«ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΚΕΤΟ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ»…
Α. Συρρίκνωση της οικονομίας, όπως με σαφήνεια έχει δηλώσει η καγκελάριος Μέρκελ για τις περιπτώσεις «διάσωσης» (όπως την εννοεί) Ισπανίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας.
Β. Μηδενισμό -αν γίνεται- της κατανάλωσης, έτσι ώστε η ύφεση να αποτελέσει σαφές μάθημα προς τους Έλληνες για το τι έκαναν τα τελευταία 30 χρόνια και τι δεν πρέπει (κατά τις αρχές των δανειστών) να ξανακάνουν.
Γ. Ταύτιση μισθών και συντάξεων με τα αντίστοιχα μεγέθη χωρών τις οποίες θεωρούν ανταγωνιστικές προς την Ελλάδα, όπως Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, Εσθονία. Αυτό σημαίνει αμοιβές της τάξεως των 700-800 ευρώ με ανάλογες συντάξεις.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, μιλώντας την Πέμπτη 30 Αυγούστου στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος της ΝΔ, πριν από τη διαδικασία εκλογής νέου γραμματέα, είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, με πιο σημαντικό σημείο αναφοράς (κάτι που προφανώς θα γίνει μόνιμη «σημαία») τον πόλεμο που θα διεξάγει η χώρα εναντίον πολλών ευρωπαϊκών δυνάμεων που τη θέλουν εκτός ευρώ: «Τους δύο αυτούς μήνες που πέρασαν φάνηκε πως είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη ένα ισχυρό ρεύμα που ήθελε να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Να τη θυσιάσει ως “Ιφιγένεια”, για να φρονηματιστούν και να πειθαρχήσουν τα υπόλοιπα κράτη. Όποιοι επέμεναν μέσα στην Ελλάδα να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας, έπαιζαν αυτό το παιγνίδι, όσων εκτός Ελλάδας ήθελαν να μας απομακρύνουν μιαν ώρα αρχύτερα.
Κι όσο τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα για άλλες χώρες της Ένωσης, που κι αυτές αντιμετωπίζουν προβλήματα, τόσο πιο επείγον και άμεσο γίνεται η Ελλάδα να ανακτήσει την αξιοπιστία της και να βγει από το “κάδρο” της ευρωπαϊκής κρίσης. Έπρεπε να βιαστούμε. Κι αυτό κάναμε».
Δεν είπε βέβαια τι θα στοιχίσει αυτός ο πόλεμος, αυτή η απόλυτη προσαρμογή στις δεσμεύσεις των κυβερνήσεων Γ.Α. Παπανδρέου απέναντι στους δανειστές και ποιο θα είναι το κέρδος μετά τη λήξη της (άγνωστης σε διάρκεια) περιόδου, αν η Ελλάδα έχει μεταβληθεί μισθολογικά και εισοδηματικά σε Βουλγαρία ή Λετονία. Και ορθώς δεν το είπε, διότι τέτοια αναφορά παραπέμπει ευθέως στο ερώτημα «και τότε γιατί να μείνουμε στο ευρώ με κάθε θυσία;» – ας αφήσουμε το γεγονός ότι η έκφραση «με κάθε θυσία» είναι από μόνη της απειλητική τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο του ελληνικού λαού.
Στην πολύ προσεκτικά γραμμένη και διατυπωμένη ομιλία του πρωθυπουργού, μια και έπρεπε αν υπάρχει τόσο η διατήρηση του φόβου («θα μας πετάξουν έξω») στη βάση του οποίου κερδήθηκαν οι εκλογές του Ιουνίου και σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση, όσο και η καταγραφή μιας μαχητικότητας που έλειπε από τον λόγο του ΓΑΠ και των θλιβερών συνεργατών του τύπου Παπακωνσταντίνου, υπήρχε ένα άλλο ακόμα πιο ενδιαφέρον σημείο.
Μιλώντας για το «πακέτο περικοπών» των 11,5 δισ., που θα ανακοινωθεί εντός των ημερών, ο Αντ. Σαμαράς αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει ότι ίσως αυτό να μην είναι το τελευταίο πακέτο περικοπών. Το είπε με κομψό τρόπο, αλλά είπε την αλήθεια, μια που ποτέ κανείς δεν ξέρει τι γίνεται, τι φέρνει το μέλλον και τι άλλο θα απαιτηθεί από τους δανειστές τούς επόμενους μήνες. Είπε λοιπόν ο πρωθυπουργός: «Πρόκειται για το τελευταίο τέτοιο πακέτο περικοπών! Άλλο δεν αντέχει η ελληνική οικονομία».
Η ειλικρίνεια του πρωθυπουργού ή «η πισινή», αν προτιμάτε, «πνίγηκε», θάφτηκε από τα καθεστωτικά ενημερωτικά site και blog, μια και όλοι ή οι περισσότεροι… ξέχασαν τη λέξη «τέτοιο». Η παράλειψη της συγκεκριμένης λέξης μπορεί να φέρνει προσωρινή ευφορία στον κόσμο που διαβάζει με λίγα λόγια «πακέτα στερήσεων και περικοπών τέλος» (ενώ δεν είπε κάτι τέτοιο ο Σαμαράς) αλλά αποκρύπτει την πραγματικότητα, αλλοιώνει τον λόγο του πρωθυπουργού και εξαπατά ευθέως το κοινό. Μετά, ας μην αναρωτιούνται τα ΜΜΕ για τη μαζική μετακίνηση του κόσμου είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε (οι πιο απολίτικοι και οργισμένοι) προς τη Χρυσή Αυγή.
Μπορεί λοιπόν να μην είναι το τελευταίο πακέτο περικοπών. Ίσως υπάρξουν και άλλα, μικρότερα, πιο αποσπασματικά και «θεματικά», αλλά το πιο πιθανό είναι να υπάρξουν. Αλλιώς πώς θα εκπληρωθούν οι τρεις όροι-στόχοι των δανειστών που περιγράψαμε στην αρχή; Μπορεί να μεταβλήθηκε(;) το αρχικό οργισμένο σχέδιο «πετάξτε τους έξω για να δουν οι υπόλοιποι τι τους περιμένει», αλλά η διάθεση τιμωρίας και παραδειγματισμού παραμένει. ‘Ίσως μάλιστα το «αφήστε τους μέσα και κόψτε τους μισθούς και συντάξεις για να ζουν (αν τα καταφέρουν) όπως στη Λετονία και τη Βουλγαρία» να είναι πιο αποδοτικό, μια και αποτελεί τιμωρία που τραβάει σε μάκρος, ενώ δημιουργεί και μια βιβλιογραφία για τον χειρισμό του επόμενου «πελάτη».