Εάν δεν υπάρξει κάθαρση, το σύστημα θα καταρρεύσει!
ΟΣΑ πρωτοφανή συμβαίνουν επί του αιμάσσοντος ελληνικού τραύματος συνιστούν εν πολλοίς εξωφρενική στρέβλωση και αναπαράγουν μια σουρεαλιστική αναφορά και λογικής και ήθους. Όταν δηλαδή την ώρα που η Πολιτεία παίρνει κυριολεκτικά το ψωμί από το στόμα των μη προνομιούχων πολιτών της (που είναι σήμερα η συντριπτική πλειονότητα), θεσμοί και φορείς βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα στο τέλμα που το ατάσθαλο πολιτικό σύστημα εκ των πραγμάτων αναπαράγει.
Το γεγονός ότι ακόμη και οι φιλικότεροι των ξένων γελούν με τον αυτοδιασυρμό που συντελείται λόγω και ανικανότητος και αφελείας, αλλά και κακοβουλίας, δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι η έκδηλη και κακοήθης σηψαιμία του συστήματος. Κι αυτά που οι πολίτες παρακολουθούν ενεοί σχετικά με τις διαρρέουσες ή τις εξαφανισμένες λίστες (των ληστών) δεν αποτελούν παρά δείκτες μη αναστρέψιμων μάλλον παθογενειών. Οπόταν και με βεβαιότητα (και θλίψη) έπονται χειρότερα.
Ως μεταστάσεις κακοήθων ελκώσεων που αποσυνθέτουν το ελληνικό γίγνεσθαι. Δεν κασσανδρολογούμε. Κάθε άλλο. Επιχειρούμε απλή αυτοδιάγνωση. Κι άλλωστε η καταθλιπτική πραγματικότητα ήδη αποφαίνεται αφʼ εαυτής. Είναι κραυγαλέα. Με τους θεσμικούς διαχειριστές να βλέπουν τι συμβαίνει, να γνωρίζουν τι έπεται, να υπολογίζουν τι οφείλουν να πράξουν, αλλά ν’ αδυνατούν υπό τις περιστάσεις να ενεργήσουν. Οπόταν και δεν εκπλήσσει ποσώς η κατάσταση παραλύσεως που βιώνεται σε κάθε σχεδόν επίπεδο της εθνικής ζωής.
Κάποιοι -για να μην πούμε πολλοί- θα έπρεπε να είχαν ήδη παραιτηθεί, παραδίδοντας τη σκυτάλη που δεν μπόρεσαν έστω και υποφερτά να καταξιώσουν. Και κάποιοι θα έπρεπε να βρίσκονται στα εδώλια. Γιατί ενώ η λεηλασία είναι γεγονός και μάλιστα κοινώς παραδεκτό, άπαντες είναι κατήγοροι, αναζητώντας κατηγορουμένους, χωρίς οι τελευταίοι να επισημαίνονται! Και δικαίως ο λαός (που έχει συρθεί κυριολεκτικά σε κατάσταση δραματικής πενίας) διερωτάται γιατί πρέπει να επαναθυσιασθεί σε βωμούς αναισχυντίας, την ώρα που οι αυτουργοί της καταστροφής του ευωχούνται (και ορχούνται) πάνω στα ερείπια της ελληνικής καθημερινότητος και στα θρύμματα των εθνικών προοπτικών.
Όσα λοιπόν ανεπίτρεπτα συμβαίνουν, επιβάλλουν όχι απλώς διαχείριση της πτωχευτικής κατολισθήσεως με στόχο την ανακοπή (και ει δυνατόν την αναστροφή) της, αλλά και την ενεργοποίηση αποφασιστικών πολιτικών εσωτερικής καθάρσεως! Δεν μπορεί σ’ αυτήν την κατάσταση το πολιτικό σύστημα να δώσει λύσεις, όταν το ίδιο σήπεται. Και δεν μπορεί να είναι πειστικό σε ό,τι απαιτεί από τους πολίτες, όταν οι ατάσθαλες κι εγκληματικές συμπεριφορές κάποιων εκφραστών του παραμένουν στο απυρόβλητο. Για να μην πούμε ότι τείνουν όχι απλώς να συγκαλυφθούν, αλλά και να δικαιωθούν! Οπόταν και ο σύνολος πολιτικός κόσμος απαξιώνεται από τον πολίτη. Που ξέρει μεν ότι «δεν είναι ασφαλώς όλοι ίδιοι», αλλά και οι αθωότεροι, από τη στιγμή που δεν έχουν το σθένος ή τη δύναμη να εξοβελίσουν τα σεσηπότα, θα υφίστανται τα επίχειρα. Με τα ξερά, θα καίγονται στην πυρκαγιά της λαϊκής οργής και κρίσεως και τα χλωρά. Ό,τι μεν χειρότερο. Αλλά δυστυχώς και αναπόφευκτο.
Γι’ αυτό ακριβώς η κάθαρση αποτελεί μείζονα υπό τις περιστάσεις αναγκαιότητα. Για να μπορούν οι εξουσίες να ζητούν από τους πολίτες θυσίες. Και μάλιστα πέραν ήδη και από αιματηρές. Που όχι απλώς καθηλώνουν σε συνθήκες ανέχειας, αλλά κι επαναφέρουν βίαια σε άλλες παρωχημένες εποχές ελληνικής φτώχειας και κακομοιριάς. Θραύοντας τους εθνικούς σπονδύλους. Και ταπεινώνοντας αυτόν τον φύσει περήφανο λαό, που την περηφάνια του την έχει κερδίσει με το σπαθί, το μυστρί και τον ιδρώτα του. Ε, λοιπόν αυτός ο λαός δεν μπορεί ν’ ακούει χωρίς οργή (και ντροπή) τη Μέρκελ να του λέει από τηλοψίας ότι «οι πλούσιοι Έλληνες πήραν τα λεφτά κι έφυγαν από την πατρίδα τους»! Και έπειτα από λίγες μέρες να μαθαίνει ότι κάποιοι υπουργοί του έκρυβαν λίστες με φοροφυγάδες κι εθνικούς λεηλάτες.
Ντροπή!