Δεν έχουμε εθνική εξωτερική πολιτική

Με άκρατο κυνισμό αυτός ο αχρείος επικεφαλής των «δυνάμεων κατοχής» αξιώνει όχι μόνον την εφαρμογή των εθνοκτόνων μέτρων, αλλά απαιτεί σε σύντομο διάστημα εφαρμογή και επιπροσθέτων χαρατσιών. Τι άλλο χρειάζεται πλέον, για να αντιληφθεί και ο πλέον αδαής ότι το Δ’ Ράιχ στοχεύει στη διάλυση της Ελλάδος; Κι όμως, το οπερετικό «τρίο» των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη επείγεται να «κλειδώσει» το αιματηρό πακέτο…

Αυτό το κακόγουστο θέατρο της συγκυβέρνησης πρέπει να τελειώσει. Όλος ο κυβερνητικός θίασος υποκρίνεται ότι αγωνίζεται για να «ελαφρύνει» τα δυσβάστακτα -απάνθρωπα- μέτρα του επαίσχυντου Μνημονίου, ενώ στην πραγματικότητα όλοι τους εκτελούν πιστά τις εντολές των ξένων κατακτητών. Έχουν μοιράσει τους ρόλους. Ο Σαμαράς είναι ο πρωθυπουργός που πήρε τα «εύσημα» από Βρυξέλλες – Βερολίνο και δήθεν άλλαξε το κλίμα. Ο Βενιζέλος, μέγας Μινχάουζεν, υποδύεται τον «αντιπολιτευόμενο» και… «προστάτη των αδυνάμων»! Με το γνωστό αλαζονικό του ύφος, προσπάθησε να πείσει τους βουλευτές του να μη διακατέχονται από ηττοπάθεια και ενοχικά συμπλέγματα. Παριστάνει τον τιμητή των άλλων, όταν το ΠΑΣΟΚ είναι ο μεγάλος ένοχος της εθνικής συμφοράς. Δεν λέει λέξη για τον Γιώργο Παπανδρέου, που κατέστρεψε την Ελλάδα, που εψεύσθη ασύστολα, υπέγραψε πρόθυμα τις αρχικές δανειακές συμβάσεις και άρχισε αμέσως την εφαρμογή τους. Ο θλιβερός αυτός αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος που θα έπρεπε να λογοδοτήσει, καταφεύγει στους προστάτες του στην Αμερική, για να… δίνει διαλέξεις και να «διδάσκει» πώς μπορεί τάχιστα να καταστραφεί μια χώρα και να εκχωρήσει την εθνική ανεξαρτησία της. Και ο Φώτης Κουβέλης, ο «αριστερός ψάλτης» της μνημονιακής χορωδίας (μάλλον της μνημονιακής… κοροϊδίας), προσπαθεί να «αποστασιοποιηθεί», λέγοντας συνεχώς ότι «τίποτε δεν είναι δεδομένο»! Βενιζέλος και Κουβέλης απειλούν δήθεν την «τρόικα», ενώ γνωρίζουν ότι θα επιβληθούν νέες έκτακτες εισφορές, και αναζητούν τρόπο με τον οποίο θα διατυπώσουν «κομψά» την «ανάγκη» να οδηγηθούν εκ νέου οι πολίτες στην γκιλοτίνα της εφορίας, με το γνωστό σλόγκαν ότι αυτά είναι τα… «τελευταία μέτρα, που στην πραγματικότητα είναι… ατελεύτητα! Οι δήμιοι της «τρόικας», ανάλγητοι, με τον κυνισμό που τους διακρίνει, εκθέτουν τους υποτακτικούς των της συγκυβέρνησης στα μάτια του κόσμου. Την ώρα που ο Στουρνάρας υποκρίνεται ότι «διαπραγματεύεται», οι ξένοι πάτρωνες τον διατάσσουν δημόσια: «Βάλτε κι άλλους φόρους»! Ο Μινώταυρος του ΔΝΤ θέλει να πιει πολύ αίμα. Το αποκορύφωμα όμως της φαρσοκωμωδίας ήταν η μαντάμ Μέρκελ. Με ύφος αρχαίας τραγωδού, ένα κακέκτυπο της Παξινού, ήταν έτοιμη να αναλυθεί σε λυγμούς, καθώς διαβεβαίωνε την κοινή γνώμη ότι… «ματώνει η καρδιά της» όταν βλέπει να πλήττονται οι χαμηλόμισθοι στην Ελλάδα! Τι ευαίσθητη γυναίκα, αλήθεια! Μας θύμισε τους συμπατριώτες της αξιωματικούς της Γκεστάπο, «καλλιεργημένους» και «ευαίσθητους», που εκστασιάζονταν με την κλασική μουσική και την ίδια ώρα υπέγραφαν την εκτέλεση δεκάδων ελλήνων πατριωτών. Κι από την άλλη πλευρά, αισθανόμεθα ναυτία με έντονες στομαχικές διαταραχές όταν βλέπουμε τον υπουργό της ανυπάρκτου αναπτύξεως, τον Κωστή Χατζηδάκη, να κάνει λόγο για συνεργασία και «κοινούς στόχους» με τον Ράιχενμπαχ! Τους δε «κοινούς στόχους» προσδιόρισε ο ίδιος ο επικεφαλής της «ομάδος κρούσης» (δηλαδή του εκτελεστικού αποσπάσματος) της Κομισιόν, με τη λακωνική διαταγή: «Θα εφαρμόσετε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις»… Και ο κυβερνητικός Χατζηαβάτης συγκατένευσε και υπερθεμάτισε. Κατ’ αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο ασκείται η εξωτερική και η οικονομική πολιτική στην Ελλάδα. Ο σεβαστός μου καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, σε τελευταίο άρθρο του, ορθώς επεσήμανε ότι πρώτο όπλο της διαπραγμάτευσης πρέπει να είναι η πολυδιάστατη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Εδώ, βεβαίως, τέτοια πολιτική δεν ασκείται. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση άλλα λέει και άλλα πράττει. Αντί η συγκυβέρνηση να ρυμουλκήσει την πολιτική της προς την οδό της εθνικής αξιοπρέπειας και αποδέσμευσης από την αποικιακή νοοτροπία του Βερολίνου και των Βρυξελλών, κατέστη μαριονέτα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Κάποτε είχαμε πολιτικούς που είχαν το σθένος και τις ικανότητες να αντιστέκονται στις θελήσεις των «μεγάλων». Λίγα μόνο παραδείγματα: Ο Αλέξανδρος Παπάγος, ως πρωθυπουργός, συγκρούσθηκε ανοικτά με τον Ίντεν και έδωσε το «πράσινο φως» για την έναρξη της εποποιίας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εξέχουσα διεθνής φυσιογνωμία, προήδρευσε της κυριωτέρας επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών, όπου συνεκρούοντο οι αντιθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Όπως τόνιζε ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, χάρη στους διπλωματικούς χειρισμούς του Σοφιανόπουλου έγινε δυνατή η απόδοση στην Ελλάδα των Δωδεκανήσων, τα οποία διαφορετικά θα εξακολουθούσαν, ίσως, να παραμένουν -άγνωστο για πόσο- υπό ξένη κηδεμονία. Ο Γεώργιος Καρτάλης, με την πολιτική διορατικότητα που τον διέκρινε, κάλεσε τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες να συνειδητοποιήσουν ότι το κατεστημένο στη Βόννη είχε αναπτυχθεί με προδιαγραφές που δεν προέβλεπαν τι θα συμβεί εάν ξεσπούσε ξαφνικά μια οικονομική κρίση! Ήταν ο πρώτος που τους είπε ξεκάθαρα ότι το τότε πολυδιαφημιζόμενο «γερμανικό οικονομικό θαύμα» στηριζόταν κατά κύριο λόγο στο 60% των έμμεσων φόρων, που ροκάνιζαν τα μεσαία και κατώτατα στρώματα του πληθυσμού. Ο γέρος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, τον Ιούνιο του 1964 έδωσε στην Ουάσινγκτον σκληρή μάχη προς τους Αμερικανούς, υπερασπίζοντας την ανεξάρτητη ελληνική εξωτερική πολιτική. Ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε την αξίωση του Τζόνσον να συναντηθεί με τον τούρκο συνάδελφό του και επέμεινε στην επίλυση του Κυπριακού με τον μόνο δρόμο που υπαγόρευε η εθνική αξιοπρέπεια: Τον δρόμο των Ηνωμένων Εθνών και όχι του ΝΑΤΟ, όπου επεδίωκε να το λύσει η Αμερική προς όφελος της Τουρκίας. Είπε τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου προς τον αμερικανό Πρόεδρο: «Τοιαύτα τελεσίγραφα έχει λάβει η Ελλάς από τον φασισμόν και από τον ναζισμόν. Ουδέποτε ανέμενε ότι θα τα ελάμβανε και από συμμάχους και μάλιστα από τους ηγέτας του ελευθέρου κόσμου. Το τελεσίγραφον είναι τουρκικόν, αλλά καθ’ ον τρόπον μας το διαβιβάζετε, αν δεν σημαίνει συμμετοχήν εκ μέρους μας, σημαίνει αποδοχήν. Χωρίς καμμίαν αλληγορίαν, εις ηρεμώτερον τόνον, οφείλω να σας δώσω απάντησιν, την οποία υπαγορεύει η ιστορία και η τιμή της Ελλάδος: Όχι…». Και ο Ηλίας Τσιριμώκος, ως υπουργός Εξωτερικών, τον Δεκέμβριο του 1965, χάρη στη διπλωματική και ρητορική του ικανότητα, επέτυχε για πρώτη φορά ευνοϊκή για την Ελλάδα απόφαση του ΟΗΕ. Ανεγνωρίσθη η ανεξαρτησία της Κύπρου και κατεδικάσθη η έξωθεν επέμβασις. Παραμερίσθηκαν οι τουρκικές απόψεις και προβλήθηκαν οι διεκδικήσεις των Κυπρίων, χωρίς να θυσιαστεί ούτε φραστικώς η Ένωσις. Τότε ήταν που, μετά την αγόρευση του Τσιριμώκου, τριάντα αδέσμευτα κράτη εψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Αυτά τα λίγα ιστορικά παραδείγματα μας δίνουν ανάγλυφα τη σημερινή φτώχεια πολιτικών και εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Χαρακτηριστικό της υποτέλειας των καιρών μας αποτελεί και το γεγονός ότι τα «μεγάλα» κόμματα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην ακούγεται η φωνή ενός ασυμβίβαστου πνευματικού ανθρώπου: Του αείμνηστου καθηγητού Νεοκλή Σαρρή, που χάθηκε πρόωρα. Οι γνώσεις του και η αταλάντευτη εθνική του τοποθέτηση ενοχλούσαν το ξενόδουλο κατεστημένο. Η φωνή του αποτελούσε καταπέλτη για τους προσκυνημένους. Τι γίνεται τώρα; Το είπε ευθαρσώς σε πρόσφατο άρθρο του ο πολύ αγαπητός μου φίλος, τ. αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, ο Κώστας Νικολάου: «Ο ραγιαδισμός και η εθελοδουλία της ανάλγητης τρικομματικής μας κυβέρνησης δεν έχουν όρια. Σε στάση προσοχής δέχεται αγόγγυστα τις διαταγές της ξεσαλωμένης “τρόικας” των τοκογλύφων δανειστών μας». Τελεσίγραφα λαμβάνουμε από Βερολίνο και Βρυξέλλες. Η συγκυβέρνηση των «τριών» δεν γνωρίζει την άρνηση. Ψάχνει να βρει φραστικές διατυπώσεις για να συγκαλύψει την υποταγή της. Η πλειονότητα των διαχειριζομένων τα κοινά δεν θέλει να δει την πραγματικότητα. Και ποια είναι αυτή; Η Ευρώπη δεν είναι αυτό που κάποτε πιστέψαμε. Μεταμορφώθηκε σε δύναμη επιβολής σ’ όλον τον χώρο, προς όφελος μόνον της Γερμανίας και των τραπεζιτών. Τα ωραία εκείνα μηνύματα που είχαν δοθεί στην Ευρώπη -πάλαι ποτέ- με τη Γαλλική Επανάσταση, «σκόρπισαν σαν τα πουλιά στον άνεμο, σαν τα τραγούδια της γιορτής στην ξαφνική βροχή», για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ευρωπαϊκές χώρες διαφεντεύουν αντιδραστικές κυβερνήσεις, υποταγμένες στις επιθυμίες της κεφαλαιοκρατίας και στο Δ’ Ράιχ. Νομίζει κανείς ότι όλες αυτές οι κυβερνήσεις έχουν βγει με… «μνημονιακό καρμπόν»! Όπως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι λαοί δεν συμφωνούν με τους κυβερνήτες τους. Οι εργαζόμενοι του Νότου -και όχι μόνον- ξεσηκώνονται. Δείτε τι γίνεται -εκτός από την Ελλάδα- σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Γαλλία κι αλλού. Λαοί που τους μετέτρεψαν σε σκλάβους και παρίες, βγαίνουν στους δρόμους. Με υψωμένες τις πύρινες γροθιές τους, βαδίζουν με στέρεα βήματα κόντρα στις ξενόδουλες κυβερνήσεις τους. Την πορεία τους παρακολουθεί η ανθρωπότητα με ψιχαλισμένα μάτια από δάκρυα οργής. Τους ενθαρρύνει, τους εγκαρδιώνει. Δεν είναι μόνοι τους όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι… Πίσω τους ακολουθούν νοερά με ξεδιπλωμένες στον άνεμο τις επαναστατικές σημαίες οι νεκροί δημοκράτες του Ισπανικού Εμφυλίου, οι γάλλοι Μακί, οι δικοί μας της Εθνικής Αντιστάσεως κι άλλοι πολλοί. «Πάτρια ο μουέρτε!».

Τέτοιο θυμωμένο ποτάμι, ποια Μέρκελ και ποια «τρόικα» μπορεί να το σταματήσει; Αυτό το αφρισμένο κύμα αγανάκτησης θα σαρώσει και τη δική μας συγκυβέρνηση της ευρωλαγνείας. Αδέλφια εργαζόμενοι του Νότου, κάντε μας λίγο τόπο και παραχωρήστε μας τη μεγάλη τιμή να βαδίσουμε πλάι σας, καθώς πορεύεστε κόντρα στη λαίλαπα του Βερολίνου και της παγκοσμιοποίησης, ίσια στην καρδιά μιας καινούργιας ζωής…