ΣΤΟΝ ΠΗΓΕΜΟ ΠΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΕΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ

Λυπάμαι ανυπόφορα
κλαίω μά καί χτυπιέμαι
όταν ανάβουμε φωτιές
κι όλα τά δάση καίμε.
•••
Μέσα στό φλογοσύστημα
η βλέψη μεγαλώνει
καί βλέπουμε καλύτερα
τό ποιός μάς πυρακτώνει.
•••
Κάτι θνητοί ανάβουνε
οι δόλιοι τσιγαράκι
καί ύστερα τό σβήνουνε
σ’ ένα ξερό κλαδάκι.
•••
Κάπως μεταμφιέζονται
καί μοιάζουν μέ ποιμένες
ή μέ τραγιά ανήμερα
καί γίδες κουρεμένες.
•••
Ουδείς τους δέν δικάζεται
κι όταν βρικαλακιάζουν
περνούν από τόν αρχηγό
καί τά ευρώ αρπάζουν.
•••
Δέν είναι άτιμα παιδιά
γιατί κι αυτά κρυώνουν
κι άς είν’ κατακαλόκαιρο
τήν ώρα πού πυρώνουν.
•••
Όλο αυτό τό σκηνικό
μοιάζει πυροβασία
είναι μιά πίστη δυνατή
μέ ΦΛΟΓΑ καί οικία.
•••
Οδεύει ο Πρωθυπουργός
διά τάς σοφάς Ευρώπας
μέ ένα αποτσίγαρο
κουφάρι μίας γόπας.
•••
Τό δείχνει ως απόδειξη
τής κακοδαιμονίας
όπου περνά η χώρα μας
η χώρα τής πενίας.
•••
Μιλώντας στους Καλβινιστές
αφού τρίς υπεκλίθη:
Πώς νά πληρώσουμε Μαντάμ
αλλάξανε τά ήθη.
•••
Κοιτάχτε τό αποτσίγαρο
δέν έχω τίποτ’ άλλο
μονό λιγάκι στό μυαλό
έναν συνήθη κάλο.
•••
Είμαστε δυό, είμαστε τρείς
π’ ο διάολος νά μάς πάρει
καί πώς αρπάξαμε φωτιά
δέν πήραμε χαμπάρι
•••
Κάψανε δάση καί βουνά
δέν έμεινε δεκάρα
πάμε τούς πεθαμένους μας
μ’ αλογοφόρα κάρα.
•••
Νεκροί εδώ καί πάρα κεί
νεκροί καί παραπέρα
ακούατε τούς ολολυγμούς
πού σκίζουν τόν αγέρα.
•••
Κοιτάξτε τόν ανάπηρο
πάνω στήν πολυθρόνα
έτσι είν’ η πατρίδα μου
εδώ κι έναν αιώνα.
•••
Η Ντάμα μόλις τ’ άκουσε
στρίβει καί φασκελώνει:
«Πάρε πέντε Μνημόνια
καλέ μου Τρελαντώνη».
…………………………
…………………….

Αυτά πού έγραψα δέν συνέβησαν ποτέ.
Σάτιρα κάνουμε, κουβέντα νά γίνεται.
Αλλά μήν είστε βέβαιοι ότι δέν θά συμβούν.