Απλές απορίες χωρίς απαντήσεις
Πέντε-έξι πενηντάρηδες, οικογενειάρχες, με σταθερή δουλειά. Ανήκουν στην κατηγορία των «τυχερών». Γιατί μπορούν ακόμη, παρά τις περικοπές και τις μειώσεις των μισθών, να έχουν μια δουλειά και έστω μετά βίας να εξασφαλίζουν τα προς το ζην στην οικογένειά τους. Με άγνωστο όμως χρονικό όριο της αντοχής τους.
Τα θέματα της συζήτησης εναλλάσσονται. Πολιτική επικαιρότητα, αθλητικά, αναμνήσεις από τον στρατό, αλλά και προσωπικές αναλύσεις του καθένα. Με τον γνωστό οίστρο που συνέχει τον νεοέλληνα και που αρχίζει πάντα με την τυποποιημένη φράση: «Εγώ αν ήμουνα στη θέση του…» υπονοώντας σαφώς τι θα έκανε αν ήταν στη θέση κάποιου με θεσμικό αξίωμα, υπουργικό θώκο, κρατικό αξίωμα.
Κι έτσι κυλάει η ώρα, αρκετά μάλιστα ευχάριστα, αφού όλοι ξεχνάνε, έστω και παροδικά, τη σκληρή καθημερινότητα.
Γιατί η καθημερινότητα όλων πλέον των Ελλήνων είναι ζοφερή. Η καθημερινότητα αυτή που δεν ξεχωρίζει τάξεις, αλλά αφορά το συντριπτικό σύνολο του ελληνικού λαού.
Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς κοινωνιολογία ή οικονομικά για να συνειδητοποιήσει τις δύσκολες στιγμές που περνάμε.
Έτσι και η παρέα μας. Η φυσιολογική ροή της συζήτησης μοιραία οδηγεί στη σημερινή οδυνηρή κατάσταση που ζούμε. Η συζήτηση φουντώνει, οι παρεμβάσεις γίνονται πιο ζωηρές. Ο τόνος ανεβαίνει, η οργή δίνει τη θέση της στην αγανάκτηση και η τελευταία στην απογοήτευση.
«Δεν μου λέτε κάτι», λέει ο πιο ψύχραιμος της παρέας, που προσπαθεί να κατεβάσει τους τόνους, «πώς εξηγείτε κάτι περίεργο που συμβαίνει: ενώ οι μισθοί μας μικραίνουν, οι τιμές ανεβαίνουν».
Ένας άλλος από την παρέα πήρε χαρτί και μολύβι και έκανε τους υπολογισμούς του. «Τόσο ο μισθός, τόσο τα βασικά έξοδα. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;».
Και είναι αλήθεια. Αυξήσεις στα είδη διατροφής, φρούτα, λαχανικά, γάλα, ζάχαρη, αλλά και στις μεταφορές, λόγω της αύξησης της τιμής των καυσίμων. Ακόμη και στη στέγαση, λόγω αύξησης των τιμών, κυρίως του πετρελαίου θέρμανσης, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού. Και σε τόσα άλλα. Και όλα αυτά, στη μέση της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε.
Η πηγαία σοφία του απλού ανθρώπου, χωρίς επιτηδευμένες σκέψεις και αναλύσεις, δεν μπορεί να βρει εξήγηση στο παράδοξο αυτό, της δραστικής δηλαδή μείωσης των εισοδημάτων και της ταυτόχρονης αύξησης των τιμών. Παρόλο που διαθέτει σωστό αισθητήριο, που είναι εκείνο όμως που υπαγορεύει και κατευθύνει, δικαίως, τη λαϊκή οργή.
Αντί λοιπόν να ακούμε βαρύγδουπες και ανούσιες οικονομικές δοξασίες, μήπως έφτασε πλέον η ώρα να αφουγκρασθούμε σοβαρά τις ανησυχίες των συμπολιτών μας, των ανέργων και των ανήμπορων ηλικιωμένων, της στρατιάς των χαμηλοσυνταξιούχων και όλων εκείνων που καρτερικά περιμένουν στις ουρές της ντροπής για να πάρουν το φάρμακό τους ή για να εξυπηρετηθούν από κάποια σε λήθαργο ευρισκόμενη κρατική υπηρεσία;
Μήπως πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο από την αγωνία των νέων μας, που, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 53,8% εξ αυτών, ηλικίας 15-24 ετών, είναι άνεργοι;
Για να τους δώσουμε και κάποια απάντηση στα αμείλικτα ερωτήματα που καθημερινά τους βασανίζουν.
Απλές και ουσιαστικές απαντήσεις.
Τα απλά όμως πράγματα είναι καμιά φορά και τα πιο δύσκολα.