«Αγάντα, καημένο Μεσολόγγι (Γρ. Πεπόνη), αγάντα…»
– «Αγάντα, καημένο Μεσολόγγι, αγάντα…».
Στην αντοχή του «φράχτη» εκείνου της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου ακουμπούσε η Ελπίδα για την επιβίωση της Επανάστασης του Ελληνικού Έθνους, για να απολυτρωθεί από τον ζυγό του Ασιάτη δυνάστη, του Οθωμανού.
Εκατόν ογδόντα επτά χρόνια μετά, η Ελπίδα του Ελληνικού Λαού να εκκαθαρισθεί η «Κόπρος του Αυγείου» από εκείνους που λεηλάτησαν τον Δημόσιο Πλούτο στηρίζεται στην τήβεννο ενός απλού Δικαστή, που είναι σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου του Λαού, του Γρηγόρη Πεπόνη.
Οι Τερτσέτης – Πολυζωίδης σάς αντικρίζουν…
Η Δικαστική Συνείδηση, εκατόν εβδομήντα οκτώ χρόνια πριν, του Γεωργίου Τερτσέτη και του Αναστάσιου Πολυζωίδη απέτρεψε την «ξένη ακρίδα», τον Βαυαρό, από το να στείλει στην Γκιλοτίνα τον Πολέμαρχο του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, τον Θοδωράκη (κατά την πολυαγαπημένη έκφραση του Λαού) τον Κολοκοτρώνη.
Η Δικαστική Συνείδηση τον Νοέμβριο του 1922, στο πρόσωπο του Εισαγγελέα Γεωργιάδη, απένειμε Δικαίωση για τα «κόκαλα τα ιερά» στην Αλμυρή Έρημο του Σαγγαρίου…
Και είναι πλέον παγκοίνως γνωστόν ότι το «Σύστημα» της πολιτικής διαφθοράς και της λεηλασίας του ιδρώτα και του μόχθου του Ελληνικού Λαού, εκτός των άλλων, συνέτεινε στην υπαγωγή της Χώρας στα Μνημόνια και στην κατάταξή της στην κατηγορία της Νεοαποικίας στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ.!
Η Δικαστική Συνείδηση έναν χρόνο πριν, στις 14 Οκτωβρίου 2011, κατεδίκασε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση, χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα, έναν εκ των πρωταγωνιστών όσων απασχολούν σήμερα τη δημοσιότητα. Κουμπάρο μεγαλοπαράγοντα του «Συστήματος»! Αλλά η Εκτελεστική Εξουσία δεν τον εντόπισε (!) για να εκτελέσει τη Δικαστική Απόφαση, διαμένοντα σε σουίτα υπερπολυτελούς ξενοδοχείου των Αθηνών!
«Αγάντα, Δικαστική Συνείδηση, αγάντα…», ο Αντώνιος Ζηλήμων σε αντικρίζει. Ο Βασίλειος Οικονομίδης σε παρατηρεί… Ο Νικόλαος Σαρίπολος διδάσκει ακόμη στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων μας. Το περί Δικαίου Αίσθημα του Ελληνικού Λαού αναμένει Νέμεση.
Το πολιτιστικό πρότυπο του Ελληνισμού
Το πολιτιστικό πρότυπο του Ελληνισμού εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια στηρίζεται στην εξίσωση: Τραγωδία – Κάθαρση – Ανόρθωση και άνευ τούτων «ουδέν έστι γενέσθαι»…
Η Τιμωρία για τον Ελληνικό Πολιτισμό δεν συνεπάγεται εκδίκηση. Συνεπάγεται Σεβασμό στον Πολίτη. Ισορροπία μεταξύ του απρόσωπου Νόμου και του Ήθους.
Ενώπιον της Δικαστικής Συνείδησης οι πάντες είναι Ίσοι… Η Δικαιοσύνη απεικονίζεται τυφλή. Και στη ζυγαριά της Δικαστικής Κρίσης όλοι βαραίνουν το ίδιο. Ο ξωμάχος δουλευτής, ο μυώδης χειρώναξ, ο πρωθυπουργός και ο στρατιώτης. Ο διοπτροφόρος πολιτευτής και ο βαρύγδουπος Πολιτειακός Αξιωματούχος.
Είναι βέβαιο (;) ότι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, και συγκυβερνήτες, Ευάγγελος Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και Αντώνης Ρουπακιώτης αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τον Λαό και το Έθνος θα ανασύρουν στη μνήμη τους την προτροπή του Εθνικού μας Ποιητή:
• «Αγάντα, καημένο Μεσολόγγι (Δικαστική Συνείδηση), αγάντα…».
Αλλά και, ως Ευρωπαϊστές, την εναγώνια κραυγή του Γερμανού Φιλοσόφου Γκαίτε: «Φως, περισσότερο Φως…».
Η κρίση την οποία διέρχεται αυτήν την περίοδο η Χώρα είναι, κατά γενική ομολογία, Κρίση Πολιτικής Ηθικής. Κρίση Αξιών και Ήθους.
Το «Σύστημα των Κουμπάρων»…
Το «Σύστημα» των «Φαμελιών» και των «Κουμπάρων», στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου, δεν έχει πλέον περιθώρια παραμονής στο Πολιτικό Προσκήνιο.
Βεβαίως, η Πολιτική Ηθική επιβάλλει, μέχρι να διαλευκανθεί και η απλή σκιά, Δημόσιοι Αξιωματούχοι να παραμένουν στην πολιτική κονίστρα «ωσεί παρόντες»…
Οι Ρωμαίοι Νομοδιδάσκαλοι, αρχαιόθεν, διδάσκουν: «Η γυναίκα του Καίσαρος δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια…».
Και, εν προκειμένω, την Τιμιότητα στην Πολιτική Πράξη την κρίνει, μόνο και αποκλειστικώς, η Δικαστική Συνείδηση.
Παραλλήλως, η συνάρτηση ατομικής και κοινωνικής (πολιτικής) ζωής αποτελεί για τους Λαούς, και τον Ελληνικό, ένα πρότυπο παιδαγωγικό.
«Αν λείψει ο πολιτισμός στην Πολιτική Πράξη –κατά τον σύγχρονο Ιταλό Κοινωνικό Φιλόσοφο Lelio Basso–, δηλαδή η ατμόσφαιρα στην οποία αναπνέει η πολιτισμική (πολιτική) ζωή του ανθρώπου, δηλαδή η ζωή του στην κοινότητα και στην κοινωνία, ακόμα και η προσωπική ζωή χάνει τη λέμφο της και αποξηραίνεται, μέχρις ότου γίνει ένα ανδρείκελο, η κίνηση του οποίου θα οφείλεται σε εξωτερικές ωθήσεις που δέχεται, αλλά δεν εσωτερικεύει, υπακούοντας σε μια ανώνυμη, μη αφομοιωμένη, κοινωνική συνοχή, που δεν γίνεται όμως αίμα από το αίμα του ανθρώπου…».
Η παρατήρηση του Ιταλού Κοινωνικού Φιλοσόφου δεν αποσυνδέεται από την Πολιτική Πράξη. Οι κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές των συνθηκών ζωής των λαών καθορίζουν την κατεύθυνση των αλλαγών στον ανθρώπινο ψυχισμό και στη συμπεριφορά.
Η σημερινή ελληνική συγκυρία αναθέτει και απαιτεί από τη Δικαστική Συνείδηση όχι μόνο να εμπεδώσει το Κράτος Δικαίου, αλλά και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος της Χώρας, σύμφωνα με τις επιταγές και τις προσταγές του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας.