Το λόμπι του καθεστωτικού λαϊκισμού

Η Αριστερά -του τόπου μας, τουλάχιστον- δεν είναι άμωμη ούτε γεννήθηκε δικαιωμένη. Έχει τα κουσούρια και τις ρωγμές της, τις αδυναμίες, τις ιδεοληψίες και τα κενά της. Αλλά τίποτε από αυτά δεν δικαιολογεί τις εμπαθείς, λαϊκίστικες και εξοντωτικές επιθέσεις που δέχεται από τότε που άρχισε -μέσω ΣΥΡΙΖΑ- να γίνεται υπολογίσιμη, ανατρεπτική δύναμη που διεκδικεί σοβαρά την εξουσία.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις διαχρονικές αιτιάσεις εναντίον της Αριστεράς, που εγκαλείται για λαϊκισμό κτλ., λες και ο ειδεχθής λαϊκισμός και η σχετική παθογένεια είναι αποκλειστικά -ή κυρίως- δικό της χαρακτηριστικό. Το οπλοστάσιο των απέναντι εμπλουτίστηκε τον τελευταίο καιρό με δύο, γνωστά μεν, αλλά εκσυγχρονισμένα όπλα. Τη θεωρία των άκρων που συμπλέουν, θεωρία που επιτρέπει στους αχθοφόρους της ευκολίας να ισχυρίζονται ότι η αντισυστημική λογική και η συμπεριφορά της Αριστεράς (κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ) κατέστησε πρόσφορο το έδαφος για να αναπτυχθεί η Χρυσή Αυγή. Και, δεύτερον, ότι (ο Τσίπρας) ηγείται του λόμπι της δραχμής…

Τα πυρακτωμένα βέλη συγκεντρώνει, όπως είπαμε, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά. Για συγκυριακούς λόγους, οι οποίοι όμως ενδέχεται να αποκτήσουν χαρακτήρα μονιμότητας. Η σοβαρή υποχώρηση του ΚΚΕ, η αντίθεση ή το διακριτόν της αποστάσεως που τηρεί ο Περισσός απέναντι στο κινηματικό αυθόρμητον και, βεβαίως, η ιλιγγιώδης άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σε συνάρτηση προς την ευρωπαϊκή απήχηση της ανέλεγκτης και πυρφόρας παρουσίας του – ιδού οι λόγοι… Το ΚΚΕ πάντοτε αποτελούσε και θα συνεχίσει να αποτελεί αγκάθι στα καθεστωτικά πλευρά. Τους εκνευρίζει και κάπως τους ενοχλεί η -μοναδική για τα δεδομένα της Ευρώπης- περίπτωσή του. Αλλά κατ’ ουσίαν δεν τους τρομάζει. Για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης.

•Η θεωρία των άκρων: Δεν είναι σημερινή. Ανασύρεται βολικά οσάκις συμπίπτουν η ρηχή αντισυστημική ρητορεία της εξτρεμιστικής φασιστοειδούς Δεξιάς, με την επεξεργασμένη -διαφορετικής αφετηρίας και στοχεύσεων- αντισυστημική ιδεολογία της κλασικής Αριστεράς. Η ευδιάκριτη και κραυγαλέα διαφορά -ηθικής, αισθητικής και πολιτικής τάξεως- παρακάμπτεται. Εξίσου προκλητικά και αστόχαστα παραβλέπεται η υπεράσπιση της αμυντικής βίας (π.χ. συγκρούσεις αποφασισμένων κοινωνικών ομάδων που διεκδικούν το δίκιο τους έναντι συμφερόντων τα οποία υπερασπίζεται η εξουσία), με την εξουσιαστικής υφής, κτηνώδη βία της φασιστικής Δεξιάς, η οποία κατ’ ουσίαν είτε υποκαθιστά τη βία της κεντρικής εξουσίας είτε εκμεταλλεύεται τις ρωγμές του αμήχανου κράτους και της αλαφιασμένης κοινωνίας (λόγω οικονομικής κρίσης ή άλλων αιτιών) για να δώσει το στίγμα ενός έτοιμου μηχανισμού ολοκληρωτικής εξουσίας.

Τα εντυπωσιακής ρηχότητος επιχειρήματα (π.χ. «Το πογκρόμ κατά μεταναστών είναι η άλλη όψη της Κερατέας», καθώς και άλλα, εξίσου εξοργιστικά (π.χ. ταυτίζονται τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής με ορισμένες -οριακές και αστόχαστες, συνδικαλιστικού χαρακτήρα- ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, όπως το κλείσιμο των λιμανιών από μια δράκα), θα ήταν για γέλια και περιφρόνηση, αν δεν έφεραν στον πυρήνα τους ένα επικίνδυνο στοιχείο: την καταλυτική επίπτωση στην ποιότητα του δημόσιου (δια)λόγου. Το γεγονός αυτό επιδοτεί τη σύγχυση και αναχαιτίζει κάθε δυνατότητα γόνιμων και δημιουργικών ιδεολογικών συγκρούσεων, που θα μπορούσαν να αποβούν επωφελείς για όλους τους εμπλεκόμενους. Και προπάντων για την κοινωνία.

•Το λόμπι της δραχμής: Δυστυχώς, έχει ενστερνιστεί και ο πρωθυπουργός αυτό το δήθεν επιχείρημα, το οποίο αποτελεί κατ’ ουσίαν διατύπωση ανομολόγητης ανησυχίας, πρώτον, για την εγγενή αδυναμία της ασκούμενης πολιτικής και, δεύτερον, για τη σοβαρή πιθανότητα να διαβεί τον Ρουβικώνα η κοινωνία και να μην τρομοκρατείται πλέον από την πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή… Το αστείο είναι ότι κεντρικά ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε έχει ταχθεί υπέρ της δραχμής. Ακόμη και κάποιες συνιστώσες, που έκαναν διάφορους υπαινιγμούς σε επίπεδο προβληματισμού, ποτέ δεν τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της επανάκαμψης… Εδώ, μια παρένθεση: Και γιατί, παρακαλώ, είναι έγκλημα καθοσιώσεως η ελεύθερη, τεκμηριωμένη και σθεναρή προβολή της άποψης αυτής; Από πότε είναι βλαπτική η εντός των κομμάτων διαφορετική άποψη, ακόμη και για θεμελιώδεις επιλογές; Μήπως ο Μόντι και ο Μπερλουσκόνι που έχουν αναφερθεί ακομπλεξάριστοι στη λιρέτα -καθώς και κάποιοι Γερμανοί που νοσταλγούν το μάρκο- εντάσσονται σε… λόμπι, που μάχονται την Ένωση, την Ευρωζώνη; Και τέλος, πόσο σοβαρές μπορούν να θεωρηθούν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που δεν έχουν καταστρώσει (μυστικά, υπεύθυνα και σοβαρά) εναλλακτικό σχέδιο, που ενδεχομένως να περιλαμβάνει και τη δραχμή, αλλά και νέες πηγές χρηματοδότησης και στήριξης της χώρας;

Αναφέρθηκε εισαγωγικώς: η ημέτερη Αριστερά ούτε γεννήθηκε δικαιωμένη, όπως κατά κόρον προβάλλει, ούτε υπάρχει άμωμη. Ο εν συγχύσει, παλαιάς κοπής και ξεπερασμένος διεθνισμός της -αυτός που δημιουργεί τα μόνιμα φάλτσα της στα «εθνικά θέματα», όπως η αδιαφορία και η ανοχή της έναντι του εθνικισμού της FYROM- καθώς και η εγγενής ευαισθησία της έναντι των χειμαζόμενων της υφηλίου, η οποία όμως δημιουργεί σκληρύνσεις και ακατανόητη μονομέρεια στο μεταναστευτικό, καθιστούν την Αριστερά εύτρωτη, ευάλωτη και εκτεθειμένη… Εδώ, μάλιστα: η λογική και η συμπεριφορά της, παρά την εσχάτως ελαφρά διαφοροποίησή της από τις εδραίες, δογματικές θέσεις της, αυτές λοιπόν έχουν ευνοήσει τα μάλα την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αυτά, ναι, την έχουν ευνοήσει. Αλλά απέχουν ως παθογενή, από εκείνα που καταμαρτυρεί στην Αριστερά η καθεστωτική προπαγάνδα… Αλλά, ένα λεπτό: γιατί είναι μεγαλύτερη και καθοριστική η δική της ευθύνη, έναντι των δύο καθεστωτικών κομμάτων, που όχι μόνο δεν διαθέτουν ακόμη και σήμερα σοβαρή και επεξεργασμένη πολιτική στο μεταναστευτικό, αλλά ευνόησαν ποικιλοτρόπως το ανέλεγκτον της χειμαρρώδους ροής μεταναστών, συμφωνώντας φερ’ ειπείν με το εγκληματικό Δουβλίνο ΙΙ.

Ο χώρος δεν επιτρέπει περαιτέρω αναφορές στα υπαρκτά παθογενή τής Αριστεράς. Επιβάλλεται, όμως, η υπόμνηση εν είδει κατακλείδος: οι περισσότερες επιθέσεις που δέχεται σήμερα η Αριστερά, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι εξόφθαλμα συκοφαντικές και απελπιστικά ρηχές. Αυτός ο κόσμος -της καθεστωτικής ιδιοτέλειας και προπαγάνδας- αποδεικνύεται για πολλοστή φορά κατώτερος των περιστάσεων.