Αντί διχασμού, αποφασιστική διαχείριση και κρίσιμες τομές

ΚΑΠΟΥ τα ψέματα τελειώνουν. Και η αδυσώπητη πραγματικότητα, στυγνή και γυμνή, δείχνει τα δόντια της. Κάπου δηλαδή, πέραν των έως και βάναυσων μέτρων που θραύουν τους κοινωνικούς σπονδύλους και διασπούν τους αρμούς, κράτος και πολίτες συνειδητοποιούν τις μη αναστρέψιμες πλέον υποτροπές, που τείνουν να λάβουν τη μορφή ανθρώπινης καταστροφής. Ως αποτέλεσμα της ατύπου μεν, πλην απροκαλύπτου πλέον πτωχεύσεως. Κρατικής και κοινωνικής. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρωτίστως: Αφενός αποδόμηση εθνικών δυνατοτήτων και αφετέρου κατεδάφιση του επιπέδου ζωής για τους πολίτες. Αυτά δεν σημειώνονται για να προσθέσουν στην αγχωτική κατάσταση πραγμάτων που διέπει την κρίση χρεοκοπίας που τραγικά βιώνουμε. Αυτά επισημαίνονται για να τονίσουν ακριβώς την άμεση αναγκαιότητα στρατηγικής διαχειρίσεως όσων συμβαίνουν και κυρίως όσων -δυστυχώς χειρότερων- θ’ αναπαραχθούν. Γιατί τελικά, εάν δεν θέλουμε ν’ αφεθούμε περίπου έρμαια της καταστροφικής δίνης, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να βρούμε και τους τρόπους και το σθένος, προκειμένου να διαχειρισθούμε τα υποφερτά τα πράγματα. Να μην εκφύγουν δηλαδή του ελέγχου μας. Να μη μας βάλουν από κάτω. Να μη μας εξουθενώσουν. Γιατί τότε δεν θα υπάρξει οδός κι ελπίδα παλινορθώσεως.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα -και δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι-, τότε βρισκόμαστε σε μονόδρομο, στον οποίο μας έχουν τροχιοδρομήσει τόσο τα εξόφθαλμα (έως κι εγκληματικά) λάθη μας όσο και οι εκτός ελέγχου μας ευρύτερες περιπλοκές στον χώρο στον οποίο (και πολύ καλώς) έχομεν ενσωματωθεί. Ό,τι όμως και να συμβαίνει, το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον πολλές επιλογές. Προπαντός ούτε περιθώρια χρόνου. Τα ίδια τα πράγματα υποβάλλουν με στυγνότητα το δέον. Και το δέον περνά από την εθνική συναντίληψη αφενός και τη συστράτευση από την άλλη. Γιατί εάν δεν θέλουμε ν’ αυταπατώμεθα: Την καταστροφική δίνη της χρεοκοπίας συνακολουθεί ο μείζων κίνδυνος του διχασμού, που ήδη κτυπά την πόρτα μας. Και στην ίδια ελλοχεύουν τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής δυστυχίας και αποσυνθετικής δυναμικής που εξαιτίας της ακριβώς αναπτύσσεται. Κάτι του οποίου ιχνηλατούνται ήδη προεισαγωγικά φαινόμενα. Ως σήματα επερχομένου κινδύνου, για όσους τα αντανακλαστικά τους λειτουργούν. Να τα προλάβουμε. Κι αυτό μόνο με ανάδυση συνειδητής υπευθυνότητος και ανάληψη ευθυνών είναι δυνατόν. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, το ένα κακό θα διαδέχεται το άλλο. Και το επόμενο θα είναι πάντοτε χειρότερο από το προηγούμενο. Κάτι που μόνο μυωπάζοντες δεν διαβλέπουν κι εθελότυφλοι δεν αντιλαμβάνονται. Κι αυτό μεγιστοποιεί τις ευθύνες όλων. Γιατί εφεξής δεν θα υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν. Κυρίως όμως για τους θεσμικούς διαχειριστές της χώρας και των τυχών της. Όπου και αν αυτοί βρίσκονται και ασκούν εξουσία ή απλώς πολιτικό έλεγχο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Εάν δεν θέλουμε λοιπόν να εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους, θ’ απαιτηθούν εφεξής κρίσιμες τομές. Επώδυνες. Και αποφάσεις που εάν δεν διέπονται από μίνιμουμ έστω αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και ισομέρειας όσον αφορά την κατανομή βαρών και συνεπειών, με βεβαιότητα μπορεί να βρεθούμε σε κατάσταση αλυσιδωτής αποσυνθέσεως. Απευκταίας μεν. Πλην αναπόφευκτης. Εκ των πραγμάτων. Ως φυσική συνέπεια των αυτονόητων αιτίων που ήδη ψηλαφώνται. Και φυσική συνέχεια της κατιούσας που έχει ενεργοποιηθεί. Κάπου ακριβώς πρέπει ν’ αρθρώσουμε άλλον εθνικό λόγο και να διατυπώσουμε άλλη πολιτική από την πεπατημένη, της οποίας τα βάναυσα παράγωγα βιώνουμε ήδη. Και προς αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται προδήλως και προπαντός γενναιότης. Απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και τους κοινωνικούς ταγούς…