Το τελευταίο χαρτί…
Είναι το τελευταίο χαρτί για την Ελλάδα και για τον λαό, που θα καθορίσει το αύριο, το μέλλον της πατρίδας μας. Το κοστούμι μας έχουν ράψει. Αν θα είναι το σάβανο ή όχι…
Είναι το τελευταίο χαρτί και για τον Αντώνη Σαμαρά. Και φυσικά και για τους κυβερνητικούς εταίρους του.
Άλλο δεν υπάρχει…
Είναι το χαρτί που θα σημαδέψει για πάρα πολλά χρόνια τούτο τον τόπο. Και τους ανθρώπους του. Τη σημερινή γενιά και περισσότερο τις γενιές που θα έρθουν. Που ή θα μακαρίζουν την τωρινή πολιτική ηγεσία ή θα την αναγράψουν στη στήλη της καταισχύνης για εκείνους που σήκωσαν ψηλά τα χέρια…
Ο Αντώνης Σαμαράς, ως ο πρωθυπουργός της χώρας, έχει την πρώτιστη, τη μεγάλη, τεράστια ευθύνη. Ανέλαβε, έτσι υποσχόταν τρία χρόνια, να βγάλει τη χώρα και τον λαό από το σκοτάδι στο φως. Στη Γη της Επαγγελίας. Με μόχθο, με δάκρυα, ακόμη και με αίμα… Αλλά και με αντίσταση στον εχθρό. Όχι ό,τι πει το αφεντικό, που δυστυχώς μόνοι μας κάναμε. Και αποδεχθήκαμε για λίγα τάλαρα… Και έχουμε καταντήσει επαίτες. Γίναμε του κλώτσου και του μπάτσου… Και μας δείχνουν ως τον «λεπρό»… Κοιτάξτε, έτσι θα γίνετε, λένε στους άλλους… Κι όμως δεν είμαστε οι μόνοι που αμάρτησαν… Κι αυτό το όπλο, ούτε καν το βάλαμε στον τραπέζι.
Παραμένει όμως ετοιμοπόλεμο… Κι αυτό ας μην το ξεχνάνε. Και ούτε να το υποτιμούν. Είναι οδηγός για το τι κάνουμε τώρα. Τι επιλέγουμε. Συνέχιση του ρόλου του ζητιάνου; Του ελεήστε; Έτσι θα συμπεριφερόταν ένας πατέρας στα παιδιά του; Επειδή έπεσαν έξω;
Δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι πρέπει να αλλάξουμε. Να μπουν κανόνες. Που δύσκολα θα παραβιάζονται. Να κλείσουν οι πόρτες και τα παράθυρα της συναλλαγής και του βολέματος των κολλητών. Να σηκώσουμε τη σημαία της αξιοκρατίας και της διαφάνειας. Και των ίσων όρων για όλους. Κανένας δεν θα θεωρεί τη χώρα αμπελοχώραφό του.
Όμως, για να γίνουνε αυτά, προϋπόθεση είναι να μείνουν ζωντανοί οι άνθρωποι. Και με τα μέτρα που φέρνετε κ. Σαμαρά, ο ορίζοντας δεν ροδίζει. Αντίθετα θα γίνει πιο βαθύ το σκοτάδι… Και η έκρηξη, που θα φέρει το ρήμαγμα και της τελευταίας σταγόνας αντοχής, δεν είναι μακριά…
Μπαρούτι μυρίζει η ατμόσφαιρα…
Λαοί, πλούσιοι, παραγωγικοί με ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, ακόμα και η Γαλλία, βράζουν. Η νόσος είναι μεταδοτική. Δεν ήρθε από το πουθενά. Πρόκειται για επιδημία…
Αντώνη Σαμαρά, είναι το τελευταίο χαρτί για όλους μας. Πολλά, για να μην πούμε όλα, εξαρτώνται από το πώς θα το παίξεις. Δεν ψάχνουμε για καλό χαρτοπαίκτη… Ηγέτη αναζητάει ο ελληνικός λαός. Πάνω στον οποίο να μπορεί να ακουμπήσει. Που θα τον πείσει ότι μπορεί να τον βγάλει στη στεριά. Καραβοκύρη ικανό που θα μας οδηγήσει σε ήρεμο λιμάνι και όχι στο παγόβουνο…
Είναι η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ, που έρχεται στον κάθε ηγέτη. Έχει μπροστά του και το ΝΑΙ, που άλλες φορές είναι καλό, αλλά τις περισσότερες είναι καταστροφικό. Όπως θα ήταν αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος έλεγε «ναι» στο Σχέδιο Ανάν. Σήμερα Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε. Θα είχε γίνει ο νεκροθάφτης της. Και τότε ο κυπριακός λαός, με εκείνο το βροντερό 75,83% συντάχθηκε μαζί του. Γιατί τον πίστεψαν. Ότι το «ΟΧΙ» ήταν η ζωή του…
Τούτες τις δύσκολες ώρες, θα ήθελε ο κάθε πολίτης αυτής της χιλιοβασανισμένης χώρας, που άντεξε όλα τα δεινά και έχει Ιστορία και πολιτισμό που δεν έχει κανένας άλλος, θα ήθελε να ακούσει από τον πρωθυπουργό του αυτό που είπε προχθές από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες στη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, την Κριστίν Λαγκάρντ:
«Θέλω να πω στη διευθύντρια του ΔΝΤ ότι δεν πρόκειται για αγώνα ποδοσφαίρου, αλλά για την πιο σοβαρή οικονομική και πολιτική κρίση από τη δεκαετία του ’30. Θέλω να πω ότι η χώρα μου δεν είναι ομάδα ποδοσφαίρου. Είναι κυρίαρχο κράτος που αποφασίζει τα του οίκου του και ως τέτοιο δεν υπόκειται σε πιέσεις, πόσω μάλλον σε απειλές του τύπου: ”αν δεν κάνεις αυτό, θα πάρεις κόκκινη κάρτα”».
Έχεις πει πολλά «όχι» Αντώνη Σαμαρά. Ένα ακόμη «όχι» χρειάζεται τώρα. Έστω ως μοχλός πίεσης, για να αλλάξουν τη συνταγή… Όπως ζητούσες πριν από ενάμιση χρόνο…