Η φωνή του Μακρυγιάννη…

Η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το μνημόσυνο των εργασιακών δικαιωμάτων. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε! Ο κ. Σαμαράς όμως μας διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για τα τελευταία μέτρα. Διότι χάρις σ’ αυτά συντόμως μισθωτοί, συνταξιούχοι και άνεργοι θα μεταβούν εις τόπον χλοερόν, ένθα ουκ έστι λύπη, ου πόνος, ου στεναγμός, ου χαράτσια, αλλά ζωή ατελεύτητος! Και μόνον τότε θα υπάρξει ανάπτυξις και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας! Το γραφείον κηδειών που λέγεται «τρόικα» εμερίμνησε για την «αξιοπρεπή» ταφή εκατομμυρίων Ελλήνων. Και η τρικέφαλος κυβέρνησις θριαμβολογεί…

Έχουν μαζευτεί πολλά. Βρισκόμαστε στην «ώρα μηδέν» μεγάλης λαϊκής εξεγέρσεως. Μοιάζουμε με σκάφος σε τρικυμία και θύελλα. Ένα σκάφος που στερείται ικανού κυβερνήτου και πληρώματος. Το πηδάλιο βρίσκεται στα χέρια μούτσων, οι οποίοι αποδίδουν τις ευθύνες του επερχόμενου ναυαγίου στους… επιβάτες! Τα τρία κόμματα που συγκυβερνούν έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Διέπονται από τη λαθεμένη αντίληψη ότι η σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις της Ευρωζώνης. Τοιουτοτρόπως παγιδεύονται μέσα σ’ έναν λαβύρινθο, όπου δεν υπάρχει αχτίδα φωτός και ελπίδα διεξόδου. Εναποθέτουν τις προσδοκίες τους σ’ εκείνους ακριβώς που ΔΕΝ θέλουν να ανασάνει η πατρίδα μας, παρά τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που διατυπώνουν για τους αφελείς. Είναι τραγικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους «επαγγελματίες» της βουλευτοκρατίας δεν συνειδητοποιούν τι είναι ακριβώς αυτή η Ευρωζώνη. Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή: Το γνωρίζουν, αλλά είναι δέσμιοι ξένων συμφερόντων, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η Ευρωζώνη αποκλείει την εθνική ανεξαρτησία και αποτελεί το μέσον για την υποδούλωση των λαών στον νέο «Άξονα του Βερολίνου», στη μεθοδευμένη κρίση και στη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου και των τοκογλύφων τραπεζιτών. Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, προσπαθεί να αποσπάσει τον οίκτο αυτών των δυνάμεων Κατοχής, με τη διαβεβαίωση ότι θα εφαρμοστούν οπωσδήποτε τα μέτρα τους, που αποσκοπούν στην εξόντωση των πολιτών. Την πιο ουσιαστική είδηση –που δίνει και την πραγματική διάσταση του προβλήματος– ανέγραψε «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» στο φύλλο της 2ας Σεπτεμβρίου: Οι γερμανοί πολιτικοί φοβούνται ότι έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα πυροδοτήσει μεγάλες ταραχές στη Νότια Ευρώπη. Θα υπάρξουν, πέραν των οικονομικών παρενεργειών, σοβαρότατες γεωπολιτικές παρενέργειες!

Υπολογίζουν τη θέση της χώρας μας, που είναι «κλειδί» για την ταραγμένη Μέση Ανατολή. Κι ακόμη, γνωρίζουν ότι μια Ελλάδα ανεξάρτητη, μακράν της δικτατορικής Ευρωζώνης, είναι πρόθυμη να τη βοηθήσει η Ρωσία με δισεκατομμύρια! Ο ελληνορώσος βουλευτής Ιβάν Σαββίδης κατήγγειλε ότι από τον Φεβρουάριο του 2010 ο Πρόεδρος Πούτιν ήταν πρόθυμος να δώσει στην Ελλάδα 25 δισ. ευρώ, αλλά ο πρωταθλητής της πολιτικής αγυρτείας, ο Γιώργος Παπανδρέου, δέσμιος των Αμερικανών και των Βρυξελλών, αρνήθηκε επειδή οι ξένοι πάτρωνες του το απαγόρευσαν! Και μας έβαλε (ενσυνειδήτως για τη σημασία της πράξεώς του) στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το 2011 είχε αποκαλύψει όλο το παρασκήνιο το περιοδικό «Επίκαιρα». Σήμερα, γερμανοί πολιτικοί δηλώνουν ότι έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα έχει μεγάλο κόστος για τη Γερμανία. Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση των τριών κομμάτων να προσανατολισθεί σε νέα εξωτερική και οικονομική πολιτική, δίνει όρκον πίστεως και υποδουλώσεως στη μαντάμ Μέρκελ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης τις θυσίες, τα δάκρυα και το αίμα του λαού τα κάνουν χαλί για να περάσει η «τρόικα»… Η ελληνική πλευρά ακολουθεί τον αντίστροφο δρόμο από εκείνον που θα μπορούσε να αλλάξει όχι μόνο το ελληνικό αλλά και το παγκόσμιο σκηνικό. Αντί να ικετεύει την παραμονή μας μέσα στο κλουβί των τίγρεων της Ευρωζώνης, όφειλε να πρωτοστατήσει στο ξήλωμά της.

Αντ’ αυτού, ο Στουρνάρας πήγε στον Σόιμπλε, όπως ο Χατζηαβάτης στον πασά, προκειμένου να τον διαβεβαιώσει ότι οι «εκτελέσεις» των ελλήνων πολιτών θα πραγματοποιηθούν. Κι έσπευσαν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα να πανηγυρίσουν ότι για την Ελλάδα «το κλίμα αλλάζει»! Τίποτε δεν άλλαξε. Απλώς το Βερολίνο εμμένει στις διαταγές του και ο «κομπογιαννίτης της ελληνικής οικονομίας» υποσχέθηκε ότι θα κάνει η κυβέρνηση ό,τι προστάζει ο «πασάς»… Μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα, ακούγεται μελοδραματική η δήλωση του πρωθυπουργού ότι εκείνος θα προχωρήσει στις τραγικές «μεταρρυθμίσεις» για να ικανοποιηθεί η «τρόικα», «κι αν θέλουν, ας ρίξουν την κυβέρνηση»… Δεν πείθουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης με τις δήθεν «διαφωνίες» μεταξύ των, αλλά περισσότερο καθίστανται παντελώς αναξιόπιστοι όταν διαβεβαιώνουν ότι αυτά είναι τα τελευταία μέτρα ή, κατά την πρωθυπουργική εκδοχή, ότι «πρόκειται για το τελευταίο ΤΕΤΟΙΟ πακέτο περικοπών…». Γελοιοποιούνται με τέτοιες υποσχέσεις, διότι τίποτε δεν αποφασίζει μόνη της η συγκυβέρνηση. Εντολές εκτελεί. Κι αύριο, ο ανάλγητος και κυνικός Σόιμπλε θα διατάξει νέο πακέτο περικοπών και η «αχυρένια» κυβερνητική σύμπραξις των «τριών» θα υποκύψει και θα ψάχνει να βρει φραστικές πομφόλυγες για να δικαιολογήσει το φρέσκο χαράτσι. Το ψέμα του ονείρου κυνηγούν οι κυβερνώντες. Ο κόσμος έχει χάσει την πίστη του στους πολιτικούς και στα πάντα. Η πολεμική θύελλα που προέβαινε στον ορίζοντα το 1939 είχε ταράξει τον μεγάλο αμερικανό δραματουργό Ευγένιο Ο’ Νιλ. Πολλά χρόνια αργότερα –το 1956– σε μια δημόσια «εξομολόγησή» του έλεγε: «Ο πόλεμος μ’ έκανε να καταλάβω πως στήριξα την πίστη μου στις παλιές αξίες, κι αυτές έχουν χαθεί… Είναι πολύ θλιβερό, αλλά σήμερα δεν υπάρχουν πια αξίες για να στηρίξουν τη ζωή…». Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι παλιές αξίες, με τον σημερινό ιδιότυπο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο των τραπεζιτών και του ιμπεριαλισμού, έσβησαν. Τίποτε δεν μπορεί να μας στηρίξει στη ζωή μέσα στο ζοφερό σκηνικό στο οποίο βιώνουμε την τραγωδία μας, και με έναν ανίκανο πολιτικό κόσμο, που δεν τολμά να αντιταχθεί στους κατακτητές και να αλλάξει την πορεία πλεύσεως του εθνικού σκάφους. Διότι οι πλείστοι των πολιτικών μας έπαψαν να πιστεύουν σε αξίες και έγιναν «ρεαλιστές», υποταγμένοι στη μοίρα της ευρωλαγνείας. Γι’ αυτό ποτέ τους δεν προβληματίστηκαν όταν πριν από χρόνια στη «Λευκή Βίβλο» της ΕΟΚ ετονίζετο με σαφήνεια ότι: «Πρέπει να καταργηθούν τα εμπόδια που καθιστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση με μειωμένο ωράριο ή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου…». Ολόκληρη η «λογική» της «Λευκής Βίβλου» συνοψιζόταν σ’ αυτήν τη φράση: «Για την ανεργία φταίνε τα δικαιώματα των εργαζομένων, καθώς και η βελτίωση της θέσης των…»! Χτυπούσαν από τότε οι καμπάνες του κινδύνου και της επερχόμενης ανεμοθύελλας. Όμως, οι… «διορατικοί» μας πολιτικοί συναγωνίζονταν αλλήλους σε ύμνους για την ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμη και τώρα εξακολουθούν την ίδια τακτική. Δεν μπορούσαν τότε να δουν μακρύτερα, δεν βλέπουν τώρα κι από κοντά. Πάσχουν από πολιτική μυωπία αλλά και… πρεσβυωπία! Είναι ανίκανοι να δουν οτιδήποτε πέραν των συνόρων της Ευρωζώνης και θεωρούν «προνόμιο» την παραμονή μας σ’ αυτό το «γκέτο». Αυτοί οι άνθρωποι αποφασίζουν για τις τύχες μας και ψηφίζουν «χαράτσια» για την εξαθλίωσή μας. Λοιδορούν και απειλούν εμάς, όσους καταδικάζουμε το ευρώ. Μας αποκαλούν «λόμπι της δραχμής». Ίσως διότι γνωρίζουμε ότι εκείνοι προέρχονται από το λόμπι της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Σχολής του Σικάγου, και δεν δίνουμε… δραχμή για τις απειλές τους… Υπ’ αυτήν την έννοια, ναι, είμαστε το «λόμπι» της δραχμής! Πρέπει όμως να πούμε και κάποια πράγματα για την Αριστερά. Είχε πολύ δίκιο ο σπουδαίος δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας Τάσος Βουρνάς που επεσήμαινε ότι η Αριστερά πάντα ήταν περισσότερο συνηθισμένη στην άρνηση παρά στη θέση. Ακριβώς στη «θέση» υστερεί και σήμερα αυτός ο χώρος. Διότι δεν αρκούν οι σωστές επισημάνσεις για την Ευρωζώνη και η καταδίκη των κυβερνητικών «μεταρρυθμίσεων». Και από τα δύο κόμματα της Αριστεράς απουσιάζει η συγκεκριμένη πρόταση για άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική. Πέραν της εγκληματικά λανθασμένης αντιλήψεως που έχουν για το καρκίνωμα των μεταναστών, δέσμια μιας ξεπερασμένης ψευτοδιεθνιστικής νοοτροπίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν προτείνουν τίποτε συγκεκριμένο για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να βγούμε από το αδιέξοδο του ευρώ. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ, που υπέστη εντυπωσιακή εκλογική συρρίκνωση, δεν δείχνει να κατανοεί τους λόγους που μεγάλο τμήμα των οπαδών του δεν το εμπιστεύθηκε στην κάλπη. Η κούφια «επαναστατική» συνθηματολογία, ανάμνηση της εποχής του Λένιν, σήμερα δεν λέει τίποτα. Μονότονα επαναλαμβάνει το ΚΚΕ: «λαϊκή συσπείρωση», «ενότητα στους χώρους δουλειάς», «ο λαός να πάρει στα χέρια του την εξουσία», «ο λαός θα καταργήσει τα μέτρα» κ.λπ. Ηχηρές φράσεις κενές ουσιαστικού περιεχομένου, που τις ανασύρουν από τη ναφθαλίνη άλλων καιρών. Δεν μπορεί ο λαός σήμερα να… καταλάβει τα Χειμερινά Ανάκτορα! Θέλει να ακούσει ο ταλαιπωρημένος κόσμος συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα απαντά στα προβλήματά του. Θέλει να δει τον δρόμο που θα τον βγάλει από τη μιζέρια και θα τον απελευθερώσει από τη νέα κατοχή. Όποιο κόμμα –ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές του ρίζες– παρουσιάσει ένα τέτοιο «συμβόλαιο εθνικής σωτηρίας» οι πολίτες θα το εμπιστευτούν, και δι’ αυτού του τρόπου θα έλθει η συντριβή των μνημονιακών. Γι’ αυτό η ευθύνη αριστερών και δεξιών κομ της αντιπολιτεύσεως είναι μεγάλη. Εγίναμε «Χώρα δίχως Δικαιοσύνη», για να μεταχειριστώ τον τίτλο έργου του Μίλοβαν Τζίλας. Εάν όλες οι πλευρές δεν συνειδητοποιήσουν τα μηνύματα της εποχής μας, το πολιτικό σύστημα –που ήδη έχει σαπίσει– θα καταρρεύσει. Κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, το μνημονιακό τριμερές κυβερνητικό σχήμα δεν θα αντέξει για πολύ. Θα πέσει, διότι είναι θολό νόθο μιας θολής ενώσεως, ένα πολιτικό πείραμα –τελευταίο του είδους– που απέτυχε οικτρά. Αρχηγοί, υπουργοί και βουλευτές, όλοι αυτοί οι «χαλασοχώρηδες» –όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης–, ας μην υποτιμούν την οργή του λαού. Από τα βάθη της Ιστορίας, επίκαιρη έρχεται η φωνή του Μακρυγιάννη: «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμή, τόχουν σε ικανότητα, να τους ειπείς ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι έφεραν τόσα κακά εις την Πατρίδα…». Κι αυτοί που σήμερα κρατούν την τύχη μας στα χέρια τους έχουν διαπράξει όλα όσα περιγράφει ο μεγάλος εκείνος πατριδοφύλακας…