Συνειδητή καταστροφή είναι η δήθεν αξιοπιστία
Προεκλογικά η τριμερής «μνημονιακή συμμαχία» προπαγάνδισε τον όρο της διαπραγμάτευσης των όρων του Μνημονίου. Από την επομένη των εκλογών της 17ης Ιουνίου η «διαπραγμάτευση» διεγράφη αυτομάτως από το κυβερνητικό λεξιλόγιο και αντικαταστάθηκε από το «κοινό πρόγραμμα» των κυβερνητικών-μνημονιακών εταίρων.
Μετ’ ου πολύ, το κοινό πρόγραμμα μεταβλήθηκε σε «άδειο πουκάμισο», σε πολιτικό ράκος που αντί για άλλοθι έχει μετατραπεί σήμερα σε σύμβολο της αναξιοπιστίας και της ευτέλειας των ηγεσιών των κομμάτων της συγκυβέρνησης.
Χρειάζονται λοιπόν νέα σύμβολα εξαπάτησης του ελληνικού λαού, ένα νέο σκηνικό καλλιέργειας ψευδαισθήσεων, προκειμένου να επιβληθούν, κατά το δυνατόν αδιαμαρτύρητα, τα νέα σκληρά και καταστροφικά μέτρα, τα οποία και θα αποτελέσουν πιθανώς τη χαριστική βολή στο «πειραματόζωο», που πνέει ήδη τα λοίσθια…
Οι νέες μαγικές έννοιες-σύμβολα είναι λοιπόν η «επιμήκυνση» και η «αξιοπιστία», η οποία μάλιστα αναγορεύεται σε ικανή και αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να κατευναστεί η μήνις του 4ου Ράιχ και των δανειστών μας και να ευαρεστηθούν να μας παράσχουν μια ολιγόμηνη παράταση του μαρτυρίου που βιώνουμε ως λαός και ως χώρα.
Τι εννοούν οι κυβερνώντες και η συστοιχία των μνημονιακών συμφερόντων με τη λέξη «αξιοπιστία»; Την πλήρη υποταγή στις εντολές των πολιτικοοικονομικών δυνάμεων κατοχής, την πιστή εφαρμογή των επιλογών και των μέτρων του Μνημονίου, μέχρις ότου καταστεί αδύνατη η επιβίωση της Ελλάδας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, με συνέπεια να οδηγηθεί «εθελουσίως» στην έξοδο. Αυτό είναι το ένα, βασικό, σενάριο.
Εάν πράγματι ο πρωθυπουργός και οι «Ηρακλείς» του Μνημονίου διέθεταν αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, θα εξηγούσαν στους δανειστές μας, στον κ. Γιούνκερ, στην κ. Μέρκελ, στον κ. Ολάντ ότι ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΟΥ. Αναξιόπιστοι είναι εκείνοι που εμμένουν να αγνοούν ότι η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή και υπόσχονται τη «μετά θάνατον» ανάπτυξη…
Αυτό που θα έπρεπε να τονίσει ο Α. Σαμαράς στις επίσημες συναντήσεις του είναι το πραγματικό γεγονός ότι τα οποιαδήποτε σκληρά, δημοσιονομικού χαρακτήρα, μέτρα δεν απέδωσαν και δεν πρόκειται να αποδώσουν γιατί οι καταστροφικοί και αλληλοτροφοδοτούμενοι μηχανισμοί της ύφεσης και του αυξανόμενου -με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου- χρέους αποτελούν τις μυλόπετρες που συνθλίβουν κυριολεκτικά κάθε παραγωγική δραστηριότητα, κάθε προοπτική ανάπτυξης.
Τι απέδωσε άλλωστε η περίφημη «ανακεφαλαιοποίηση του χρέους»; Στο τέλος του 2011 το δημόσιο χρέος ανήρχετο στα 380 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 165% του ΑΕΠ. Με το «κούρεμα» του χρέους, τον Μάρτιο του 2012, το ποσό υπολογίστηκε στα 280 δισ. ευρώ, ενώ «βούλιαξαν» οι πόροι των ασφαλιστικών ταμείων (απώλεια 14 δισ. ευρώ), των νοσοκομείων, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων…
Στις αρχές Ιουνίου του 2012 το χρέος ανήλθε στα 315 δισ. ευρώ και αν υπολογίσουμε και τα 31,5 δισ. ευρώ της επόμενης δόσης φτάνουμε πάλι στα 346 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 165% του ΑΕΠ (που συνεχώς φθίνει…).
Στην ύφεση είμαστε πρωταθλητές: Μέσα στο 2012 το ποσοστό της ύφεσης (αθροιστικά) θα ξεπεράσει το 20%, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Πορτογαλία ανέρχεται σε 5%, στην Ισπανία στο 4% και στην Ιταλία στο 7% περίπου…
Αξιόπιστος πολιτικός είναι εκείνος που αρνείται να αποδεχθεί και να εφαρμόσει μια επιλογή που οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή.
Αξιόπιστος πολιτικός είναι εκείνος που αρνείται να υπηρετήσει μια πολιτική που μετατρέπει τη χώρα του σε «υπόδειγμα» τύπου Λετονίας και Βουλγαρίας, σε πολιτικό και οικονομικό προτεκτοράτο…
Ποτέ μέχρι σήμερα οι λέξεις δεν έχασαν, δεν αντέστρεψαν το νόημα, το περιεχόμενό τους, όπως την περίοδο που διανύουμε.
Η Ευρωζώνη βρίσκεται σε παρατεταμένη και άδηλης εκβάσεως κρίση, γιατί η Γερμανία επιβάλλοντας τη στρατηγική της λιτότητας και της ύφεσης κερδοσκοπεί ανεμπόδιστα.
Έφτασε στο 2012 να υπολογίζεται το πλεόνασμα εμπορικού ισοζυγίου της σε ποσό άνω των 210 δισ. δολαρίων, ξεπερνώντας ακόμα και την Κίνα. Πλεόνασμα το οποίο συσσωρεύεται από την άντληση πόρων από τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση, από την τεράστια διαφορά επιτοκίων δανεισμού.
Για τη γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ η Ευρωζώνη δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά μέσον, «εργαλείο» βίαιης αναδιανομής πλούτου και επιβολής της πολιτικής ηγεμονίας της, ως «ρεβάνς» της ήττας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και της καταδίκης των εγκλημάτων της.
Γι’ αυτό και το «εναλλακτικό σχέδιο» της ελίτ αυτής προβλέπει διαίρεση της Ευρώπης και «εκπαραθύρωση» όλων των σε κρίση ευρισκόμενων χωρών…