Τι δεν έχει διδαχθεί η κυβέρνηση

Διότι η «ψυχοκόρη του Χίτλερ», η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Γιούνκερ και άλλοι «εταίροι» δεν διαπραγματεύονται, αλλά προστάζουν. Δεν ακούνε τι λέει ο πρωθυπουργός της κατεχόμενης χώρας, αλλά απαιτούν την πλήρη υποταγή της Ελλάδος και ζητούν να διαπιστώσουν εάν εκτελούμε πιστά τις εντολές τους για την πλήρη εξαθλίωση των πολιτών. Η Μέρκελ, ο βιετναμέζος αντιπρόεδρος της Γερμανίας, ο αναιδής Ρέσλερ, ο Σόιμπλε και οι άλλοι της «συμμορίας του Βερολίνου» θα έπρεπε να διαβάσουν τα απομνημονεύματα του ειδικού απεσταλμένου του Χίτλερ στη Βαλκανική, του Χέρμαν Νοϊμπάχερ. Εκείνος, λοιπόν, ο απεσταλμένος, ο οποίος ήταν ασυγκρίτως καλύτερος και πιο ειλικρινής από τους σημερινούς απεσταλμένους, δηλαδή την «τρόικα», έγραφε: «Οι Έλληνες είναι πρότυπα πατριωτών. Το έδαφος του κράτους των, εις το οποίον δεν πληρώνουν ευχαρίστως φόρους, θα το υπερασπίζουν πάντοτε ως άντρες…». Ο Νοϊμπάχερ που είχε έρθει για να μελετήσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας, είχε πει στον υπουργό Εξωτερικών, τον Ρίμπεντροπ: «Τα δρακόντεια μέτρα τιμωρίας που πήραμε εκεί κάτω δεν είχαν άλλο αποτέλεσμα παρά να επιδεινώσουν την κατάσταση του λιμού…». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα! Τις ίδιες μεθόδους χρησιμοποιούν. Διότι και τώρα -ας το καταλάβουν επιτέλους οι πολιτικοί μας- Κατοχή βιώνουμε. Και πρέπει να πούμε την ιστορική αλήθεια: Ο Νοϊμπάχερ -έστω ως άτομο- κάτι προσπάθησε να κάνει για να αμβλύνει την τραγωδία των Ελλήνων, ασχέτως εάν τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας ήταν πενιχρά και δεν απέδωσαν. Τουλάχιστον, ανεγνώρισε την ανδρεία του λαού μας. Οι σημερινοί κατακτητές, όχι μόνον επιδιώκουν να μας εξουθενώσουν πλήρως, αλλά μας λοιδορούν κι από πάνω. Ο Σόινι, ο ηγέτης των «Αληθινών Φινλανδών», προ εβδομάδος περίπου το εδήλωσε ευθαρσώς: «Το ευρώ είναι ζουρλομανδύας»! Αυτό το καταραμένο νόμισμα αποτελεί τη μεγάλη παγίδα για την υποδούλωση των κρατών και την αιτία της οικονομικής καταστροφής των πολιτών των χωρών του Νότου και όχι μόνον. Οι πολιτικοί μας ακολουθούν λαθεμένη στρατηγική. Δικαιώνουν τον αρχαίο Περικλή, που έλεγε: «Πιο πολύ φοβάμαι τα δικά μας λάθη παρά τα σχέδια των εχθρών…». Θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση (καί το ευρώ) κάτι σαν ταμπού, σαν «όσιο και ιερό» που δεν πρέπει να αμφισβητηθεί και να θιγεί. Τρέμουν μην τυχόν και μας δείξουν τη θύρα εξόδου απ’ αυτόν τον «οίκον της απωλείας», ενώ θα έπρεπε να είχαμε απειλήσει τους εταίρους, ότι μ’ αυτήν την τακτική τους, θα φύγουμε μόνοι μας. Θα μας παρακαλούσαν τότε, να… το ξανασκεφθούμε! Αυτό το παράλογο «δέος» που καλλιεργείται για την Ευρωπαϊκή Ένωση θυμίζει το αυτό «δέος» που έτρεφαν ορισμένοι πολιτικοί της παλαιάς εποχής για το NATO, εν ονόματι του οποίου είχαμε υποστεί εθνικές ταπεινώσεις, αλλά σκύβαμε τη μέση. Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Βουλής, στις 22 Ιανουαρίου του 1959, σηκώθηκε ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος για να αντιταχθεί στη φιλονατοϊκή πολιτική της ΕΡΕ και είπε: «Μόνον στην Ελλάδα επεκράτησεν η ασθένεια που είχαν περιγράψει άλλην φοράν, δηλαδή ο Νατισμός. Θα ήθελα να αναδιφήσει κανείς τας εφημερίδας και τας δηλώσεις όλων των ειδών των εκδηλώσεων εις τας Βουλάς όλων των κρατών του NATO και να μου είπει εις ποίαν χώραν ο λόγος περί NATO είναι είδος Ευαγγελίου, από τον οποίον αρχίζει και εις τον οποίον τελειώνει η πολιτική ζωή…». Κάτι ανάλογο με αυτό που καυτηρίασε εύστοχα ο Τσιριμώκος συμβαίνει σήμερα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ αποτελούν για τους ανεπαρκείς πολιτικούς των ημερών μας κάτι σαν «Ευαγγέλιο», από το οποίο αρχίζει και στο οποίο τελειώνει η πολιτική μας ζωή. Όπως τότε ο «Νατισμός», έτσι σήμερα ο «ευρωπαϊσμός» (ο κακώς εννοούμενος) αποτελεί την ασθένεια της εποχής μας. Δεν είναι δυνατόν να υφιστάμεθα όλες τις συμφορές και τις ταπεινώσεις χάριν μιας πολιτισμικής ανάμνησης. Το σημερινό πολιτικό σκηνικό αποτελεί παράδειγμα των ευρωπαϊκών ψευδαισθήσεων. Κι όπως έλεγε ο Μίλοβαν Τζίλας, «κανένα έθνος δεν φάνηκε πρόθυμο να θυσιάσει τη ζωή του για την ʽʽωραιότηταʼʼ ενός δόγματος».

Ο πόλεμος των τραπεζιτών, του άκρατου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης που αντιμετωπίζουμε σήμερα θέλει να καταλύσει την ανθρωπότητα χάρη στις απίθανες επίνοιες και την απιθανότερη παράνοια του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Οι κοντοτιέροι της ευρωλαγνείας, οι σταυροφόροι του καπιταλισμού και οι ντόπιοι συνένοχοι της συμφοράς μας εμφανίζονται τώρα σαν «σωτήρες». Ο αγαπητός φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Γιώργος Δελαστίκ πρώτος είχε επισημάνει, τη «νέα Γιάλτα» και προειδοποιούσε από το 1994, ότι: «Ή απειλή ενός Τέταρτου Ράιχ δεν αποτελεί πια εφιαλτική φαντασίωση. Η ΕΟΚ μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε ζώνη γερμανικής επιρροής. Η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη βρίσκονται πια σε γερμανική τροχιά». Και ετόνιζε ότι η λαίλαπα κατηφορίζει στα Βαλκάνια. Στις 15 Οκτωβρίου του 1992 η γαλλική «Μοντ» φαινόταν ιδιαίτερα προβληματισμένη καθώς έγραφε: «Ενώ η οικονομική κρίση επιδεινώνεται και οι κοινωνικές της συνέπειες γίνονται όλο και πιο δραματικές, οι ευρωπαϊκοί λαοί φαίνονται άμορφοι. Παντού οι επιχειρήσεις αναθεωρούν προς τα πάνω τα πλάνα απολύσεων, ενώ οι κυβερνήσεις αναθεωρούν προς τα κάτω την κοινωνική προστασία. Μερικές φορές, με την ευμενή ουδετερότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων απέναντι σε αυτήν την κτηνώδη υποβάθμιση των συνθηκών ζωής τους, οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί αντιδρούν τελικά με πολλή σύνεση… Πρέπει να χαιρόμαστε γι’ αυτή τη σχετική ηρεμία; Ή μήπως πρέπει μάλλον να φοβόμαστε ότι πίσω από τη γαλήνη κρύβεται η θύελλα;». Μόνη της η εφημερίδα έδινε την απάντηση: «Θα ήταν επικίνδυνο να χαιρόμαστε γι’ αυτή τη φαινομενική απάθεια…». Έξι μήνες αργότερα, στο τεύχος του Μάρτη 1993, η «Μοντ Ντιπλοματίκ» δεν έκρυβε την ανησυχία της, τονίζοντας: «Μπροστά στο ήδη καθημερινό κύμα απολύσεων, οι ευρωπαίοι ηγέτες κρατούν την αναπνοή τους. Όλοι έχουν την αίσθηση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια γιγαντιαίων διαστάσεων διολίσθηση του εδάφους κάτω από τα πόδια τους, εκτοξεύοντας καθημερινά στο κενό χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η ίδια η πανοπλία της κοινωνίας ραγίζει επικίνδυνα, όταν εκατομμύρια πολιτών δεν έχουν πια άλλον ορίζοντα, πέρα από την ανεργία, την κοινωνική υποβάθμιση, ακόμα και την περιθωριοποίηση. Αύξηση των ζητιάνων και των αστέγων. Σκηνές αντάξιες του Ζολά γύρω από τα λαϊκά συσσίτια στο Παρίσι. Φανταστικός κόσμος παραισθήσεων αλά Ντίκενς, που ξαναζεί στην τρομακτική δολοφονία ενός μωρού από δυο χαμίνια της ʽʽζώνης εξαθλίωσηςʼʼ του Λίβερπουλ… Η μαζική ανεργία και μια οικονομική κρίση τόσο σοβαρή, σαν κι εκείνη της δεκαετίας του 1930, σπρώχνουν τις κοινωνίες της Δύσης σ’ ένα εφιαλτικό σύμπαν και απειλούν το μίνιμουμ της συνοχής που είχε κατορθώσει να οικοδομήσει το μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας…». Δεν διάβαζε τότε τη «Μοντ» ο «σοσιαλιστής» κ. Ολάντ; Δεν έβλεπε και δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του; Και δέχθηκε να σπρώξει τη χώρα του στη ζώνη επιρροής της Γερμανίας, σαν νέος Πετέν; Αλλά και η δική μας απληροφόρητη «τριμερής» κυβέρνηση δεν συνειδητοποιεί ότι με την «επιβεβαίωση της νομιμοφροσύνης» της απέναντι στις εντολές της συμμορίας των δανειστών μας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου συμβάλλει στην πιο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση και στην ασυδοσία του Δ΄ Ράιχ; Θα καλέσει πάλι η κυβέρνηση τους δυστυχείς πολίτες να συναινέσουν στην ίδια τους την καταλήστευση; Πρόκειται για διαστροφή της ίδιας της Δημοκρατίας, σχίσιμο του κοινωνικού ιστού, που δεν θα συγκινήσει τους εταίρους και τις «εταίρες» των Βρυξελλών, η αύξηση της εξαθλιώσεως του λαού μας. Δεν έχουν κανένα νόημα αυτές οι αποστολές στο εξωτερικό και δεν πρόκειται να ευαισθητοποιηθούν οι ανάλγητοι τραπεζίτες. Η ευρωπαϊκή κοινότητα στο μόνο που συγκλίνει είναι η ακάθεκτη πορεία προς την παγκόσμια ανεργία. Εκείνη η διαβόητη «Λευκή Βίβλος» της ΕΟΚ προνοούσε για το… μαύρο μέλλον των χωρών του Νότου. Τι κουβεντιάζει, και με ποιους, ο κ. Σαμαράς, στηριζόμενος από τον ολετήρα Βενιζέλο και τον «ιδιόρρυθμο αριστερό» κ. Κουβέλη; Δεν είχαν διαβάσει αυτήν την περίφημη «Λευκή Βίβλο», που έγραφε ότι «πολλά κράτη επικαλούνται τη μείωση των αποδοχών, για να αντιμε-τωπισθεί η τοπική, κλαδική, ή γενική οικονομική κατάσταση»;

Άλλωστε, η ΕΟΚ ούτε κατά διάνοια έκανε ποτέ λόγο για αυξήσεις μισθών πάνω από τον πληθωρισμό, ώστε να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων. Τι ζητούσαμε, λοιπόν, μέσα στο κλουβί των τίγρεων; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν αυτοί που μας έβαλαν μέσα σ’ αυτό το κλουβί και πότε θα λογοδοτήσουν; Εάν δεν ακολουθήσουμε τάχιστα άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική εκτός Ευρωζώνης, η Ελλάδα θα χαθεί. Μια εθνική συμφορά σαν αυτή που έχουμε μπροστά μας δύναται ν’ αποτελέσει αφετηρία αναγεννήσεως μόνο με γενική στροφή της πορείας του εθνικού σκάφους. Ο Έγελος είχε πολύ δίκιο όταν έλεγε ότι «οι άνθρωποι θα έπρεπε τουλάχιστον να διδάσκονται από την Ιστορία τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν». Η «τριμερής» κυβέρνησή μας, δυστυχώς, δεν το έχει διδαχθεί…