Καβούρια έχουν στις τσέπες τους οι εφοπλιστές μας…

Τρία χρόνια τώρα δεν ίδρωσε τʼ αυτί των εφοπλιστών μας… Η Ένωσή τους δεν συγκινήθηκε από το δράμα που ζουν οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι οικογένειες που βλέπουν τα παιδιά τους να μαραζώνουν γιατί δεν βρίσκουν δουλειά. Δεν συγκινήθηκαν από τις ουρές στα συσσίτια. Από τα παιδάκια στα σχολεία που λιποθυμούν από την πείνα… Μόνο προνόμια ζητάνε και ξαναζητάνε… Καμία σχέση δεν έχουν με τους πατριάρχες της ναυτιλίας μας… Γεμάτη είναι η Ελλάδα από ιδρύματα, νοσοκομεία, πολιτιστικά κέντρα, που φτιάχτηκαν με δωρεές τους… Σήμερα οι κύριοι εφοπλιστές απέχουν… Ζουν μακριά. Στον δικό τους κόσμο… Να ‘ναι καλά και να χαίρονται τα εκατομμύριά τους και τις βίλες τους.

Κάπου όμως, κάποιος ανήμπορος, άρρωστος, μόνος και αβοήθητος πεινάει, αργοπεθαίνει… Ζούγκλα γίναμε… Αχ, ρε Κίρκη, πώς αλλοτρίωσες τα πάντα, καρδιά, αξίες, με τη ράβδο του χρήματος… Αλλά ρόδα είναι και γυρίζει… Κι αυτό μην το ξεχνάτε, κύριοι εφοπλιστές.

ΥΓ.: Αλήθεια, πολλοί μύθοι θα κατέρρεαν αν το ΣΔΟΕ έδινε κάποια στιγμή τι φόρους πληρώνουν οι εφοπλιστές… Τα ίδια που γράφουμε παραπάνω ισχύουν και για τους βιομηχάνους μας…