Χαριστική βολή κατά εργαζομένων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων, αγροτών και ανέργων
Χαριστική βολή στα απομεινάρια αξιοπρέπειας των πολιτών επιχειρείται με την επιβολή των 63(!) μέτρων που τα εγχώρια και ξένα αρπακτικά απαιτούν για τη διάσωση… του ευρώ – «πονώντας» πάντως για την εξολόθρευση του ελληνικού λαού που συνεπάγεται η οικονομική πολιτική.
Η οργή διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία, κι έτσι σε κλίμα πρωτοφανούς κοινωνικής όξυνσης ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς θα εγκαινιάσει την έναρξη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης το Σαββατοκύριακο. Στο πόδι και σε θέση μάχης βρίσκονται τα συνδικάτα και, παρά τις έντονες εσωτερικές διαφοροποιήσεις τους, ανιχνεύονται τα πρώτα σημάδια προσέγγισης μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων για να αποτραπεί η τελική έφοδος συγκυβέρνησης – «τρόικας» για τη λεηλασία και ληστεία όλων των μη προνομιούχων και την ολοκληρωτική κατάλυση του κοινωνικού κράτους. Μαζικές, δυναμικές και μαχητικές προβλέπεται ότι θα είναι οι συγκεντρώσεις που διοργανώνουν τα συνδικάτα στη Θεσσαλονίκη το προσεχές Σάββατο. Τρία τα συλλαλητήρια που οργανώνονται: των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ενώ σε εξέλιξη θα βρίσκονται κινητοποιήσεις εργαζομένων (εκπαιδευτικών, αστυνομικών, πυροσβεστών, τοπικής αυτοδιοίκησης κ.λπ.). Ήδη προτάσεις για άμεση προκήρυξη γενικής απεργίας έχουν κάνει οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς (ΠΑΜΕ – Αυτ. Παρέμβαση), υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για ξεκάθαρο «ταξικό πόλεμο», ενώ οι επικεφαλής Γ. Πέρρος, Χρ. Κατσώτης (ΠΑΜΕ) και Γ. Γαβρίλης, Θ. Βασιλόπουλος, Ζ. Πεπές (Αυτ. Παρέμβαση) δραστηριοποιούνται στις δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες οργανώσεις για τη μεγαλύτερη δυνατή εργατική αντίδραση.
Όμως, ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζεται στις λεγόμενες μεγάλες συνδικαλιστικές παρατάξεις, στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Συγκεκριμένα:
Και οι δύο αυτές παρατάξεις, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρόνια, εμφανίζονται να βρίσκονται όχι απλώς σε απόσταση από τους πολιτικούς τους φορείς (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αντίστοιχα), αλλά σε πλήρη διάσταση με τις μνημονιακές τους πολιτικές, αναγνωρίζοντας ότι οδηγούν στη χρεοκοπία και της χώρας και του λαού.
Ενδεικτική η πρόσφατη δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου (ΠΑΣΚΕ), σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει καμία σχέση της παράταξης με το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόκειται για ανεξάρτητη και αυτόνομη κίνηση, ταγμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων». Ακόμη κι αν η δήλωση του κ. Παναγόπουλου υποκρύπτει σκοπιμότητες, όπως για παράδειγμα να αποφευχθεί η αποσυσπείρωση της ΠΑΣΚΕ, καθώς η ηγεσία της αμφισβητείται κυρίως από μεγάλες δευτεροβάθμιες οργανώσεις και σημαντικούς – ιστορικούς συνδικαλιστές, δεν παύει να σηματοδοτεί εξελίξεις που, εκτός από το εσωσυνδικαλιστικό, έχει επιπτώσεις και σε εσωκομματικό επίπεδο.
Ως προς τη ΔΑΚΕ, πιο στέρεη παρουσιάζεται η συνοχή της, ενώ ο πρόεδρός της (και γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ) Ν. Κιουτσούκης εμφανίζεται «λάβρος» κατά των επιλογών της ηγεσίας της ΝΔ, προειδοποιεί για αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που υλοποιούνται με πρόσχημα τη διάσωση του ευρώ, και υπογραμμίζει την αυτονομία της παράταξης. Σημειώνεται, πάντως, ότι στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, όπου η συνδικαλιστική πλειοψηφία ελέγχεται από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, η κινητικότητα εκτιμάται μάλλον ως υποτονική – εκτός κι αν πρόκειται για συνδικαλιστικό χειρισμό.
Με δεδομένη την, ανοιχτή πια, αντίθεση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, στον οποίο οι εκπρόσωποι Κ. Τσικρικάς (ΠΑΣΚ/ΔΥ) και Ηλ. Ηλιόπουλος (ΔΑΚΕ) είναι ακόμη πιο αιχμηροί και κριτικοί απέναντι στις άγριες επιλογές της συγκυβέρνησης, ίσως είναι η κατάλληλη εποχή για επαναπροσδιορισμό και των σχέσεων των συνδικαλιστικών παρατάξεων (χωρίς να εξαιρείται το ΠΑΜΕ).
Τώρα επιβάλλεται μια ισχυρή ενωτική συμπαράταξη και δράση των συνδικαλιστικών ηγεσιών για τη ματαίωση του οικονομικού και κοινωνικού εγκλήματος εις βάρος των εργαζομένων, αλλιώς οι ευθύνες όλων θα είναι τεράστιες. Και ίσως πιο σοβαρές και από αυτές των θυτών: συγκυβέρνησης και «τρόικας», που εντός των ημερών θα καταλήξουν και επισήμως στην απόφαση για τη γενικευμένη εξαθλίωση.
Το «λόμπι της χρεοκοπίας»
κατά του «λόμπι της δραχμής»!
Σοβαρά ερωτήματα, τις κρίσιμες αυτές ώρες, εγείρονται για τη στάση του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση.
Πιο πρόθυμος από τους άλλους πρόθυμους, αντί της προστασίας αυτών που εκ της θέσεως του οφείλει να προστατεύει και να νοιάζεται, έχει μεταβάλει τις αρμοδιότητές του σε κρεατομηχανή:
Είναι έτοιμος να κόψει εισοδήματα από παντού, από μισθούς, συντάξεις, προνοιακά επιδόματα, παροχές ανεργίας κ.λπ., προκειμένου να καλυφθεί το μεγαλύτερο μέρος από τα 11,5 δισ. ευρώ, για τα οποία δεσμεύτηκαν χωρίς καμία λαϊκή εντολή οι ηγέτες της ΝΔ (Α. Σαμαράς), του ΠΑΣΟΚ (Β. Βενιζέλος) και της ΔΗΜΑΡ (Φ. Κουβέλης). Μέχρι στιγμής ο υπουργός Εργασίας «προσφέρει» περί τα 7 δισ. ευρώ σε μια ύστατη προσπάθεια το «λόμπι της χρεοκοπίας» να επικρατήσει στο -σχεδόν ανύπαρκτο- «λόμπι της δραχμής», συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας νέας τεχνητής αντιπαράθεσης, ώστε η επιχείρηση αποπροσανατολισμού να πιάσει τόπο.
Οι τρεις συγκυβερνώντες πολιτικοί σχηματισμοί για άλλη μια φορά καταφεύγουν στο γνωστό μότο της «αναγκαιότητας για λήψη επαχθών μέτρων για τελευταία φορά» – όπως ακούμε για πολλοστή φορά. Και καμώνονται ότι αγνοούν τις προειδοποιήσεις επιφανών καθηγητών (Γ. Βαρουφάκης, Σ. Ρομπόλης, Γ. Ρωμανιάς, Γ. Δραγασάκης, Αλ. Μητρόπουλος, Ν. Μαριάς, Π. Γεννηματάς κ.ά.) σύμφωνα με τις οποίες:
• Η ανεργία οδεύει προς το 29%.
• Η ακρίβεια, η ύφεση, η λιτότητα, η κατάργηση κάθε προστασίας στις εργασιακές σχέσεις, η κατεδάφιση κάθε κοινωνικής προστασίας, η υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση σε συνδυασμό με την απουσία κάθε μέτρου για πάταξη της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής κ.λπ. οδηγούν στη χρεοκοπία και τον αφανισμό της χώρας και των πολιτών. Ποιους άραγε εξυπηρετεί μια τέτοια (εφιαλτική) εξέλιξη;