ΟΙ ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΑΝ ΤΗΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΟΥ ΜΕΤΡΑ

«Περαστικός κι αμίλητος
κι απ’ τήν ζωή φευγάτος
ή ο θεός θά ‘ν’ άδικος
ή θά ‘ν’ ο κόσμος σκάρτος».
•••
Τό άσμα τούτο άκουγα
επί τριάντα χρόνια
μέχρι πού καταπέσανε
στήν κεφαλή μου χιόνια.
•••
Τώρα αμίλητος κοιτώ
τί άφησα οπίσω:
Πέτρες βουβές, χαλάσματα
–‘κεί θά σάς ξεναγήσω.
•••
Εκεί πού κλαίει η ψυχή
-ψυχή άν όντως έχεις-
κι όχι μέ ψευτοδάκρυα
τήν μύτη σου νά βρέχεις.
•••
Εκεί πού λαμπιρίζουνε
σάν φωταγωγημένα
κορμιά καί ψυχοτράγουδα
καί κόκαλα σπασμένα.
•••
Εκεί πού τρέχει τό νερό
καί σέ αναγαλλιάζει
καί ο αγέρας πού φυσά
σάν μάνα σ’ αγκαλιάζει.
•••
Εκεί πού θέατρα πολλά
είδανε τήν αλήθεια
καί μάς τήν είπαν ανοιχτά
κι όχι από συνήθεια.
•••
Εκεί, εκεί, εκεί, εκεί
δέν θά βαστάξω άλλο
ακούω γύρω μου φωνές
καί σάλαγο μεγάλο.
•••
Μιά χορωδία νηκτική
ως άνεμος κατ’ όρος
αγιάζει τά φυλλώματα
καί γίνεται ο χώρος
•••
ένας Ναός ολόλαμπρος
καί μέσα τραγουδάνε
ακόμα καί τ’ αγάλματα
πού λές ότι γλεντάνε.
•••
Ω! η ψυχή σπαρτάρησε
ελάμπρυνε τήν πλάση
εμπήκε πρώτη στόν χορό
μαζί μου νά γιορτάσει.
•••
Τό σώμα αναρρίγησε
ωσάν φτερό πλανάται
όλα ξυπνούν στή χλαλοή
τίποτε δέν κοιμάται.
•••
Απέναντι η θάλασσα
χορεύει κύμα κύμα
φιλιούνται τά δελφίνια της
κι εγώ αλλάζω βήμα.
•••
Πάω στήν ακροθαλασσιά
νά βρώ ένα κοχύλι
γιά νά ακούσω τή φωνή
πού η θάλασσα θά στείλει.
•••
Ύμνους ακούω μυστικούς
ύμνους πού μέ τρομάζουν
ψάλλουν γιά τή σημερινή
τή χώρα μου πού σφάζουν.
•••
Όλα αναταράζονται
κι ένας σεισμός ανοίγει
τό πέλαγος πού ορμητικό
ξεχύνεται καί πνίγει
•••
τή σάπια κοινωνία τους
κι ύστερα ησυχάζει.
Τό δίκαιο γιά νά τό βρεις
πρέπει καί νά σε νοιάζει.
•••
Μέσα στό βουρκοχάραμα
βλέπω ότι ανθίζει
τό μένος τής εκδίκησης
καί νά τούς τουφεκίζει.
………………………………
Τά Γραφεία Τελετών εξαιρούνται από τήν
πελατεία πού θά προκύψει. Η τιμωρία της
δέν θά φέρει συνήθεις νεκρούς. Περιμένετε.