβερό τρικομματικό σχήμα, που δεν νοιάζεται να απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα:
Κι όταν τελειώσουν όλα, όταν θα έχεις δώσει όλα όσα ζητήθηκαν, τι θα κάνεις; Ποια χώρα θα κυβερνάς και ποια χώρα θα υπάρχει; Στην πραγματικότητα κυβερνούν μηχανισμοί κομμάτων που δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες, αλλά (δια)πράττουν όσα δεν θα μπορούσαν να κάνουν κανονικά στελέχη, με υπόσταση, καταγωγή και ρόλο στην κοινωνία. Οι αρχηγοί έχουν πλέον κόμματα χωρίς στελέχη, κόμματα μόνο μηχανισμών, που είναι απολύτως χρήσιμοι στην υλοποίηση όσων δεν γίνονται από κανονικούς ανθρώπους. Και οι ίδιοι οι αρχηγοί; Πώς δέχονται να κάνουν όσα άθλια, μειωτικά και εκβιαστικά επιβάλλονται στην Ελλάδα από την «τρόικα» και τα αφεντικά της; Η μόνη εξήγηση είναι ότι έχουν πιστέψει στη μοναδικότητα αυτής της λύσης, αυτής της πορείας, όσο άθλια, μειωτική και εκβιαστική κι αν είναι. Έχουν πεισθεί ότι κάθε άλλη πορεία και λύση βγάζει τη χώρα από το ευρώ, κάτι που έχουν αναγάγει σε ιερό προσκύνημα: κανείς δεν θέλει να βεβηλώσει το κοινό νόμισμα. Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει «να τους σκάσει στα χέρια» η βόμβα εξόδου από το ευρώ, η βόμβα της πτώχευσης. Για κάποιους λόγους που δεν γνωρίζουμε, όπως δεν γνωρίζει και ο λαός, αλλά επίσης δεν μπορούν να φανταστούν ούτε οι γνώστες των οικονομικών πραγμάτων, οι πολιτικοί αρχηγοί της τρικομματικής κυβέρνησης θεωρούν καταστροφή οποιαδήποτε λύση εκτός ευρώ.
Αδυνατώντας να απαντήσουν στο επίσης απλό ερώτημα «και τι θα γίνει αν μένοντας στο ευρώ μειωθούν τα εισοδήματα τόσο, που δεν θα μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στις ανελαστικές τους δαπάνες;». Για να μην απαντούν, για να μη βλέπουν αυτήν τη μαθηματικά βέβαιη προοπτική, κάτι άλλο συμβαίνει, που κάποτε θα το μάθουμε. Όχι ίσως από ομολογία ενός εκ των τριών, αλλά από τα ίδια τα γεγονότα που θα συμβούν το επόμενο διάστημα. Μέχρι τότε τα κόμματα θα φυλλορροούν από στελέχη και θα είναι πολύ δύσκολο να κηρύξουν αυτά τα στελέχη προδοτικά ή απλώς γραφικά, όπως συνέβαινε εύκολα και συχνά έως τώρα μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν. Ή πιο σωστά μέσω των ΜΜΕ (και είναι πολλά) που στηρίζουν τον καθεστωτισμό, με όποιο πρόσωπο υπάρχει αυτός, αφού αποτελούν μέρος του, κομμάτι του, και επιβιώνουν μέσω αυτού. Σταδιακά, τα κόμματα χάνουν τον ρόλο τους στην κοινωνία, αφού αποδεικνύονται ανίκανα να κυβερνήσουν, να προγραμματίσουν, να προτείνουν και να υπερασπιστούν τη βαλλόμενη καθημερινότητα των πολιτών. Χάνουν δηλαδή τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν και δίνουν το δικαίωμα σε πολλούς (όχι αναγκαστικά ακροδεξιούς ακτιβιστές, αλλά απλούς απροστάτευτους και φοβισμένους ανθρώπους από τη λαίλαπα των περικοπών και της νέας φτώχειας) να αναζητούν (και εν μέρει να αποδέχονται) άλλες λύσεις, εξαιρετικά δυσάρεστες και ανησυχητικές για την ίδια τη δημοκρατία.
Έτσι, φαίνεται ότι έχουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ αυτό που φανταζόμαστε: Την αδυναμία των κομμάτων να ανταποκριθούν στη σημερινή (ήδη από τριετίας) βαθιά κρίση στηρίζοντας το πολίτευμα, τους πολίτες και την καθημερινή ομαλότητα. Αυτό, όπως είναι προφανές, δεν είναι απλό πρόβλημα δυσλειτουργίας, αλλά ουσιώδες πρόβλημα ιδεών, σοβαρότητας, επάρκειας και, φυσικά, υπόστασης. Αν δεν κάνουν οι πολιτικοί σχηματισμοί υπέρβαση, συγκρουόμενοι ουσιαστικά με τα συμφέροντα που καταδυναστεύουν τον λαό και τη χώρα (και να βάλουν τη χώρα σε έναν δύσκολο δρόμο, θα το δεχτεί ο κόσμος, αρκεί αυτός ο δρόμος να έχει σαφή προορισμό και σαφές τέλος, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει τώρα), ο λαός θα τους απαξιώσει πλήρως και θα αναζητήσει λύσεις αλλού. Και ίσως οι λύσεις αυτές δεν θα τα περιλαμβάνουν…