Τα κόμματα θα μισηθούν, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ

Όλο και πληθαίνουν οι φωνές που μας προτρέπουν να απομακρυνθούμε από τη ζώνη του ευρώ γιατί «δεν βγαίνουν οι αριθμοί». Δεν πρόκειται, όπως εύκολα θα υπέθετε κανείς, για εχθρικές φωνές και παραινέσεις, για προτροπές ανθρώπων και χωρών που δεν μας πολυχωνεύουν, αλλά μάλλον για τεχνοκρατικές απόψεις, που έρχονται ως αποτέλεσμα εκτίμησης δεδομένων και αριθμών. Είναι τουλάχιστον παράξενο που υπάρχει μια εκτεταμένη εμμονή στην ελληνική πολιτική ηγεσία για παραμονή με κάθε τρόπο, μέσο και θυσία στο ευρώ, την ώρα που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε τα δάνεια και δανειζόμαστε εκ νέου για να πληρώνουμε τους διεθνείς τοκογλύφους. Τι, άραγε, περιμένει η πολιτική ηγεσία για να δει αλλιώς τα πράγματα; Για να πάψει να είναι το ευρώ η μία και μόνη λύση για την ελληνική οικονομία και ζωή; Οι συνεχείς απαξιώσεις της ζωής μας και οι περικοπές, ο συνεχής διάλογος και η προπαγάνδιση της ύπαρξης «λίπους» (τι απαίσια νεοφιλελεύθερη έκφραση και πόσο αντιαισθητική εκφορά του λόγου) στην ελληνική κοινωνία, που «μπορεί κι άλλο να κοπεί», η συνεχής αφαίμαξη μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων δεν βγάζουν πουθενά. Συγχρόνως, τοποθετούν την κοινωνία εχθρικά προς την κυβέρνηση. Εχθρικά προς όλες τις κυβερνήσεις, αυτοδύναμες ή συνεργαζόμενες, που αρνούνται να εξετάσουν κάθε άλλη λύση και εμμένουν στη δολοφονία του λαού και στην εξόντωση της οικονομίας, με αντάλλαγμα την παραμονή στο ευρώ. Με αυτήν την τακτική, με αυτήν την επιλογή, δημιουργείται κι ένα άλλο πρόβλημα, βαθύτερο και θεσμικό: Ο πληθυσμός χάνει την εμπιστοσύνη του προς τα κόμματα (ακόμα και προς αυτά που μέχρι τώρα δεν κυβερνούσαν, αλλά αποφάσισαν να μετάσχουν σε διακυβέρνηση μετέχοντας σε διαδικασία εξεύρεσης λύσεων) και προς το ίδιο το πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να καθίσταται ευάλωτος και δεκτικός σε άλλου είδους παρουσίες και προτάσεις, που εκφεύγουν των γνωστών πολιτειακών δεδομένων. Η εμμονή στη λογική του μονόδρομου και της υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών, υπό το γνωστό πρόσχημα-απάτη «ευρώ = Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση», οδηγεί τους ανθρώπους σε απόγνωση και σε αναζήτηση άλλων λύσεων, που θα έρθουν ως «ηθική και πολιτική απάντηση» στο υπάρχον σύστημα: «Αφού αυτό το σύστημα, για δικούς του λόγους, μας εξοντώνει, θα το εξοντώσουμε εμείς πρώτοι και θα το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο». Και μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τα συστήματα, άρα εκείνοι είναι που μπορούν να τα αλλάξουν ή να τα καταργήσουν. Η ελληνική κοινωνία οδηγείται σε ακραίες λύσεις, σπρωγμένη από τον άκρατο, ασύδοτο και χωρίς αρχές καπιταλισμό που εφαρμόστηκε από τα μέσα του 2009 ως αποτέλεσμα της πλήρους υποταγής στη «δημοκρατία των αγορών». Η εμφάνιση της έως το 2009 περιθωριακής σε αριθμούς Χρυσής Αυγής είναι σαφής προειδοποίηση για όσα θα ακολουθήσουν. Στις εκλογές του Ιουνίου, μάλιστα, το ποσοστό της σταθεροποιήθηκε στο 7%, διαψεύδοντας όσους πίστευαν ότι επρόκειτο για πρόσκαιρη διαμαρτυρία που καταγράφηκε στις εκλογές του Μαΐου «και τώρα τα πράγματα εκτονώθηκαν και η Χρυσή Αυγή θα πάει στο 2-3%». Τα πράγματα δεν εκτονώθηκαν, αντίθετα έγιναν πιο έντονα και η αντιπαλότητα λαού – συστήματος μεγάλωσε. Το ότι αυτή η αντιπαλότητα δεν εκφράστηκε με μαζική αριστερή επιλογή (αν και το 27% του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν διαμορφώνει όμως και πλειοψηφικό ρεύμα) σημαίνει ότι πολύς κόσμος αναζητεί λύσεις εκτός πλαισίου και γνωστών δεδομένων. Ο ίδιος κόσμος θεωρεί το ΚΚΕ (έτσι αποδείχτηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα) συστημικό κόμμα, που απλώς (από επιλογή) δεν κυβερνά. Στον βαθμό που το ίδιο αρνείται να κυβερνήσει, γιατί να το στείλει ο ψηφοφόρος έμμεσα ή άμεσα στην εξουσία; Έτσι, το περιθωριοποιεί και επιλέγει να ενισχύσει τον άλλο αριστερό πόλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μεν μείγμα πολλών και ποικίλων αριστερών απόψεων, αλλά παρουσιάζει και δυναμική και τάση ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας. Κυρίως, όμως, ένα κρίσιμο ποσοστό αποφάσισε να στραφεί σε ένα κίνημα που όλοι φοβούνται και καταδικάζουν, με εθνικοσοσιαλιστικά και νεοναζιστικά χαρακτηριστικά, για να δείξει την απαξίωσή του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Το ποσοστό αυτό (και όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλο, που για διάφορους λόγους δίστασε να κάνει την επιλογή της Χρυσής Αυγής) στάθηκε με ακραίο τρόπο απέναντι στη μονοδιάστατη λογική της βίαιης επίθεσης προς τα λαϊκά εισοδήματα για την προστασία του ευρώ. Ενδέχεται να αυξηθεί θεαματικά στην επόμενη αναμέτρηση ή να κάνει την εμφάνισή του επίσης θεαματικά πριν από την εκλογική αναμέτρηση, αν η νέα επίθεση σε μισθούς, συντάξεις και καθημερινή ζωή εκδηλωθεί τόσο βάρβαρα όσο πιθανολογείται. Και τότε το σύστημα θα παρακαλάει για (δι)έξοδο από τον μονόδρομο υποταγής σε ευρώ και δανειστές.