Στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο Σκοπιανό;

Στα ψιλά πέρασε το περασμένο Σάββατο ένα κάθε άλλο παρά συνηθισμένο άρθρο στην «Αυγή», που αφορούσε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, το Σκοπιανό.

Το άρθρο, το οποίο είναι ολοσέλιδο και υπογράφεται από τον Ετεοκλή Δουμουλάκη (προφανώς πρόκειται περί ψευδωνύμου), διατυπώνει μια νέα, εντελώς διαφορετική από τη μέχρι τώρα επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του χώρου αυτού για το Σκοπιανό. Χωρίς φυσικά η δημοσίευση ενός άρθρου στην «Αυγή» να αποτελεί και ανατροπή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των Σκοπίων, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι, εάν δεν υπήρχε άνωθεν έγκριση, δεν θα δημοσιευόταν τέτοιο άρθρο, το οποίο μάλλον υιοθετεί μια σκληρή γραμμή στο Σκοπιανό.

Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι το συγκεκριμένο άρθρο, με τίτλο «Ο δολοφόνος επιστρέφει. Τι θα κάνει η Αριστερά;», κάνει λόγο για την προετοιμασία της «κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» να διαχειριστεί το πρόβλημα.

Ο συγγραφέας του άρθρου επισημαίνει ότι το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ είναι «κατʼ επίφασιν ονοματολογικό», καθώς και το γεγονός ότι «ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι θεωρούν συστατικό στοιχείο της συλλογικής ταυτότητάς τους ότι οι παππούδες, οι πατεράδες τους και οι ίδιοι υπήρξαν θύματα των Ελλήνων. Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι συγκροτημένοι σε αυτοτελή κρατική δομή τούς καθιστά εν δυνάμει ασύμμετρη απειλή για την ελληνική εθνική ασφάλεια. Άρα τους καθιστά ακατάλληλους για συμμάχους στο ΝΑΤΟ και εταίρους στην ΕΕ…».

Ο συντάκτης του άρθρου, μάλιστα, κάνει ειδική αναφορά στον κίνδυνο «ανακίνησης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με αιχμή τη διεκδίκηση περιουσιών…», όταν είναι γνωστό ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνδέονται με τους κύκλους που προωθούν ζήτημα «μακεδονικής μειονότητας» και φλερτάρουν με το Ουράνιο Τόξο…

Και το ενδιαφέρον αυτό άρθρο καταλήγει: «Για μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η εξωτερική πολιτική οφείλει να υπηρετεί την ασφάλεια της χώρας, την προσέλκυση επενδύσεων, την αξιοποίηση εθνικών πόρων για την αναστροφή της οικονομικής και κοινωνικής καθόδου μας στον Άδη. Λυπούμαι διότι για την αντιμετώπιση της ΠΓΔΜ δεν μπορώ να θεωρήσω στόχο μιας αριστερής εξωτερικής πολιτικής την creme au caramel της αδελφοσύνης των λαών και λοιπούς ευσεβείς πόθους…».

Μένει να αποδειχθεί εάν το συγκεκριμένο άρθρο σηματοδοτεί την αφετηρία μιας στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, επί το ρεαλιστικότερον και σε έναν πατριωτισμό που πρέπει να διακρίνει την Αριστερά ή απλώς επρόκειτο για δημοσίευση «προσωπικών απόψεων»…