Η «τριμερής» του Μνημονίου έδωσε τη χαριστική βολή
H απεργιακή κινητοποίηση της 26ης Σεπτεμβρίου αποτύπωσε σίγουρα την καθολική, σχεδόν, αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε μια συνειδητή πορεία καταστροφής που ακολουθεί μια υποταγμένη, άβουλη και χειραγωγούμενη κυβέρνηση. Όμως δεν θα μπορούσε η κινητοποίηση αυτή να καθορίσει τις εξελίξεις. Όλες οι αντιδράσεις και οι δίκαιες διαμαρτυρίες αποτελούν περισσότερο μάχες οπισθοφυλακών παρά μια δυναμική, καθοριστική διαδικασία αναδιάταξης ή και ανατροπής των συσχετισμών.
Όσοι, συνεπώς, προσπαθούν να εξαγάγουν συμπεράσματα και να διατυπώσουν προβλέψεις επικεντρώνοντας τις εκτιμήσεις τους στον αριθμό ή τη διάθεση των διαδηλωτών δεν μπορούν να προσεγγίσουν το βαθύτερο περιεχόμενο των ιστορικών συσχετισμών που έχουν διαμορφωθεί ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια.
Δύο είναι τα κύρια πολιτικο-ιδεολογικά χαρακτηριστικά της σημερινής συγκυρίας:
Το πρώτο αφορά το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, με το οποίο το «σάπιο» πολιτικο-κομματικό σύστημα ανασυντάχθηκε, επιτυγχάνοντας μια σημαντική νίκη. Για κάποιες, λίγες, εβδομάδες πριν από τις εκλογές αυτές οι κλασικές ισορροπίες ανατράπηκαν, οι πολίτες ένιωσαν απελευθερωμένοι από την υποταγή τους σ’ ένα αποτυχημένο και εξαχρειωμένο δικομματικό σύστημα. Όμως την κρίσιμη ώρα δεν πήραν την ευθύνη πάνω τους, δεν χειραφετήθηκαν από τον φόβο και την παθητικότητα. Ο «Μεσσίας» δεν υπήρχε, η έτοιμη «εναλλακτική λύση» δεν προσεφέρετο αδαπάνως… Έπρεπε οι ίδιοι οι πολίτες να τη στηρίξουν και να τη διαμορφώσουν… Το «βήμα» της χειραφέτησης και της πολιτικής αυτονομίας παρέμεινε μετέωρο…
Το δεύτερο χαρακτηριστικό, που συνδέεται ευθέως με το πρώτο, είναι το γεγονός ότι οι πολίτες, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται βάναυσα από τη μνημονιακή στρατηγική, δεν τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση έχει τη βούληση ή τη δυνατότητα να προασπίσει τα συμφέροντά τους. Είναι στην ουσία μια «σκιώδης» κυβέρνηση που εκτελεί πειθαρχημένα τις εντολές του ΔΝΤ και του 4ου Ράιχ.
Ούτε όμως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης, έχει διαμορφωθεί μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Σίγουρα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται την περίοδο αυτοωρίμανσής του και αυτοαναγνώρισης του σημαντικού θεσμικού του ρόλου, αλλά παράλληλα βιώνει και μια πρωτόγνωρη κατάσταση, αφού θα πρέπει να συνδεθεί πολιτικά και ιδεολογικά με ένα νέο εκλογικό-κοινωνικό «ακροατήριο» που τον στήριζε και τον στηρίζει.
Γι’ αυτούς τους λόγους οι αντιδράσεις, οι κινητοποιήσεις, ΔΕΝ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΕΥΘΕΩΣ Σ’ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, σ’ ένα κόμμα ή σε μια ευρύτερη κομματική-πολιτική συμμαχία ικανή να ανακόψει την πορεία καταστροφής και να χαράξει νέες προοπτικές. Εκφράζουν ασφαλώς οι κινητοποιήσεις αυτές μια ιστορική κοινωνική δυναμική και είναι δυνατόν να προσλάβουν εκρηκτικές διαστάσεις, όμως τόσο η επιχείρηση «ΣΟΚ και ΔΕΟΣ» όσο και η –προσωρινή– επιτυχία των υπολειμμάτων του δικομματισμού να ξαναστήσουν στα πόδια του το σάπιο σύστημα έχουν επηρεάσει τις εξελίξεις.
Η «τριμερής» μνημονιακή κυβέρνηση έχει αποφασίσει εδώ και καιρό όχι απλώς το «πακέτο» των 13,5 (;) δισ. ευρώ, αλλά τη «βουλγαροποίηση» της χώρας, τη μετατροπή της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Οι τελικές υπογραφές «πέφτουν» την ώρα που νέα σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου έρχονται να μας θυμίσουν ότι το δικομματικό σύστημα πρώτα παραδόθηκε στην εξουσία των διαπλεκόμενων συμφερόντων και στη συνέχεια, στην ύστερη φάση της πτώσης του, υπετάγη πλήρως στις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις κατοχής, που σήμερα, στην πράξη, καθορίζουν τις τύχες της χώρας.
Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση όταν το πολιτικό σύστημα και οι φορείς της μνημονιακής διακυβέρνησης έχουν απολέσει την αυτονομία τους, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και τελούν υπό «ξένη εποπτεία».
Το χειρότερο: Η απώλεια της πολιτικής αυτοδιεύθυνσης της χώρας, η παραχώρηση της διαχείρισης της εθνικής περιουσίας και του εθνικού πλούτου στους ξένους δανειστές, ο ακρωτηριασμός της εθνικής κυριαρχίας και η αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών διαμορφώνουν ένα επικίνδυνο ιστορικό «εθνικό κενό» που αφορά το θέμα των εθνικών δικαιωμάτων και της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Αποτελεί ιστορική επιταγή η ανακήρυξη της ΑΟΖ της χώρας μας και η κατοχύρωση των ενεργειακών αποθεμάτων στην περιοχή νότια της Κρήτης, τα οποία συνδέονται με τα αντίστοιχα της Κύπρου. Παράλληλα απαιτείται αποφασιστική αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών και εκβιασμών που ξεκινούν από τη Θράκη και εκτείνονται μέχρι το Καστελλόριζο και τη Γαύδο.
Η πιο κρίσιμη ιστορική παράμετρος για το μέλλον της χώρας και του λαού της είναι το πολιτικό «κενό», είναι η κρίση των ηγετικών ελίτ –πολιτικών, οικονομικών, πνευματικών–, η γενικότερη κρίση των αξιών ενός ιστορικού πολιτισμού που αποδυναμώνεται. Τα Μνημόνια και οι διαχειριστές τους είναι το αποτέλεσμα, το προϊόν αυτής της ιστορικής κρίσης. Η μόνη εγγύηση, το μόνο θεμέλιο για την ανασυγκρότηση της χώρας παραμένει ο ίδιος ο λαός, οι πολίτες που συνειδητοποιούν το βάθος της κρίσης, που δεν παραιτούνται, αλλά είναι αποφασισμένοι να την ξεπεράσουν. Με λογισμό, με αγώνα, με όραμα.