Διά χειρός…

…του Θέμου Αναστασιάδη από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»:

Ως φτωχός συγγενής…

«Τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει συστηματικά για την κυβέρνηση, αποδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία ότι, ακόμη κι αν η “τρόικα εσωτερικού”, όπως την αποκαλεί, μας οδηγεί σε χρεοκοπία, η “νέα Αριστερά” θα μας κάνει τόσο καλό όσο το λάδι όταν πέφτει στη φωτιά. Είναι απίθανος πολιτικός ερασιτεχνισμός να εγκαλείς δημοσίως πότε τον Ρομπάι και πότε τον Γιούνκερ ότι δεν σε δέχονται για συνομιλητή και να μη συνειδητοποιείς ότι με αυτόν τον τρόπο απλώς απαξιώνεσαι και σε όσους σε συμπαθούν. Αν ο Τσίπρας όντως ήθελε να συνομιλεί με τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και τους ηγέτες της Δύσης, δεν θα συμμαχούσε με τους απανταχού πολιτικούς τους αντιπάλους (όπως έκανε στη Γαλλία κατά του Ολάντ), ούτε θα διακήρυττε ότι δεν καταδέχεται να συναντηθεί με την “τρόικα”. Οι σχέσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ, δεν εκβιάζονται. Όσο πιο γρήγορα καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι στα μάτια των ξένων δεν δείχνει ευρωπαϊκό αριστερό έστω, κόμμα, αλλά παρέα αναρχορομαντικών αντιευρωπαϊστών, τόσο καλύτερα για τον ίδιο. Στο κάτω κάτω, ΑΝ ΟΝΤΩΣ πιστεύει ότι όλοι αυτοί οι μηχανισμοί δουλεύουν εκ του πονηρού για την καταστροφή μας, γιατί να χάνει την ώρα του μαζί τους; Απʼ την άλλη, άπαξ και έχει “μυριστεί” ότι δεν τον θέλουν για συνομιλητή, γιατί χτυπά συνεχώς την πόρτα τους σαν “φτωχός συγγενής”; Καλύτερα μόνος και αξιοπρεπής».

****

… του κ. Νικολάου Μ. Σταυρακάκη, καθηγητή του ΕΜΠ και προέδρου ΠΟΣΔΕΠ από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το μισθολόγιο των ακαδημαϊκών δασκάλων και των ερευνητών»:

Τραγωδία εθνικών διαστάσεων…

«Σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, η μισθολογική υστέρηση, που εντάθηκε μετά το 2008, έχει φέρει την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα στη χειρότερη μισθολογική θέση ως προς τον μέσο μισθό ατόμων με αντίστοιχη εργασιακή εμπειρία στη χώρα του (με στοιχεία του 2006), όπως αυτό αποτυπώνεται σε μελέτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Νοέμβριος 2010). Η ελληνική πανεπιστημιακή διασπορά ανθεί σε πάρα πολλές χώρες και σε πολλά ονομαστά πανεπιστήμια. Οι όποιες προσπάθειες να επαναπατριστούν οι συνάδελφοί μας όχι μόνο δεν έχουν πλέον νόημα, αλλά είναι ήδη γνωστό ότι νεοεκλεγέντες έλληνες επιστήμονες, που επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα, έχουν αποποιηθεί τον διορισμό τους, εν ενεργεία καθηγητές όλων των βαθμίδων φεύγουν για το εξωτερικό και νέοι επιστήμονες δεν επιστρέφουν. Οι τραγικές συνέπειες –για το ακαδημαϊκό σύστημα αλλά και για ολόκληρη τη χώρα– μιας μαζικής μετακίνησης με τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι περισσότερο από προφανείς.

Καθοριστικό παράγοντα σε όλα τα παραπάνω αποτελεί και το γεγονός ότι η απορρόφηση κονδυλίων για την έρευνα από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους κατά την τελευταία πενταετία κινήθηκε ουσιαστικά σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των ερευνητικών ομάδων με συνέπειες που οδηγούν σε απαξίωση του εγχώριου ανθρωπίνου κεφαλαίου και, ουσιαστικά, σε μια τραγωδία εθνικών διαστάσεων».

****

… του Πάσχου Μανδραβέλη, αρθρογράφου της «Καθημερινής», από το σχόλιό του με τίτλο «Είναι η παιδεία, ανόητε!»:

Υπάρχει μόνο το λάδωμα…

«Το να διακηρύσσει κάποιος ότι τα μέτρα σταθεροποίησης της οικονομίας ευνόησαν τη Χρυσή Αυγή και ταυτοχρόνως να αποσιωπά ότι τα ίδια μέτρα χάρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ 27% είναι αν μη τι άλλο υποκρισία. Αλλά δεν είναι το θέμα μας εκεί. Αυτός καθεαυτόν ο συσχετισμός των μέτρων με την άνοδο της Ακροδεξιάς υποκρύπτει μια βαθιά περιφρόνηση για τον κατά τα άλλα “κυρίαρχο λαό”. Η θεωρία μας λέει ότι όσο οι πολιτικές ηγεσίες μοιράζουν λεφτά στον λαό, αυτός απεχθάνεται την Ακροδεξιά. Μόλις τα κόψει, ο λαός κάτι παθαίνει και επωάζει το αυγό του φιδιού. Άρα η σχέση πολιτικών – λαού είναι μια σχέση συναλλαγής, δεν υπάρχει παιδεία, ιστορία, μνήμες, θεωρία για την κοινωνία. Υπάρχει μόνο ένα ιδιότυπο “λάδωμα”. Οι επιδοματικές πολιτικές –οι οποίες σε καλούς καιρούς χαρακτηρίζονται από την Αριστερά “τερτίπια του αστικού κράτους” για να μη χαράξει ο λαός την πορεία προς το ιστορικό του πεπρωμένο, που είναι φυσικά η σοσιαλιστική κοινωνία– ξαφνικά γίνονται αναγκαίες».

****

… του Νίκου Μπογιόπουλου, από τη σελίδα του στον «Ημεροδρόμο Ρίζο» στον «Ριζοσπάστη»:

Εύγε Μαρία…

«“Η διάσωση κρατών μελών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία κατέστη δυνατή χάρη στη δημιουργία σε χρόνο ρεκόρ ενός αδιανόητου μέχρι τότε μηχανισμού στήριξης…”.

Από την παραπάνω φράση προκύπτει σαφώς ότι κατά τον ομιλούντα (ή την ομιλούσα) αφενός αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, αλλά και Ελλάδα (!) είναι ʽʽδιάσωσηʼʼ (!) αφετέρου ότι οι λαοί της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, αλλά και της Ελλάδας, οφείλουν τουλάχιστον ευγνωμοσύνη (!) στην ΕΕ, που έσπευσε να φτιάξει σε “χρόνο ρεκόρ” έναν μηχανισμό τοκογλυφίας (συγγνώμη “στήριξης” θέλαμε να πούμε) και έτσι η ΕΕ τους… έσωσε τους λαούς!

Η φράση από την οποία προκύπτουν τα παραπάνω αξιοθρήνητα ανήκει –για να ξέρετε– στην κυρία επίτροπο της Κομισιόν, τη Μαρία Δαμανάκη, και περιέχεται σε συνέντευξή της στην “Καθημερινή”.

Συνεπώς, με δεδομένο σε ποιαν ανήκει η φράση, είναι απολύτως αντιληπτοί όλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν αξίζει να χαραμιστεί κανένα περαιτέρω σχόλιο…»