Οι 6 όροι του Βουδούρη στον Κουβέλη
Οι τριγμοί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος του Φώτη Κουβέλη μέρα με τη μέρα γίνονται πιο έντονοι και η συνοχή της δεν είναι πλέον αδιαμφισβήτητη…
Οι αντιδράσεις που προεξαγγέλλονται για την περίπτωση που η… σφαγή είναι οριζόντια, δεν περιορίζονται μόνο σε επίπεδο βουλευτών. Διαφωνούν και πάρα πολλά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά και μεσαία στελέχη των κομματικών οργάνων.
Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Νεφελούδης είναι απόλυτα ταυτισμένος με τις θέσεις που εκφράζουν οι δύο προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές, ο Οδυσσέας Βουδούρης και ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης.
Νέες όμως φωτιές άναψε ο κ. Βουδούρης με τη μακροσκελή επιστολή του (καλύπτει 13 σελίδες) που έδωσε στους συναδέλφους του βουλευτές και την οποία σήμερα το «ΠΑΡΟΝ» φέρνει στη δημοσιότητα.
Ο κ. Βουδούρης θέτει ευθέως στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ 6 όρους, αφήνοντας όλα ανοιχτά και δεν κρύβει ότι αν τα μέτρα είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με την Προγραμματική Συμφωνία, δεν πρόκειται να τα ψηφίσει, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Ένα από τα καίρια θέματα που βάζει ο κ. Βουδούρης είναι ότι δεν θα πρέπει να συνεχιστεί η συμμετοχή του προέδρου του κόμματος στην εξωθεσμική «συνεδρίαση των 3 αρχηγών», επισημαίνοντας ότι «λειτουργεί ως ανώτατο όργανο της κυβέρνησης, υποκαθιστώντας το Υπουργικό Συμβούλιο».
Ο κ. Βουδούρης πιστεύει απόλυτα ότι δεν πρέπει να ταυτιστεί η ΔΗΜΑΡ με την κυβέρνηση Σαμαρά.
Στην επιστολή του προς τους συναδέλφους του βουλευτές, που έχει τίτλο «Μια ματιά στα γεγονότα και 6 προτάσεις της ΔΗΜΑΡ», ο κ. Βουδούρης, στο κεφάλαιο «Η ανάγκη άμεσων διαρθρωτικών κινήσεων της ΔΗΜΑΡ», σημειώνει τα εξής:
Τι πρέπει να γίνει
«Η ΔΗMAP αποφάσισε τη συνεργασία με τη ΝΔ ως “εγγυητής” των προεκλογικών δεσμεύσεων και της Προγραμματικής Συμφωνίας. Ήταν μια τολμηρή και γενναία πολιτική απόφαση. Είναι όμως πλέον προφανές ότι υπερεκτιμήσαμε τη δύναμή μας και υποτιμήσαμε την αποφασιστικότητα της “τρόικας” να επιβάλει το σχέδιο της, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω, καθώς και την ενδοτικότητα της ΝΔ, η οποία δεν πρόκειται να απαγκιστρωθεί από το μνημονιακό της παρελθόν. Ο ενθουσιασμός μας, ότι επιτέλους η Αριστερά αναλαμβάνει ευθύνες διακυβέρνησης, μας θάμπωσε και δεν αναλογιστήκαμε ότι για να είσαι εγγυητής, πρέπει ή να εμπιστεύεσαι απόλυτα αυτόν που θα εγγυηθείς ή να έχεις τη δύναμη, αν εκτροχιαστεί, να τον επαναφέρεις στο συμφωνημένο δρόμο. Σε λιγότερο από δύο μήνες αποδείχτηκε ότι δεν συμβαίνει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο. Ούτε μπορούμε να εμπιστευτούμε την καλή πρόθεση ΝΔ-“τρόικας” ούτε έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε σε κυβερνητικό επίπεδο την εντολή που έδωσε ο ελληνικός λαός.
Ας σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι η πολιτική που ακολουθεί σήμερα η ΔΗMAP δεν αντιστοιχεί ακριβώς σε αυτό που ψηφίστηκε στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στις 19 Ιουνίου. Η απόφαση ήταν “ψήφος εμπιστοσύνης, βάσει Προγραμματικής Συμφωνίας, χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση”.
Η στάση μας όμως διολίσθησε προοδευτικά σε μια συμμετοχή με “προσωπικότητες”, που “υποδείξαμε”, οι οποίες έγιναν λίγο μετά “οι υπουργοί μας”, καθώς και στην υπόδειξη, με καθαρά κομματικά κριτήρια και με ποσόστωση, γενικών γραμματέων και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων. Ενώ επισήμως αρνηθήκαμε ένα κυβερνητικό σχήμα με δύο αντιπροέδρους (από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), η “σύσκεψη των 3 αρχηγών” λειτουργεί ως ανώτατο, αν και εξωθεσμικό, όργανο της κυβέρνησης, υποκαθιστώντας το Υπουργικό Συμβούλιο. Έτσι εδραιώθηκε η “συγκυβέρνηση”, ενώ το πνεύμα της απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής ήταν η κοινοβουλευτική υποστήριξη σε μια προγραμματική συμφωνία. Η απόσταση ανάμεσα σε αυτές τις δυο έννοιες δεν είναι μια απλή λεπτομέρεια! Αν επιμείνουμε στη στάση που εκφράζεται με την έννοια της “συγκυβέρνησης”, θα διευκολύνουμε μια πολιτική που οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο και θα κατευθύνουμε τη ΔΗΜΑΡ προς τη συντριβή. Είναι πλέον σαφές ότι “τρόικα” και ΝΔ χρησιμοποιούν το κόμμα μας και τους βουλευτές του ως αναλώσιμο υλικό για την παράταση της προ των εκλογών πολιτικής τους. Επιβάλλονται συνεπώς διορθωτικές κινήσεις αμέσως, οι οποίες δεν είναι άλλες απ’ αυτές που θα μας επαναφέρουν στο γράμμα και στο πνεύμα της απόφασης της 19ης Ιουνίου, καθώς βέβαια και στις δεσμεύσεις που δώσαμε προς τους πολίτες που μας ψήφισαν. Οι δεσμεύσεις αυτές είναι απαράβατες, διότι βάσει αυτών υπάρχουμε ως κόμμα και ως βουλευτές. Ποιες είναι αυτές οι διορθωτικές κινήσεις; Σίγουρα δεν είναι αυτό που εννοούν ορισμένοι, μιλώντας για “αποχώρηση από την κυβέρνηση”. Αυτό δεν γίνεται για τον απλό λόγο ότι η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει ως κόμμα στην κυβέρνηση. Επίσης δεν πρόκειται να αποσύρουμε τη στήριξη που έχουμε υποσχεθεί στην κυβέρνηση, διότι η υπόσχεση αυτή αφορά την Προγραμματική Συμφωνία, την οποία βέβαια θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε. Οι διορθωτικές κινήσεις είναι απλώς αυτές που μας επανασυνδέουν με τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις και με την Προγραμματική Συμφωνία. Δηλαδή:
1. Αποσαφήνιση ότι θα στηρίξουμε και θα ψηφίσουμε μέτρα τα οποία θα καλύψουν το πακέτο των 11,5 δισ. με πόρους από τα 70 δισ. της παραοικονομίας, από τα 20 δισ. της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς του Δημοσίου, από τα 30-40 δισ. της φοροδιαφυγής, από τον έλεγχο των 730 πλουσίων πολιτών που έβγαλαν πρόσφατα 1 δισ. στο εξωτερικό, ενώ το επίσημο εισόδημά τους δεν ξεπερνούσε τα 2,5 εκατ., και όσων έχουν πράξει αντίστοιχα, από τη φορολόγηση των υπερκερδών, όπως π.χ. αυτά των καζίνο, από τον περιορισμό της σπατάλης του Δημοσίου, όπως π.χ. τα 156 εκατ. που προκύπτουν από ενοικιάσεις κτιρίων ενώ ακίνητα του Δημοσίου μένουν ανεκμετάλλευτα. Ο Τομέας Οικονομικών της ΔΗΜΑΡ έχει ήδη συγκεκριμένες προτάσεις, οι οποίες πρέπει να επεξεργαστούν ακόμα και να δημοσιευτούν.
2. Επιβεβαίωση της ρητής μας αντίθεσης σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και γενικότερα σε μέτρα κοινωνικής εξαθλίωσης, που εκτός του ότι είναι άδικα, οδηγούν την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Εκτός βέβαια από προφανείς οριακές ή ακραίες καταστάσεις (εφάπαξ που δεν αντιστοιχούν σε συνεισφορές, παροχή επιδομάτων ανεξάρτητα από εισοδηματικά κριτήρια κ.λπ.).
3. Επιβεβαίωση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με αυστηρό κριτήριο το εθνικό συμφέρον, δηλαδή με αντίτιμο που συμφέρει το Δημόσιο και με όρο ότι το κράτος θα κρατήσει τον έλεγχο δομών και δικτύων. Το ξεπούλημα της ΑΤΕ αποτελεί το αντιπαράδειγμα των ιδιωτικοποιήσεων προς όφελος του Δημοσίου και δεν θα έπρεπε να την αποδεχτούμε. Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να γίνουν με όρους διαφάνειας και πάντα με την έγκριση της Βουλής.
4. Ξεκάθαρη επισήμανση ότι η στήριξή μας στην κυβέρνηση αφορά την Προγραμματική Συμφωνία και ότι στηρίζουμε τις δικές μας προτάσεις σε ότι δεν περιέχεται σε αυτήν. Στις δικές μας προτάσεις, κυρίαρχη θέση έχουν πρώτον το Δίχτυ Κοινωνικής Προστασίας και δεύτερον η αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να απαλλαγεί στις επόμενες εκλογές η επιλογή των πολιτών από τα εκβιαστικά διλήμματα του δικομματισμού.
5. Μη συμμετοχή του προέδρου του κόμματός μας στην εξωθεσμική “συνεδρίαση των 3 αρχηγών”, που δημιουργεί σύγχυση και υποκαθιστά παρατύπως το Υπουργικό Συμβούλιο. Οι σχέσεις του πρωθυπουργού και του προέδρου της ΔΗΜΑΡ πρέπει να είναι διμερείς σχέσεις μεταξύ του επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας και του προέδρου ενός κόμματος που στηρίζει συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης.
6. Κινητοποίηση της ΔΗMAP, όλων των οργανώσεών της και των μελών της, για να προβληθεί στον ελληνικό λαό η δική μας στρατηγική, το δικό μας ολοκληρωμένο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, με το σύνολο των προτάσεών μας, που συνοψίζεται στον όρο “ο δρόμος του τρίτου πόλου”.
Αυτές οι κινήσεις είναι επιβεβλημένες για να βγει η χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια, για να δώσουμε μια μακρόπνοη προοπτική στη ΔΗΜΑΡ, αλλά και για να τιμήσουμε τον όρο της πολιτικής συνέπειας, χωρίς τον οποίο ένα αριστερό δημοκρατικό κόμμα χάνει το κοινωνικό του έρεισμα.
Αν η ΔΗΜΑΡ μείνει συνεπής στη διπλή της δέσμευση για ευρωπαϊκή πορεία και ταυτόχρονα αλλαγή της πολιτικής που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τότε σύντομα θα αναδειχτεί ως η ελπίδα των Ελλήνων. Ως η δύναμη που θα κληθεί να αναλάβει κεντρικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας και όχι ως επικουρική δύναμη για τη συνέχιση μιας αμφίβολης πορείας.»
Τρίτος πόλος η ΔΗΜΑΡ και όχι κεντρώο κόμμα
Ο κ. Βουδούρης διαφωνεί και με τις διεργασίες που γίνονται μέσα στη ΔΗΜΑΡ, κινήσεις που προωθεί η ηγεσία για να μετεξελιχθεί σε κεντρώο κόμμα. Είναι υπέρ μετώπου πατριωτικού, δημιουργίας τρίτου πόλου που θα έχει διακριτό ρόλο.