Διά χειρός…

…του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη, καθηγητή Γενετικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Αλληλεγγύη για την αξιοπρέπεια»:

Πού έχουν κρυφτεί οι κροίσοι «πατριώτες»;

«Ποιος άνθρωπος, χωρίς εισαγωγικά, μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι πολλά παιδιά του σχολείου προσέρχονται νηστικά και ζαλίζονται ή λιποθυμούν από την πείνα; Πού είναι η αλληλεγγύη των χορτάτων; Ολόκληρες οικογένειες φυτοζωούν. Πού είναι η ελπίδα; Πού είναι οι κροίσοι “πατριώτες” να βοηθήσουν; Νέοι με υπερπροσόντα δεν έχουν καμία δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης και μας αποχαιρετούν, όσοι μπορούν, για άλλες πατρίδες, φτωχαίνοντας το ανθρώπινο δυναμικό μας. Πού είναι η χελώνια ανάπτυξη και γιατί δεν αρχίζει επιτέλους; Τις πταίει (“χειρ τις ή πους τις”);»

… του καθηγητή του Εργατικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Ιωάννη Ληξουριώτη από το άρθρο του «Η “ηθική” του ελληνικού συνδικαλισμού» στην «Καθημερινή»:

«Διαφορετικά το συνδικάτο “δικτατορεύει”…»

«Δυστυχώς, κατά κανόνα, οι συνδικαλιστές δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση καθήκοντος για ηθική αμοιβαιότητα έναντι κανενός. Δεν αισθάνονται να τους δεσμεύει κανενός είδους “κοινωνικό συμβόλαιο”. Ελάχιστα τους ενδιαφέρουν οι “θεσμοί”, παρά μόνο στο μέτρο που καταφέρουν να τους εκμεταλλεύονται για δικό τους λογαριασμό και κατά κανόνα διαστρεβλώνοντάς τους.
Ας δώσουμε μια ακόμη διάσταση του ηθικού ελλείμματος των συνδικαλιστικών εκπροσώπων: Ακόμη και εάν ο νόμος δεν θέτει ζήτημα τυπικής νομιμότητας, δεν μπορεί να θεωρηθεί «ηθικώς» αποδεκτή μια συνδικαλιστική δράση που αδιαφορεί για τον βαθμό της πραγματικής «επιρροής» των συνδικάτων στους ίδιους τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Δεν αρκεί να αυτοχαρακτηρίζεσαι εκπρόσωπος και να ασκείς τα εκ του χαρακτηρισμού αυτού αρυόμενα “δικαιώματα”. Θα πρέπει ο εκπροσωπευτικός χαρακτήρας να επαληθεύεται και να διατηρείται. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να αξιώνει “ηθική” νομιμοποίηση η πραγματοποίηση από ένα συνδικάτο μιας απεργίας χωρίς να έχει συμμετάσχει στη λήψη της σχετικής απόφασης ένα ικανό ποσοστό από τους εργαζόμενους που καλούνται να συμμετάσχουν σʼ αυτή. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ηθικό έρεισμα και να “δικαιολογηθούν” οι δυσμενείς συνέπειες που προκαλεί η άσκηση της ιδιαίτερα σημαντικής αυτής μορφής εργατικού αγώνα. Διαφορετικά το συνδικάτο “δικτατορεύει” χωρίς προσχήματα επί των εργαζομένων και εκβιάζει κράτος και κοινωνία».

…του «Διόδωρου» του «Βήματος» για τους διορισμούς στη Βουλή από τους βουλευτές των παιδιών τους, με πιο πρόσφατη την περίπτωση της κόρης του προέδρου της Βουλής Βύρωνα Πολύδωρα:

Απορία…

«Οι γονείς είναι αυτοί που είναι – τα παιδιά των πολιτικών που διορίζονται με τέτοιον τρόπο σε δημόσιες θέσεις γιατί δεν αντιδρούν; Δεν φοβούνται ότι οι φίλοι τους γελάνε πίσω από την πλάτη τους; Δεν ενοχλούνται από τα ειρωνικά βλέμματα των άλλων; Έχουν αποκτήσει από τόσο νωρίς ανοσία στην ενοχή και στην ντροπή; Μάλλον έτσι πρέπει να είναι, αλλιώς η κάστα των πολιτικών δεν θα αναπαραγόταν οικογενειακά με τόση ευκολία».