«Τρόικα»: Μέτρα εξαθλίωσης και όχι ανάπτυξη!

Γιατί γνωρίζει τη μεγάλη αλήθεια που ως προειδοποίηση έστειλε ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ότι η ρευστότητα από μόνη της δεν μπορεί να σταματήσει την καταστροφή μιας οικονομίας, αν δεν ληφθούν παράλληλα και αναπτυξιακά μέτρα. Η ρευστότητα απλώς θα αναβάλει για λίγο την επέλευση της καταστροφής της οικονομίας. Όμως εκείνο που διαπιστώνουμε τώρα, με τη συμπεριφορά της «τρόικας», είναι ότι οι ιθύνοντες της Ευρωζώνης δεν επιτρέπουν την παράλληλη εφαρμογή μέτρων για την εξασφάλιση της ρευστότητας και για την ανάπτυξη.

Παρά το γεγονός ότι πολλοί κορυφαίοι παράγοντες της ΕΕ και της Ευρωζώνης έχουν αναγνωρίσει τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού κατά τα τελευταία χρόνια, εν τούτοις η συμπεριφορά του ελεγκτικού κλιμακίου της «τρόικας» αποδεικνύει ότι στην πράξη η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ επιδιώκουν μάλλον την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Οι «τροϊκανοί» ήγειραν την τελευταία στιγμή αναιδείς απαιτήσεις και έτσι σταμάτησαν οι συζητήσεις για την οριστικοποίηση των μέτρων εξόντωσης του πακέτου των 13,6 δισ. ευρώ. Τώρα είναι η ευκαιρία η κυβέρνηση να οργανώσει έναν κύκλο συναντήσεων με τους ιθύνοντες του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή της «τρόικας», με σκοπό να ξεκαθαρίσει πλέον το τοπίο. Τι επιδιώκει άραγε η «τρόικα» και γιατί συμπεριφέρεται τόσο ανάλγητα απέναντι στην Ελλάδα και κυρίως απέναντι στον ελληνικό λαό; Γιατί πάλι μαίνεται, γιατί επιτρέπει στα όργανά της να ασχημονούν και γιατί για ακόμη μια φορά απαιτούν τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας; Εάν δεν πάρει απάντηση η κυβέρνηση που να αιτιολογεί πλήρως αυτήν τη συμπεριφορά, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά η παραίτηση. Αυτό θα τρομοκρατήσει την «τρόικα» και ίσως καταλάβει ότι η Ελλάδα σταμάτησε πλέον να είναι η ευπειθέστατη αποικία τους. Και θα πρέπει να επιμείνει η κυβέρνηση ότι χωρίς ανάπτυξη και χωρίς ρευστότητα δεν είναι δυνατόν να ανορθωθεί η οικονομία. Και τα ηλίθια μέτρα που θέλουν να εφαρμόσουν σε βάρος της Ελλάδος οδηγούν την ελληνική οικονομία στην καταστροφή.

Τελικά εάν τα μέτρα που προτείνει το κλιμάκιο της «τρόικας» εφαρμοστούν και λαμβανομένης υπόψη και της γενικότερης κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, έχουμε την άποψη ότι θα υπάρξουν οι παρακάτω ανεπιθύμητες παρενέργειες για τη χώρα μας, με την επιφύλαξη βέβαια ότι τα μέτρα αυτά θα εφαρμοστούν όπως μέχρι τώρα έχουν ανακοινωθεί. Η μόνη ελπίδα είναι ότι σε ανώτερα κλιμάκια τα μέτρα αυτά μπορούν να γίνουν ηπιότερα.

α) Τα μέτρα σίγουρα θα φέρουν αύξηση της ύφεσης. Το 2013 και το 2014 είναι σίγουρο ότι η ύφεση θα προσεγγίσει και ενδεχομένως θα υπερβεί το 10% του ΑΕΠ. Και νομίζουμε ότι οι τάχα προβλέψεις όλων των συστημικών διεθνών οργανισμών -και της δικής μας Τράπεζας της Ελλάδος- για μείωση της ύφεσης είναι εντελώς εξωπραγματικές και απλώς λέγονται για να τονώσουν το ηθικό ενός εξουθενωμένου και ταπεινωμένου ελληνικού λαού. Με αισιόδοξες προβλέψεις δεν ανακάμπτουν ποτέ οικονομίες. Μια οικονομία που βρίσκεται σε κατάσταση μακροχρόνιας ύφεσης για να αναρρώσει χρειάζεται συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέτρα, τα οποία δεν βλέπουμε να διαγράφονται στον ορίζοντα. Η «τρόικα» του εσωτερικού (Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης) έχει στηρίξει την πάσα ελπίδα της στην επιμήκυνση του χρόνου της δημοσιονομικής εξισορρόπησης. Όμως η επιμήκυνση αυτή, που είναι σφόδρα πιθανό να εγκριθεί από τους δανειστές μας, δεν περιορίζει τα βάρη που ο εργαζόμενος ελληνικός λαός θα πρέπει να υποστεί. Απλώς γίνεται ένας ετεροχρονισμός στην επαύξηση των βαρών. Αυτό όμως δεν αποτελεί ριζική λύση του προβλήματος. Απλώς είναι μια τάχα παραχώρηση, την οποία θα εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι διαπραγματεύονται σκληρά με την «τρόικα» για να προσφέρουν τάχα ανάσα στην ελληνική οικονομία. Εάν το καλοσκεφτεί κανείς, η επιμήκυνση σημαίνει και χρονική παράταση της πλήρους υποδούλωσης της χώρας μας στις χωρίς τελειωμό απαιτήσεις των δανειστών μας. Η κυβέρνηση πριν αρχίσει αγώνα για να πετύχει την επιμήκυνση, θα πρέπει να μελετήσει με κάθε λεπτομέρεια τους όρους και όλο το φάσμα των επιπτώσεων. Και να καθορίσει μια επωφελή για τη χώρα μας διαπραγματευτική θέση. Ο φόβος είναι μήπως και ο Σαμαράς, συνεχίζοντας τη συμπεριφορά του Βενιζέλου απέναντι στους ευρωδανειστές μας, φορτώσει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό με καινούργιες δεσμεύσεις και επαχθείς όρους, για να πετύχει αυτήν την επιμήκυνση και να την εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά.

β) Έχουμε τη γνώμη ότι η μετά φανών και λαμπάδων αναμενόμενη επόμενη δόση του δανείου των 31,5 δισ. ευρώ θα εξανεμιστεί πολύ γρήγορα, χωρίς να περισσέψει κανένα αξιόλογο ποσό για να διατεθεί στην ανάπτυξη. Αυτήν τη δόση την περιμένουν πάρα πολλοί. Κατ’ αρχάς την περιμένουν οι τραπεζίτες με την πρόφαση της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Και θέλουμε να θέσουμε στον υπουργό Οικονομίας το ερώτημα: Οι επιχορηγήσεις του κράτους προς τις τράπεζες θα δοθούν υπό όρους και ποιους; Εάν ως βασικός όρος τεθεί η αύξηση της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών προς την οικονομία, αυτό θα έχει κάποια θετικά αποτελέσματα. Αν όμως οι τράπεζες συνεχίσουν την τωρινή συμπεριφορά τους στη δανειοδότηση, τότε οι επιχορηγήσεις θα είναι ευεργεσία για τους τραπεζίτες και βάρος για την οικονομία. Και είναι απορίας άξιο πώς το κράτος εδώ και πέντε χρόνια, αφότου ξέσπασε η κρίση, βρίσκει τον τρόπο να χρηματοδοτεί γενναιόδωρα το τραπεζικό σύστημα, ενώ όσον αφορά τον εργαζόμενο λαό δεν σκέπτεται παρά μόνο τρόπους για να ληστέψει το πενιχρό εισόδημά του. Αν είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά κυβέρνησης να γίνεται επ’ άπειρον ανεκτή από την πλειοψηφία του λαού. Πολλοί εκφέρουν τη γνώμη και δικαιολογημένα ότι οι αντοχές του ελληνικού λαού έχουν φτάσει στα όριά τους. Ας προσέξει λοιπόν η κυβέρνηση να μην οδηγήσει τον λαό σε κατάσταση χωρίς όρια. Τη δόση αυτήν την περιμένουν επίσης και οι δανειστές μας, οι ιδιώτες και οι ευρωδανειστές της «τρόικας». Και όσον αφορά τους ιδιώτες δανειστές, δικαιολογημένα θέλουν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους. Όμως οι ευρωδανειστές μας, που άσκησαν και αυτοί τοκογλυφική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας, είναι εντελώς αδικαιολόγητοι να απαιτούν την εφαρμογή ασφυκτικών μέτρων όπως αυτά που εισηγήθηκε προ ημερών στην κυβέρνηση ο επικεφαλής του ελεγκτικού μηχανισμού κ. Τόμσεν. Και θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα ότι αν η επιμήκυνση συνδυαστεί με τη δέσμευση που απαιτεί ο κ. Τόμσεν, ότι οσάκις διαπιστώνεται υστέρηση εσόδων, αυτό θα έχει συνέπεια ισόποση μείωση μισθών και συντάξεων, αυτό είναι που θα φέρει ολοκληρωτική καταστροφή κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Και

γ) ο κ. Σαμαράς και γενικά η κυβέρνηση έχουν τη γνώμη ότι με τις αποκρατικοποιήσεις θα μπούμε σε φάση ανάπτυξης. Είναι γελασμένοι όσοι υιοθετούν ή πιστεύουν αυτήν την αφελή άποψη. Οι αποκρατικοποιήσεις δεν βοηθούν καθόλου την ανάπτυξη. Απλώς συντελούν στη συρρίκνωση της οικονομικής δύναμης του κράτους. Και υπάρχει ο κίνδυνος τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις να μη φτάσουν για την κάλυψη των όποιων εξόδων θα απαιτηθούν για την πραγματοποίησή τους. Υπάρχει η εμπειρία των αποκρατικοποιήσεων της Ανατ. Γερμανίας, που τα έξοδα για τη λειτουργία του σχετικού Ταμείου, για συμβούλους, για μελέτες, για αμοιβές μεσαζόντων κ.λπ. υπερέβησαν τα έσοδα. Και τώρα είναι και ένας άλλος αρνητικός παράγων. Οι πολύ χαμηλές τιμές πώλησης των περιουσιακών στοιχείων. Και δεν είναι μόνο οι ενδιαφερόμενοι που προκαλούν την πτώση των τιμών, είναι και οι άστοχες ενέργειες του κράτους. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πώληση του ΟΠΑΠ. Όταν έγινε γνωστό ότι στα νέα μέτρα συμπεριλαμβάνεται η αύξηση της φορολογίας του ΟΠΑΠ κατά 30%, αμέσως η τιμή της μετοχής του κατρακύλησε στο χρηματιστήριο. Και η οικονομική εκτίμηση της θέσης του, που έφτανε περίπου στα 2 δισ. ευρώ, τώρα έχει φτάσει στο 1,3 δισ. Και φυσικά αυτό έχει αντίκτυπο και στις τιμές αγοράς που θα προσφέρουν οι επίδοξοι αγοραστές. Είναι ανοησία να εξευτελίζει το κράτος τις επιχειρήσεις του και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία και να τα εκποιεί αντί πινακίου φακής.

Αυτά ως γενικές παρατηρήσεις. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε ότι ένας περιορισμένος αριθμός αποκρατικοποιήσεων είναι δυνατόν να συμμετάσχει στην αναπτυξιακή διαδικασία, εφόσον βέβαια ο αγοραστής αναλάβει σχετικές υποχρεώσεις. Κλείνοντας τη σημερινή μας παρουσίαση, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η ελληνική οικονομία, αν συνεχίσει να βιώνει τη σημερινή κατάσταση και ειδικά τον φαύλο κύκλο ύφεση-μείωση εισοδημάτων-ύφεση, δεν θα έχει κανένα μέλλον. Ούτε θα μπορέσει να φύγει από την κατάσταση της υπερχρέωσης. Εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, γεγονός που μπορεί να σημάνει την απαρχή και της διάλυσης αυτής της νομισματικής ένωσης. Και ίσως αυτό να οδηγήσει και στην εγκατάλειψη της ανάλγητης πολιτικής της λιτότητας. Εκείνο που θα πρέπει να μας δημιουργεί προβληματισμό είναι η σιωπή του κ. πρωθυπουργού γύρω από τις απαιτήσεις της «τρόικας» για το πακέτο των 13,5 δισ. ευρώ. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε αυτό που κυκλοφορεί ως άποψη πολιτών, ότι αυτήν την ανελέητη κοινωνικά πολιτική τη συμφώνησε ο κ. Σαμαράς με τη Μέρκελ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο. Άραγε αληθεύει;