Φρούδες ελπίδες

Αρκετοί Έλληνες προσδοκούν ότι με κάποιο «μαγικό» τρόπο θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στο «πριν» και να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Τις προσδοκίες αυτές των συμπολιτών μας τις αβαντάρει συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενος κατάργηση του Μνημονίου και αποκατάσταση εισοδημάτων – μόνο που ο κ. Τσίπρας δεν μας λέει από πού θα βρει τα δισεκατομμύρια ευρώ για να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του. Και δεν μας λέει, γιατί δεν μπορεί, καθότι οι καλύτερες μέρες που ζήσαμε στο παρελθόν βασίζονταν σε δανεικά, πάνω από 20 δισ. ευρώ τον χρόνο δανειζόταν η χώρα για να ζήσουμε όπως ζούσαμε. Σήμερα όμως κανείς δεν δανείζει τη χώρα (εκτός των εταίρων μας της ΕΕ) οπότε δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως πριν με δανεικά. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει και κάτι άλλο, «κλείνει το μάτι στους προσδοκώντες» αφήνοντας με τέχνη την εκδοχή να ζήσουμε καλύτερες μέρες εκτός Ευρωζώνης. Πολλά στελέχη του –και δη επιφανή– θεωρούν ανώδυνη την επιστροφή στη δραχμή, αν όχι επιθυμητή. Παλαιότερα ο Π. Λαφαζάνης και πρόσφατα ο Δ. Στρατούλης υποστηρίζουν ότι το νόμισμα δεν είναι εικόνισμα, «είναι χρήσιμο εργαλείο που το χρησιμοποιείς όσο σε βοηθάει», δηλαδή μπορείς, αν δεν σε βοηθάει, να τʼ αλλάξεις!

•Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου και η Χρυσή Αυγή του κ. Μιχαλολιάκου – τα τρία αυτά κόμματα θεωρούν ότι είναι καλό για την Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών και να πάψει να πληρώνει το εξωτερικό δημόσιο χρέος της, δηλαδή όπως έκανε και η Αργεντινή το 2002. Μάλιστα δημοσιεύτηκε στον Τύπο και άρθρο συναδέλφου που επικαλείται τους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ της Αργεντινής, τα επόμενα χρόνια μετά τη στάση πληρωμών, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αργεντινή υπέφερε λιγότερο από εμάς. Όμως η αύξηση του ΑΕΠ δεν λέει την αλήθεια, καθότι ο λαός της Αργεντινής μάτωσε και σήμερα ζει χειρότερα κατά πολύ από όσο ζούσε πριν από την πτώχευση. Ο λαός της Αργεντινής έζησε για πολλά χρόνια σε ένα χάος, με εξαθλίωση, λεηλασίες και κατάρρευση του οργανωμένου κράτους. Έτσι έχει η αλήθεια!