Πού θα φτάσει το δημόσιο χρέος;

Και αυτό το επανέλαβε δύο φορές στη σχετική απάντησή του. Επομένως δεν πρόκειται περί λάθους του υπουργού, αλλά κάτι άλλο θα πρέπει να συμβαίνει, καθώς από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι ο δανεισμός της χώρας μας από την «τρόικα» από τον Μάιο του 2010 μέχρι τώρα συνολικά έχει φτάσει στα 289 δισ. ευρώ και όχι στα 400, όπως είπε ο υπουργός. Από αυτά τα 289 δισ., δόθηκαν από τον Μηχανισμό Στήριξης μόνο τα 149 δισ., που βαρύνουν το δημόσιο χρέος. Ενώ τα υπόλοιπα περίπου 140 δισ. είναι τα δάνεια που έχουν πάρει με εγγυήσεις του Δημοσίου από την ΕΚΤ οι ελληνικές τράπεζες.

Επομένως για το ελληνικό Δημόσιο μέσα στη διετία Μάιος 2010-Μάιος 2012 δανείστηκε η χώρα μας από τον Μηχανισμό Στήριξης 149 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι ο δανεισμός του Δημοσίου έφτασε στα 75 δισ. κάθε χρόνο. Δεδομένου ότι μέχρι και το 2010 οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου έφταναν περίπου τα 35 δισ. ετησίως, γεννάται ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: Πώς οι κυβερνήσεις Παπανδρέου – Παπαδήμου διπλασίασαν τον δανεισμό του Δημοσίου μετά τόσες περικοπές στις αποδοχές των εργαζομένων του Δημοσίου και των συνταξιούχων και την σχεδόν ολοκληρωτική κατεδάφιση του ΕΣΥ και των παροχών της κοινωνικής πολιτικής; Και θα πρέπει ακόμα να προσθέσουμε την πληθώρα των δυσβάσταχτων φορολογικών βαρών που θέσπισαν οι κυβερνήσεις της διετίας αυτής. Θα πρέπει επομένως να αναζητηθούν τα αίτια αυτής της επαχθούς επιβάρυνσης της χώρας μας. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: γιατί ο κ. Σαμαράς απορρίπτει την πρόταση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διεξαχθεί έρευνα για τους λόγους που προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας; Ίσως ο κ. Σαμαράς να φοβάται μήπως η έρευνα οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το σπάταλο κράτος που κυριαρχούσε τα προηγούμενα χρόνια εξακολούθησε και επί της δικής του διακυβέρνησης.

Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η δημοσιονομική διαχείριση στέναζε από πληθώρα αδικαιολόγητων δαπανών και από εσκεμμένες ενέργειες που απέβλεπαν και κατέληγαν τελικά σε μείωση των δημόσιων εσόδων. Στη δημοσιονομική πολιτική και διαχείριση υπήρχε ένα εκρηκτικό μείγμα, καθαρό δημιούργημα όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά. Το μείγμα αυτό συνίσταται στην ανοχή και την κάλυψη της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και των σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος παντοειδών προμηθειών του κράτους, από τα αμυντικά συστήματα μέχρι το φαρμακευτικό υλικό. Το αποτέλεσμα αυτής της κυβερνητικής συμπεριφοράς ήταν η διόγκωση του δημόσιου χρέους και παράλληλα η αύξηση του φορολογικού βάρους των μόνων ειλικρινών φορολογουμένων, δηλ. των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κατόπιν ήρθε η ύφεση και επιδείνωσε το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση το 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ζήτησε θυσίες από τον λαό, που τάχα θα έπιαναν τόπο και θα μας οδηγούσαν στη δημοσιονομική εξυγίανση. Αντί γι’ αυτό, το σπάταλο κράτος γιγαντώθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο και η φοροδιαφυγή. Έτσι οδηγηθήκαμε στην υπερχρέωση των 75 δισ. ευρώ ετησίως.

Ποια είναι η συμπεριφορά σήμερα της κυβέρνησης Σαμαρά στον δημοσιονομικό τομέα; Οι βιολιτζήδες άλλαξαν, αλλά ο χαβάς έμεινε ίδιος. Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει ότι οι μόνοι που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν είναι αυτοί που παρέχουν μισθωτή εργασία. Γι’ αυτό και είχε καθιερωθεί αυξημένο αφορολόγητο όριο για τους φορολογούμενους αυτούς. Ο πάντα ανάλγητος Βενιζέλος μείωσε το αφορολόγητο όριο στα 5.000 ευρώ και τώρα ο κ. Σαμαράς υιοθετεί την πλήρη κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, ενώ είχε υποσχεθεί αύξησή του κατά την προεκλογική περίοδο. Η εξυπηρέτηση των δικών μας παιδιών συνεχίζεται, μόνο η μεθοδολογία αλλάζει. Προσλήψεις συμβούλων σε υπουργεία και ΔΕΚΟ, όπως επίσης και στη Βουλή, χαριστικές διατάξεις για την εξυπηρέτηση αυτών που προσέφεραν υπηρεσίες στα κόμματα, λυσσώδης αντίδραση για τη μείωση των αποδοχών όλων όσοι αποτελούν τους «Ηρακλείς» του συστήματος, κατά παρέκκλιση ανάθεση έργων σε ορισμένους «δικούς» μας ανθρώπους και βροχή άλλων προκλητικών διευκολύνσεων. Οι τραπεζίτες εξακολουθούν να παραμένουν η κραταιά δύναμη. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η σημερινή κυβέρνηση, κάνουν τα στραβά μάτια και δεν έχουν εισπράξει από τις τράπεζες τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί όταν ο πρώην υπουργός Οικονομίας κ. Αλογοσκούφης χορήγησε την πρώτη οικονομική ενίσχυση στις τράπεζες. Και έναντι της επιχορήγησης αυτής οι τράπεζες χορήγησαν στο κράτος προνομιούχες μετοχές. Αυτές οι μετοχές έχουν ένα μέρισμα, το οποίο ουδέποτε καταβλήθηκε στο κράτος, με πρώτη αντίδραση της Τράπεζας Πειραιώς. Και αντί το κράτος να απαιτήσει την είσπραξη των μερισμάτων, ο κ. Σταϊκούρας (αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών) δήλωσε προ ημερών ότι η κυβέρνηση μελετά το θέμα. Από τον φτωχό υπάλληλο και συνταξιούχο το κράτος εισπράττει τα κάθε είδους χαράτσια και κεφαλικούς φόρους, και με καταναγκαστικά μέτρα μάλιστα, ενώ στους τραπεζίτες χαρίζει τα εκατομμύρια ευρώ. Για παράδειγμα, αναφέρουμε την περίπτωση της πώλησης της ΑΤΕ. Το καλύτερο κομμάτι της τράπεζας αυτής δόθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς και το κράτος διατήρησε τις θυγατρικές της εταιρείες που είναι φορτωμένες με υποχρεώσεις και είναι προβληματικές, εκτός από τη ΔΩΔΩΝΗ, η οποία είναι κερδοφόρα και βιώσιμη. Αυτή η αγοραπωλησία μεταξύ του κράτους και της Τράπεζας Πειραιώς θα φεσώσει τους φορολογούμενους κατά αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Και τώρα οι τράπεζες ετοιμάζονται να εισπράξουν μια γενναία επιχορήγηση από τη δόση του δανείου των 31,5 δισ. που πρόκειται να χορηγήσει στο ελληνικό κράτος η «τρόικα» μέσα στον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο. Η κυβέρνηση Σαμαρά έκλεισε και την υπόθεση της Ζήμενς έναντι πινακίου φακής και χωρίς το Δημόσιο να εισπράξει τα πρόστιμα που ήταν υποχρεωμένη η αμαρτωλή αυτή εταιρεία να πληρώσει. Όταν στη Γερμανία η Ζήμενς τιμωρείται σκληρά με υψηλό πρόστιμο για δωροδοκία, στην Ελλάδα απαλλάσσεται! Περίεργο φαινόμενο, που εξηγείται εύκολα όμως.

Με όλες αυτές τις εσκεμμένες επιλογές των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά, και κυρίως από το 1985 μέχρι σήμερα, έφτασε η χώρα μας όχι μόνο στην υπερχρέωση, αλλά και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ήδη βιώνουμε μια δημοσιονομική κατάσταση η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αδιέξοδης πορείας. Ύφεση, ανεργία, περικοπές των εισοδημάτων προκαλούν συρρίκνωση των δημόσιων εσόδων, ενώ παράλληλα η εξουσία εννοεί να διογκώνει τις δαπάνες και να δίνει άφεση αμαρτιών σε εκείνους που εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία του κράτους πλουτίζουν συνεχώς σε βάρος του λαού και της δημόσιας περιουσίας. Όλοι οι σοβαροί παράγοντες της διεθνούς σκηνής διατυπώνουν την απορία και το ερώτημα: γιατί η Ελλάδα επιμένει να μην τιμωρεί τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος και προτιμά να θυσιάζει ολόκληρο τον ελληνικό λαό και να «ματώνει» την καρδιά της τόσο «ευαίσθητης» κ. Μέρκελ; Όπως εύκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς, τα δημοσιονομικά αδιέξοδα οδηγούν πολύ γρήγορα στην πλήρη διάλυση του κρατικού μηχανισμού και στην έξαρση της οικονομικής εγκληματικότητας. Ήδη η Ελλάδα έχει έρθει σε φάση διάλυσης. Και κινδυνεύει να μετατραπεί σ’ έναν χώρο συγκέντρωσης των λαθρομεταναστών των χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Το σύστημα προσπαθούσε να βρει μια χώρα διαλυμένη σαν την Ελλάδα, για να καταφεύγουν εκεί τα θύματά του. Η Ελλάδα, που δεν έχει τη δυνατότητα να διαθρέψει τον πληθυσμό της, πώς είναι δυνατόν να δέχεται στο έδαφός της εκατομμύρια μετανάστες και να δημιουργεί ειδικούς χώρους φιλοξενίας τους; Και όλα αυτά δυστυχώς τα ανέχεται η κυβέρνηση και κλείνει τα μάτια στα καθημερινά εγκλήματα που διαπράττουν αυτοί οι αλλοδαποί που καταφθάνουν κατά χιλιάδες.

Και για να επανέλθουμε στο θέμα του ύψους του δανείου που έλαβε η Ελλάδα από την «τρόικα», προφανώς ο κ. Στουρνάρας, όταν δήλωσε στη Βουλή ότι ο δανεισμός μας έφτασε τα 400 δισ. ευρώ, θα εννοούσε και όσα μελλοντικά ασφαλώς θα δανειστούμε στο πλαίσιο της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Οπότε το συνολικό δημόσιο χρέος θα φτάσει τα 400 δισ. και αν δεν ξεφύγουμε από την ύφεση που μας μαστίζει την τελευταία πενταετία, τότε το δημόσιο χρέος θα προσεγγίσει το 200% του ΑΕΠ. Ο Στουρνάρας, γέννημα-θρέμμα του ΠΑΣΟΚ, πιστεύουμε ότι δεν ακολουθεί την πολιτική του Γ. Παπανδρέου, που στις πρώτες μέρες της ανάληψης της πρωθυπουργίας κατηγορούσε την ελληνική οικονομία και τους Έλληνες.

Εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε και πάλι είναι ότι το ελληνικό χρέος αντιπροσωπεύει μόνο το 3% του συνολικού χρέους των χωρών της Ευρωζώνης. Και το καθήκον του υπουργού Οικονομικών είναι όχι να διογκώνει το δημόσιο χρέος, αλλά να το συρρικνώνει. Δυστυχώς η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, δεν έχει αντιληφθεί ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές μας της «τρόικας» είναι εντελώς δυσανάλογες με την οικονομική μας κατάσταση. Γι’ αυτό αποτέλεσαν και αποτελούν το βασικό αίτιο της μεγέθυνσης της κρίσης και της πρόκλησης μιας βαθιάς και μακροχρόνιας ύφεσης. Όμως αυτήν την αλήθεια δεν θέλουν δημόσια να την παραδεχτούν οι ευρωλάγνοι κυβερνήτες μας. Που εν ονόματι της λατρείας τους προς το ευρώ θυσιάζουν τον ελληνικό λαό. Και αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού παρουσιάζεται ευχαριστημένη από το ευρώ, είναι αποτέλεσμα της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας που ασκεί το «λόμπι της χλιδής».