Όχι αποκρατικοποιήσεις στα «τυφλά»
Των όσων βέβαια ΔΕΚΟ έχουν παραμείνει υπό την ιδιοκτησία και τη διαχείριση του ελληνικού Δημοσίου. Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι η διαδικασία της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας είχε αρχίσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η τότε κυβέρνηση πούλησε την ΑΓΕΤ και τις αστικές συγκοινωνίες της Αττικής. Οι νέοι ιδιοκτήτες των λεωφορείων ρήμαξαν την περιουσία της εταιρείας των αστικών συγκοινωνιών και στη συνέχεια το κράτος αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει και πάλι τις συγκοινωνίες, αφού βέβαια ταυτόχρονα προέβη και στην αύξηση των εισιτηρίων. Με λίγα λόγια, οι φορολογούμενοι Έλληνες κλήθηκαν να καλύψουν το πλιάτσικο των εξυπνάκηδων που είχαν αγοράσει τις συγκοινωνίες. Αυτά για τους νεότερους που δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της ιστορίας των αποκρατικοποιήσεων.
Όλες οι κυβερνήσεις έχουν στόχο την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Σε όλη την Ευρώπη σχεδόν διαφημίζεται ως αποτελεσματικό όπλο ενάντια στην κρίση. Την περασμένη εβδομάδα ο ιταλός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα προβεί στην πώληση (εκποίηση) 350 δημόσιων κτιρίων αρχαιολογικής και ιστορικής αξίας. Δεν ξέρω αν στα υπό εκποίηση ακίνητα είναι και το Κολοσσαίο, σίγουρα όμως περιλαμβάνονται κάστρα, μουσεία, παλαιά αρχοντικά. Και αυτή η τάση, που έχει γίνει μόδα, βρίσκει στήριξη από πάρα πολλούς υποστηρικτές του συστήματος. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι μια ανάγκη του συστήματος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Το σύστημα αυτό εξασφάλισε στην οικονομική ελίτ τεράστια κέρδη και τα κέρδη αυτά πρέπει να επενδυθούν. Και επειδή είναι δύσκολο σε έναν επενδυτή να φτιάξει μια τεράστια επιχείρηση, όπως για παράδειγμα ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ, για τον λόγο αυτό αποφασίστηκε ο τεμαχισμός αυτών των επιχειρήσεων. Έτσι αναζητήθηκαν τομείς ανεξάρτητης επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως για παράδειγμα παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, διανομή ρεύματος, συντήρηση δικτύων κ.λπ., και με τον τρόπο αυτό τεμαχίστηκαν οι πολύ μεγάλες ΔΕΚΟ, προκειμένου να ικανοποιηθούν περισσότερα παιδιά του συστήματος. Έτσι όμως, με τον τεμαχισμό, που στην Ελλάδα τον ζήσαμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις και εσχάτως στην ΑΤΕ, αυξήθηκε υπερβολικά το κόστος παραγωγής και οι καταναλωτές αναγκάζονται τώρα να πληρώνουν πολύ ακριβότερα τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Αποδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο ότι το επικρατούν πολιτικοοικονομικό σύστημα μπορεί να σοφιστεί οποιαδήποτε ασχημία, να την εξωραΐσει μέσω των ΜΜΕ και να πείσει έτσι και τον πολύ αφελή κόσμο ότι εξυπηρετείται τάχα το συμφέρον του.
Η προσωπική μας αντίληψη είναι ότι οι ΔΕΚΟ που έχουν στρατηγική σημασία για την ομαλή λειτουργία του κράτους, για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και για την παροχή φθηνότερων υπηρεσιών προς τους πολίτες πρέπει να παραμένουν στο κράτος. Γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις κυριαρχεί το κοινωνικό συμφέρον και όχι η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Μια άλλη κατηγορία ΔΕΚΟ που θα πρέπει, κατά την άποψή μας, να αποκλείεται η αποκρατικοποίησή τους είναι και εκείνες που παράγουν απαραίτητες υπηρεσίες στους πολίτες.
Όπως, για παράδειγμα, μπορούμε να αναφέρουμε τα νοσοκομεία και γενικά τις υπηρεσίες του ταλαίπωρου πλέον, για την Ελλάδα, συστήματος υγείας, που έχει καταργηθεί τώρα με τις επιλογές του κ. Λοβέρδου. Τέλος, υπάρχει και η τρίτη κατηγορία ΔΕΚΟ, που πρέπει να παραμείνουν στην ιδιοκτησία και τη διαχείριση του κράτους, επειδή είναι προσοδοφόρες και από τις οποίες το κράτος έχει σημαντικά έσοδα. Αναφέρουμε για παράδειγμα τον ΟΠΑΠ. Ο κρατικός αυτός οργανισμός προσφέρει αρκετά έσοδα στο κράτος, και τα κοράκια, διεθνή και ντόπια, τον έχουν βάλει στο μάτι.
Στη λίστα προτεραιότητας της κυβέρνησης, δυστυχώς, υπάρχει η εκποίησή του και δεν σκέφτεται κανείς ότι ο οργανισμός αυτός, πέρα από τα σεβαστά έσοδα που προσφέρει στο κράτος, στηρίζει οικονομικά τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Και τι πρόκειται να κερδίσει και το κράτος και ο αθλητισμός από τα έσοδα που θα εισπραχθούν εφάπαξ κατά την εκποίησή του; Αφού τώρα είναι μια πηγή με συνεχή παροχή, γιατί να θυσιαστεί στον βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών μας και των κερδοσκόπων επενδυτών;
Το γεγονός ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι βασική επιλογή του συστήματος αποδεικνύεται από τις καθημερινές πιέσεις όλων των αξιωματούχων των διαφόρων οικονομικών οργανισμών για την ιδιωτικοποίηση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό πρέπει να τοποθετήσουμε και τη δέσμευση της κυβέρνησης της χώρας μας για έσοδα 50 δισ. ευρώ από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και αυτές οι πιέσεις δεν ασκούνται μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες σχεδόν τις χώρες επικρατεί ένας ισχυρός άνεμος εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Το σύστημα, για παραπλάνηση, βάφτισε τη διάλυση των πηγών δημόσιων εσόδων «αξιοποίηση» τάχα της δημόσιας περιουσίας. Όλοι ισχυρίζονται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ ευεργετούν τους φορολογούμενους, καθώς οι περισσότερες από αυτές είναι ζημιογόνες και τις ζημίες αυτές καλούνται να καλύψουν οι φορολογούμενοι.
Επομένως η ιδιωτικοποίησή τους απαλλάσσει τον κρατικό προϋπολογισμό από την κάλυψη ζημιών. Από την πλευρά μας, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι οι κυβερνήσεις και οι κομματικοί μηχανισμοί είναι εκείνοι που κατέστρεψαν τις όποιες ΔΕΚΟ παρουσιάζουν ελλείμματα και ζημίες. Κατ’ αρχάς έχουμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις διορίζουν στη διοίκηση των ΔΕΚΟ πολιτευτές οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να εκλεγούν βουλευτές. Χορηγούν στους συνδικαλιστές υψηλούς μισθούς και επιδόματα και άλλες παροχές για να τους έχουν συμμάχους τους στις όποιες επιλογές τους. Διορίζουν αφειδώς ανθρώπους, οι περισσότεροι των οποίων δεν είναι σε θέση να προσφέρουν καμιά υπηρεσία.
Είναι οι κομισάριοι του κόμματος ή, αν προτιμάτε, της κυβέρνησης. Και υπήρξαν περιπτώσεις όπου εγκρίθηκαν υψηλές προμήθειες υλικών με υπερτιμολογημένες τιμές ή υλικών άχρηστων, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν άνομα συμφέροντα. Να γιατί πολλές ΔΕΚΟ κατάντησαν ζημιογόνες. Και να προσθέσουμε ότι όσες από αυτές είχε αποφασιστεί να εκποιηθούν, οι πολιτικοί μας φρόντιζαν προηγουμένως να τις καταστήσουν βάρος για το κράτος, δηλαδή για τους φορολογούμενους. Έτσι η πλειονότητα των πολιτών πείθεται ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι μια σωστή επιλογή.
Γύρω από το θέμα της αποκρατικοποίησης έχουν λεχθεί πολλά ψέματα, για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να μην αντιδράσει. Θα απαριθμήσουμε ορισμένα από αυτά: α) Το σύστημα προσπαθεί, αλλά δεν το έχει καταφέρει ακόμη, να εμφανίσει τις αποκρατικοποιήσεις ως αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Όμως αυτό δεν έχει πείσει ακόμα παρά ελάχιστους θαυμαστές και υποστηρικτές του συστήματος. Εμείς, από την πλευρά μας, τονίζουμε ότι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν αλλάζει τίποτα για τον ελληνικό λαό. Εφόσον έχει καταστραφεί το δίχτυ κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας και η εξανέμιση των αμοιβών της μισθωτής εργασίας, οι αποκρατικοποιήσεις όχι μόνο δεν ανακουφίζουν τον λαό, αλλά αντίθετα του προσθέτουν περισσότερα βάρη, όπως έγινε με τη ΔΕΗ και όπως θα γίνει εντός των προσεχών μηνών και με τα συγκοινωνιακά μέσα. β) Πρέπει όλος ο λαός να συνειδητοποιήσει, και οι πολιτικοί να το ομολογήσουν ευθαρσώς, ότι η κρατική περιουσία απλώς θυσιάζεται στον βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών μας και στην προσπάθεια να διατηρηθεί η σταθερότητα του ευρώ. Τότε ακριβώς θα καταλάβουμε ότι το κράτος που πουλάει την περιουσία του είναι πλέον χρεοκοπημένο. Και είναι ντροπή για την κυβέρνηση και τους τρεις ηγέτες που τη στηρίζουν να εμφανίζονται υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, για να υποστηριχθούν οι δανειστές και το ευρώ. γ) Όπου εφαρμόστηκαν οι κρατικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και κοινωνικής προσφοράς, διαπιστώθηκε περίτρανα ότι οι φορολογούμενοι πολίτες επιβαρύνθηκαν περισσότερο, γιατί η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα δεν αναγνωρίζει κοινωνικά κριτήρια και δ) Το κρίσιμο ερώτημα είναι ότι με τη σημερινή δεδομένη κατάσταση της οικονομίας και του δημοσιονομικού μας τομέα είναι δυνατόν ποτέ το κράτος να λειτουργήσει σωστά μόνο με τα φορολογικά έσοδα και τον δανεισμό;
Ακόμη και σε περιόδους οικονομικής άνθησης, τα κράτη είναι επιβεβλημένο, κατά την άποψή μας, να εισπράττουν και κέρδη από επιχειρηματική δραστηριότητα, για να περιορίζονται και ο δανεισμός του Δημοσίου και η αύξηση των φορολογικών βαρών. Πάντως, όπου εφαρμόστηκε η αποκρατικοποίηση, τα έξοδά της ήταν τεράστια και οι τιμές εκποίησης υποτιμολογημένες. Η κ. Μέρκελ, που κατάγεται από την τέως Ανατολική Γερμανία, πρέπει να γνωρίζει ότι η αποκρατικοποίηση μετά τη συνένωση της Γερμανίας δεν απέδωσε κανένα όφελος και οι εισπράξεις εξανεμίσθηκαν στις δαπάνες αποκρατικοποίησης.
Επομένως η κυβέρνηση -και ειδικά ο κ. Σαμαράς, που προεκλογικά για λόγους παραπλάνησης του λαού έταξε λαγούς με πετραχήλια- τώρα μας προέκυψε θαυμαστής και πιστός εφαρμοστής και των περικοπών των μισθών και των συντάξεων και της αύξησης της φορολογίας και του ευρέος προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Δηλαδή μια πολιτική με ίδια γεύση του 2010 και του 2011. Όχι αποκρατικοποιήσεις στα «τυφλά», κ. πρωθυπουργέ. Και μην ξεχνάτε τις υποσχέσεις σας.