Γαλλικό μαστίγωμα των Μέρκελ και Σόιμπλε
Γραμμένο από τέως επίκουρο καθηγητή της περίφημης Εθνικής Σχολής Διοικήσεως ΕΝΑ (κορυφαίου υπερ-πανεπιστημίου και φυτωρίου ηγετών στη Γαλλία) και νυν πρόεδρο/διευθυντή διεθνούς εταιρείας στο Λονδίνο, τον κ. Paul de Backer, το άρθρο αναδύεται από τον ωκεανό της ως χθες σχετικής διεθνούς δημοσιότητας ως μοναδικό στην οξυδέρκεια, την ευστοχία, την ευθύτητα και την παρρησία του.
Ασυνήθιστο και στη Γαλλία, όπου μόνο ένας αρχαιολόγος και ένας-δυο άλλοι φιλέλληνες αντιτάχθηκαν στην έντυπη και προφορική κατακραυγή κατά του «παραβατικού παρείσακτου στην ΕΕ», εκπλήσσει με την εμφάνισή του σε μια εφημερίδα αλλεργική σε ευθύτητα, παρρησία και σε εντιμότητα προς την Ελλάδα και που έχει προ μηνών τιτλοφορήσει το ερώτημα «Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη;».
Όσο κι αν η «Monde» το καταχώνιασε στη 19η σελίδα (των «Συζητήσεων» στην έντυπη έκδοσή της και των «Ιδεών» στην ηλεκτρονική), το γεγονός ότι αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε σʼ αυτήν την κατεξοχήν εφημερίδα του κατεστημένου είναι δηλωτικό του δημοσίου αισθήματος και στη Γαλλία έναντι των «γερμανών φίλων μας».
Χρέος τιμής επιβάλλει να γνωρίσουν οι Έλληνες (οι όποιοι, τέλος πάντων, δονούνται από αυτήν την ταυτότητα) όσα υπέρ αυτών έγραψε –και επέβαλε με το προσωπικό κύρος του σε ένα αφιλόξενο φύλλο– ένας ακέραιος Γάλλος, της σεβαστής παράδοσης και αναστήματος υψηλότερου του τραπεζικού μπεζαχτά, ο κύριος Πολ ντε Μπακέρ, κατωτέρω:
Η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε έχουν πρόβλημα μνήμης
«Φαίνεται πως η τύχη του ευρώ, και κατά συνέπεια και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), είναι συνδεδεμένη με την τύχη της Ελλάδας: θα βγει ή δεν θα βγει από την Ευρωζώνη;
Για ορισμένους οικονομολόγους αυτό (σ. μετ.: η έξοδος της Ελλάδας) δεν θα αποτελούσε παρά μια περιπέτεια, (αφού) η Ελλάδα δεν αντιπροσωπεύει παρά (μόνο) το 2% του ΑΕΠ της ΕΕ. Για άλλους θα εσήμαινε έναν κατακλυσμό ευρωπαϊκών ή και παγκόσμιων διαστάσεων. Στους πρώτους συμπεριλαμβάνονται οι φίλοι μας Γερμανοί και η καγκελάριός τους Άνγκελα Μέρκελ, αυτοί που αποστρέφονται περισσότερο την οικονομική ενίσχυση ενός κράτους σε πτώχευση.
Ε, και τι έγινε; Και η Καλιφόρνια ήταν πρόσφατα σε κατάσταση πτώχευσης… Κανένας δεν σκέφθηκε να τη διώξει από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μακριά από μένα η υπεράσπιση της σκανδαλώδους διαχείρισης, του πελατειακού κράτους, του παραλογισμού της φορολογικής ασυλίας των ιερωμένων και των εφοπλιστών, της διαφθοράς της “δημοκρατικής” εναλλαγής των φατριών Καραμανλή και Παπανδρέου από την πτώση της δικτατορίας (1974). Αλλά προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι είναι η Γερμανία και η καγκελάριός της αυτοί που αρνούνται στον ελληνικό λαό τα μέσα για να ορθοποδήσει. Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα.
Ο τραπεζίτης Hermann Josef Abs απέσπασε από τους Συμμάχους το 1951 μια έκπτωση του γερμανικού χρέους κατά 51% και χρονοδιάγραμμα εξόφλησης του υπολοίπου με διάρκεια τριάντα χρόνων. Αυτός ο τεράστιος σάκος οξυγόνου επέτρεψε την απογείωση της δυτικογερμανικής οικονομίας.
Η τελευταία παρτίδα του γερμανικού χρέους αποπληρώθηκε το 1980 – με την εξαίρεση του χρέους των επανορθώσεων στην Ελλάδα, το οποίο ο (γερμανός) ευρωβουλευτής των πρασίνων Daniel Cohn-Bendit υπολόγισε σε περισσότερα των 80 δισ. ευρώ, περιλαμβανομένων των τόκων. Ήταν απλή ξεχασιά;
Αυτό που είναι τουλάχιστον εκπληκτικό είναι ότι η Γερμανία, που εξασφάλισε προνομιακούς όρους για την εξόφληση του χρέους της, θεωρεί, κατά τον υπουργό της των Οικονομικών, Wolfgang Shauble, ότι το να δοθεί στην Ελλάδα προθεσμία μεγαλύτερη της διετίας “δεν θα έλυνε το πρόβλημα”.
Μετά την πτώση του τείχους (του Βερολίνου) το 1989 και την επανένωση της Γερμανίας το 1990, ο καγκελάριος Helmut Κohl εκήρυξε την ισοτιμία του deutschemark με το ανατολικό μάρκο. Ο αμερικανός οικονομολόγος Jeremy Rifkin υπολόγισε τότε ότι η πραγματική σχέση του δυτικού προς το ανατολικό μάρκο ήταν 1 προς 400. Τι θαυμάσια ευκαιρία για σπέκουλα σε βάρος του deutschemark! Αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες έριξαν όλο το βάρος τους ώστε οι κερδοσκόποι να μην ορμήσουν στην ευκαιρία. Και το γερμανικό μάρκο διέφυγε τον κίνδυνο. Αυτό λεγόταν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Τέλος, η διαφθορά στην Ελλάδα υπήρξε και αναμφίβολα υπάρχει ακόμη. Οι δυο εξέχουσες περιπτώσεις είναι οι αναθέσεις των συμβάσεων της τηλεφωνίας και των ελληνικών υποβρυχίων. Πρόκειται για ποσά (σ.μ.: για τις μίζες) που ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια ευρώ και που επιβάρυναν την τιμή πώλησης στην Ελλάδα, δηλαδή πληρώθηκαν από τον έλληνα φορολογούμενο. Οι ευδαίμονες επιτυχόντες σʼ αυτούς τους δύο μειοδοτικούς διαγωνισμούς είναι γερμανικές πολυεθνικές.
Χωρίς να επιστρέψουμε στις φρικαλεότητες του ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας, καλό θα ήταν να θυμίσουμε στην κ. Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε ότι η χώρα τους επί δυο γενεές επωφελήθηκε της ΕΕ και ότι η εξαφάνιση του ευρώ θα κατέστρεφε την ανθούσα οικονομία τους: το 60% των εξαγωγών τους κατευθύνονται στην Ευρωζώνη.
Με κίνδυνο να σοκάρουμε ορισμένους από τους γερμανούς φίλους μας, τείνουμε να πιστέψουμε ότι ο καλός γιατρός Αλτσχάιμερ δεν είχε παρά να κοιτάξει γύρω του για να επισημάνει τα συμπτώματα της ασθένειας που φέρει το όνομά του.
Paul de Backer
Ex maι^tre de confe΄rence a lʼ ENA,
PDG de Solex-Zenith PLC (Londres)»
ΥΓ. μ.: Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και η πανσπερμία ξένων και εγχώριων πρωθυπουργικών συμβούλων, ιδού και ένας σύμβουλος που θα ήταν άξιος του μισθού του. Μόνο που απαιτείται και πρωθυπουργός άξιος τέτοιου συμβούλου…