Bραχονησίδες τέλος, τώρα πουλάμε νησιά!
Δεν είναι γνωστό αν θα γίνει πραγματικότητα το βαθιάς εθνικής έμπνευσης σχέδιο για 50ετή (!) παραχώρηση νησιών σε «ιδιώτες επενδυτές» (εφημερίδα «Έθνος», 13/9/2012), αλλά και ως είδηση είναι εφιαλτική. Το 1992 κατηγορούσαν περίπου ως εθνοπροδότη τον Κων. Μητσοτάκη, όταν είχε βγει στον αφρό το θέμα πώλησης ή εκμίσθωσης των βραχονησίδων. Είκοσι χρόνια μετά θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να δίνονται στους «ιδιώτες επενδυτές» (χωρίς μάλιστα να διευκρινίζεται αν θα πρόκειται για Έλληνες ή όχι) δεκάδες νησιά 500, 1.000 ή 3.000 στρεμμάτων στο πλαίσιο της… απομείωσης του χρέους και της ανεύρεσης εσόδων γενικότερα.
Είναι φανερό ότι έχουμε προσχωρήσει (ως κυβέρνηση και ΜΜΕ – άρα ως σύστημα) στην αντίληψη της εκποίησης, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εθνικών περιουσιακών στοιχείων στο όνομα της διατήρησης των σημερινών δεδομένων: ευρώ, Ευρωζώνη, αναγνώριση και αποδοχή χρέους και πληρωμής των σχετικών δόσεων στους ποικιλώνυμους πιστωτές. Υπάρχει μάλιστα και αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για την εφαρμογή του σχεδίου, αφού έχει ήδη ερευνηθεί το καθεστώς υλοποίησής του: Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο εκτελεστικός διευθυντής του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, για να προχωρήσει το σχέδιο, θα πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία και να μειωθεί ο αριθμός των απαιτούμενων αδειών, γράφει το «Έθνος».
Βεβαίως, δεν περνάει από το μυαλό του εκτελεστικού διευθυντή του ΤΑΙΠΕΔ, Ανδρέα Ταπραντζή (που εξομολογείται τα σχετικά σχέδια στον ειδησεογραφικό οργανισμό Bloomberg, ειδικευμένο στα οικονομικά/επενδυτικά), ότι αυτό ακούγεται ως ύμνος στην πολυδαίδαλη γραφειοκρατία, που φαίνεται να μας διασώζει από τη διάθεση πώλησης και εκποίησης των πάντων! Δεν περίμενε κανείς ότι το γραφειοκρατικό σύστημα του Δημοσίου θα προστάτευε τελικά τη δημόσια εθνική περιουσία από το πάθος εκποίησής της σε πιστωτές, ιδιώτες, τοκογλύφους και λογής λογής αρπακτικά. Να όμως που έτσι ήρθαν τα πράγματα.
Και γιατί χρειάζονται οι πολλές άδειες που λέει το στέλεχος του ΤΑΙΠΕΔ; Μα, για να αξιοποιηθεί τουριστικά το κάθε νησί, να χτιστούν πάνω του διάφορα τερατώδη πολυξενοδοχεία, ίσως και άλλα κομμάτια κερδοφόρας τουριστικής δράσης. Να δούμε τι λέει για το συγκεκριμένο θέμα το ρεπορτάζ της εφημερίδας:
«Αγκάθι», όμως, για την ταχεία εφαρμογή του σχεδίου αυτού αποτελεί το θέμα με τις χρήσεις γης. Θα απαιτηθεί θεσμικό και νομικό πλαίσιο, ώστε να αρθούν οι χρονοβόρες διαδικασίες εκδόσεως αδειών, να λυθούν νομικά και τεχνικά θέματα, όπως καταπατήσεις, αμφισβητήσεις, οριοθετήσεις ζωνών ανάπτυξης. Αγκάθια λοιπόν στην επιχείρηση ανάπτυξης, και τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν πουλούσαν κατευθείαν τα νησιά, χωρίς μάλιστα να κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για όσα κατηγορήθηκε ο τότε πρωθυπουργός Κων. Μητσοτάκης, μια και οι εποχές έχουν αλλάξει και θεωρείται σχεδόν φυσιολογική η εκποίηση εθνικής περιουσίας. Γιατί όμως δεν προχωρούν σε πώληση οι ανάλγητοι παράγοντες;
Διότι, όπως γράφει η εφημερίδα ότι λέει το στέλεχος του Ταμείου στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg, «η νομοθεσία δεν μας επιτρέπει να τα πουλήσουμε και δεν θέλουμε να το κάνουμε»! Να που πάλι η νομοθεσία μάς σώζει. Μήπως γιʼ αυτό θέλουν οι εκσυγχρονιστές, ντόπιοι και ξένοι, «να τα αλλάξουν όλα»; Για να γίνουν πιο εύκολα, ευάλωτα και άρα αλώσιμα; Μήπως γιʼ αυτό εν μέσω κρίσης θέλουν να προσδώσουν στο οικονομικό φαινόμενο και άλλη διάσταση, ώστε να προχωρήσουμε σε πλήρη φιλελευθεροποίηση και κατάργηση αρχών για οτιδήποτε;
Μάλλον γιʼ αυτό. Η κρίση βολεύει πολλούς. Όχι μόνο τους τοκογλύφους κι αυτούς που βγάζουν λεφτά «από τις ευκαιρίες», αλλά και τους οπαδούς του ασύδοτου καπιταλισμού, που περιμένουν πώς και τι να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα. Το παράξενο είναι ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν κοιτάζει καν να βγάλει λεφτά για τη χώρα, κάτι που κάνουν όλα τα ανάλογα συστήματα των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κοιτάζει να ξεπουλήσει, να δώσει όσο όσο κρατική, δημόσια περιουσία, προκειμένου το ίδιο να παραμείνει μέλος της λέσχης του ευρώ.
Να δείτε που σε λίγο δεν θα έχει καμιά σημασία αν θα μείνουμε ή όχι στο ευρώ, να δείτε που με όλα αυτά ο κόσμος θα μισήσει το ευρώ και όσα αυτό εκπροσωπεί, παρά τη λυσσώδη μάχη που δίνει το σύστημα για παραμονή στο συγκεκριμένο μπλοκ συμφερόντων. Και τότε, ακόμα χειρότερα, δεν θα έχει μεγάλη σημασία τι είδους κυβέρνηση θα υπάρχει στον τόπο…