Με ποιους διαπραγματεύεται η κυβέρνηση;

Μεταφέρω το σχόλιό του από το φύλλο της 6ης Σεπτεμβρίου 1952: «Ευχάριστα νέα. “Οι Γερμανοί –διαβάζουμε– είναι έτοιμοι να γίνουν ρυθμισταί των τυχών της Ευρώπης”. Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι – ο Θεός ας βάλει το χέρι του…»! Προφητική η προειδοποίηση του κορυφαίου εκείνου συναδέλφου. Η γενιά του –η γενιά της Εθνικής Αντίστασης– εγνώριζε καλά τι εσήμαινε Γερμανία. Οι σημερινοί νέοι πολιτικοί –στην πλειονότητά τους– δεν το γνωρίζουν. Τους φαίνεται μακρινή εκείνη η εποχή και νομίζουν ότι το «παρελθόν» δεν έχει σχέση με το «σήμερα».

Πλανώνται οικτρά. Τα πρόσωπα στη Γερμανία μπορεί, βεβαίως, να άλλαξαν, αλλά οι στρατηγικοί στόχοι, οι όποιοι εκόστισαν στην ανθρωπότητα τόσο αίμα και τόσες συμφορές, παραμένουν αναλλοίωτοι. Η παγκοσμιοποίηση και η παγκόσμια κυριαρχία είναι ο στόχος και του καινούργιου Ράιχ. Διερωτώμαι εάν όλοι αυτοί οι νέοι πολιτικοί που βγήκαν από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια, που προσκαλούνται στη «λέσχη Μπίλντεμπεργκ» και διαχειρίζονται τις τύχες μας έχουν αντιληφθεί τι συνέβη μʼ αυτήν την οικονομική κρίση και ποιος είναι ο ρόλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της «τρόικας».

Εάν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, είναι ανίκανοι να κάθονται στα έδρανα της Βουλής. Εάν το γνωρίζουν, αλλά αποκρύπτουν την αλήθεια, τότε είναι ΚΑΙ επικίνδυνοι. Η κρίση του 1929 ήταν μία κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Το «κραχ» εκείνο οδήγησε στην κοινά αποδεκτή άποψη ότι το LAISSEZ FAIRE είχε αποτύχει και ότι οι κυβερνήσεις έπρεπε να παρεμβαίνουν στην οικονομία, για να αναδιανέμουν τον πλούτο και να επιβάλλουν περιορισμούς στις εταιρείες.

Τώρα συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτήν την κρίση την κατασκεύασαν σκοπίμως. Αποτελεί πολιτικό σχέδιο υποδουλώσεως των χωρών, καταργήσεως των εθνών και επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας ελεεινούς μορφής των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου. Κι από την κορυφή διευθύνει η Γερμανία. Είναι ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης νομίζουν ότι το ΔΝΤ είναι ο «θεράπων ιατρός» της ελληνικής οικονομίας. Κάμουν τραγικό λάθος. Το ΔΝΤ, με εκτελεστικό όργανο την «τρόικα», είναι στυγνοί εκτελεστές –οι δήμιοι– των λαών. Όλοι οι πολιτικοί μας –πλην του ΚΚΕ– κόπτονται για την «ανάγκη» να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη. Αλλά για ποια Ευρώπη μιλούν; Ας δούμε το θέμα λίγο πιο βαθιά. Η Ευρώπη προκάλεσε πολλές συγχύσεις. Διαφορετικά την έβλεπαν παλιά.

Η πολιτιστική φυσιογνωμία της, που μας εγοήτευσε στο παρελθόν, παραμερίσθηκε από τα απάνθρωπα οικονομικά συμφέροντα των παγκοσμιοποιημένων καπιταλιστών. Μεταμορφώθηκε τώρα σε δύναμη ολοκληρωτική και καταπιεστική. Η Ευρώπη, μαζί με τις ΗΠΑ, ετοποθετείτο παλαιότερα στον δυτικό «κόσμο» απέναντι στον «ανατολικό», όπως ονομαζόταν ο κομμουνιστικός «κόσμος». Ο προορισμός και η μοίρα της Δυτικής Ευρώπης –της «Εσπερίας», όπως έλεγαν οι παλιοί δικοί μας– ήταν ανάμεσα στους δύο άλλους «κόσμους»: της Αμερικής και της Σοβιετικής Ενώσεως (ΕΣΣΔ).

Παράδοση, Ιστορία, πολιτισμός, κοινωνική διάρθρωση, πολιτικές πρακτικές έδιναν στη Δυτική Ευρώπη μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, οντότητα και αποστολή. Ο καπιταλισμός όμως, που δεν συγκινείται από αυτήν τη «φυσιογνωμία», στυγνός και ανελέητος, έβαλε στόχο να διαβρώσει και να γκρεμίσει τη μία υπερδύναμη –την ΕΣΣΔ–, ώστε να μπορέσει εν συνεχεία να αλλάξει το γενικό ευρωπαϊκό τοπίο, προκειμένου να υλοποιήσει τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από τα οποία αναδύεται το Δ΄ Ράιχ. Τι έγινε στη Ρωσία;

Η Αμερική και η Δύση λησμόνησαν (ή αδιαφόρησαν;) μεταπολεμικά το τι επεδίωκε με σύστημα η Γερμανία και την έκαναν το «χαϊδεμένο παιδί» τους. Προέχουσα προτεραιότητα της κυβερνήσεως του Τρούμαν ήταν ο επανεξοπλισμός της. Οι Σοβιετικοί μάταια προσπάθησαν να αναχαιτίσουν αυτήν τη διαδικασία επανεξοπλισμού.

Ο Στάλιν και οι διάδοχοί του αντιλαμβάνονταν ότι η ενσωμάτωση μιας επανεξοπλισμένης, ανεξάρτητης Δυτικής Γερμανίας στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ θα έκανε τη ζυγαριά της οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης να γείρει προς τη Δύση. Εάν οι διάδοχοι του Στάλιν είχαν φροντίσει να κάνουν κάποιες «ενέσεις δημοκρατίας» στο συγκεντρωτικό κομμουνιστικό σύστημα εγκαίρως, ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά.

Ο Γκορμπατσόφ έκανε αυτές τις «ενέσεις» άτεχνα και σε χρονική στιγμή που δεν ήταν κατάλληλη. Δεν αντελήφθη ποιοι εκρύβοντο κάτω από τον μανδύα των υμνητών του και εξελίχθη σε τραγική μορφή. (Στις 17 Ιουνίου του 1991 είχαν επισκεφθεί τον Γκορμπατσόφ επίσημα η Αλέκα Παπαρήγα, με τον Πάνο Τριγάζη και άλλους, σε μια περίοδο, μάλιστα, που το ΚΚΕ αντιμετώπιζε εσωκομματική κρίση.) Τι δεν κατάλαβε ο Γκορμπατσόφ; Τη «δημοκρατική επανάσταση» εκμεταλλεύτηκαν οι δυνάμεις εκείνες που ήθελαν να διαλύσουν τη Σοβιετική Ένωση, με κύριο μοχλό τον αλκοολικό Γέλτσιν. Η Σύνοδος Κορυφής του G7 και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προωθούσαν το οικονομικό πρόγραμμα της Σχολής του Σικάγου. Και το περιοδικό «Εκόνομιστ» παρότρυνε τον Γκορμπατσόφ να στραφεί σε αυτό, που θα μπορούσε να αποκληθεί «προσέγγιση Πινοσέτ» για μια «φιλελεύθερη οικονομία».

Και η «Ουάσινγκτον Ποστ» προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Τον Αύγουστο του 1991 η εφημερίδα δημοσίευσε σχόλιο με τον τίτλο: «Η Χιλή του Πινοσέτ, ένα πραγματιστικό πρότυπο για τη σοβιετική οικονομία»! Η εφημερίδα, μάλιστα, υποστήριζε την ιδέα της πραγματοποίησης ενός πραξικοπήματος, για να απαλλαγεί η Σοβιετική Ένωση από τον Γκορμπατσόφ, επειδή αυτός «επιβράδυνε τις εξελίξεις»!

Δεν ήταν τυχαία η δήλωση του Ρίτσαρντ Νίξον στους «Τάιμς» του Λονδίνου στις 29-4-1990, που με κυνισμό έδινε εντολή: «Αντιμετωπίστε σκληρά τον Γκορμπατσόφ, τώρα που έχει ανάγκη βοηθείας. Ο Γκορμπατσόφ είναι ένας αληθινά πιστός κομμουνιστής. Ο στόχος του δεν είναι να εγκαταλείψει τον κομμουνισμό, αλλά να τον σώσει…».

Κι έτσι ανέβασαν τον Γέλτσιν, που με το μυαλό θολωμένο από τη βότκα ήταν άβουλο όργανο (συνειδητός πράκτορας, θα λέγαμε πιο σωστά) στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων, που σήμερα προχώρησαν και διαφεντεύουν τις τύχες των λαών. Μακάρι ο Πούτιν να ξανακάνει τη μεγάλη χώρα του (κράτος ορθόδοξο, κι αυτό έχει μεγάλη σημασία) αντίπαλο δέος για να συντριβεί η δικτατορία των τραπεζιτών-τοκογλύφων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ο ρωσικός λαός έχει κουλτούρα, πολιτιστική παράδοση κι έχει περάσει πολλά. Θυμάμαι, όταν πριν από χρόνια βρέθηκα προς βορράν της Μόσχας, στάθηκα εκστατικός αντικρίζοντας τον Βόλγα. Σκέφθηκα ότι αυτό το ποτάμι είναι η ίδια η ρούσικη ψυχή, που οδεύει πότε ανήσυχη και τρικυμισμένη και πότε ήρεμη και στοχαστική στην απεραντοσύνη της μέσα στην Ιστορία…

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σαν αρπακτικός γύπας έπεσε επάνω να ξεσκίσει με τα νύχια του (με ριζική «οικονομική μεταμόρφωση») την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία, τη Νότιο Κορέα και τις Φιλιππίνες (σʼ αυτό το ΔΝΤ όπου μας έβαλε ο πρωταθλητής της «πολιτικής αγυρτείας» Γιώργος Παπανδρέου). Το ανθρώπινο κόστος του ΔΝΤ στην Ασία υπήρξε εξίσου μεγάλο όσο και στη Ρωσία. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει ότι 24 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους εκείνη την περίοδο. Στη Νότιο Κορέα, μάλιστα, απολύονταν 300.000 εργαζόμενοι κάθε μήνα, εξαιτίας της εντελώς περιττής απαίτησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για δημοσιονομικές περικοπές και αύξηση των επιτοκίων. Μέχρι το 1999 τα ποσοστά ανεργίας στη Νότιο Κορέα και στην Ινδονησία είχαν σχεδόν τριπλασιαστεί μέσα σε διάστημα δύο μόνο ετών. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, 20 εκατομμύρια Ασιάτες έπεσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η μεσαία τάξη χτυπήθηκε ανελέητα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα και έχουν γραφεί βιβλία για το τι προηγήθηκε του ελληνικού δράματος. Με ποιους, λοιπόν, διαπραγματεύονται τα κυβερνητικά κόμματα; Δεν καταλαβαίνουν ότι το ΔΝΤ και η αισχρή «τρόικα» δεν θέλουν να ανακάμψει η Ελλάδα; Πότε, επιτέλους, θα αντιληφθούν οι κυβερνώντες ότι Βερολίνο και Βρυξέλλες δεν θα πάψουν να επιβάλλουν και νέα Μνημόνια, αφού στόχος τους είναι να γονατίσει τελείως η χώρα μας; Η παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αθήνα θα πρέπει να χρησιμεύσει σαν ξυπνητήρι για τις αποκοιμισμένες, τις παραπλανημένες ή τις υποδουλωμένες συνειδήσεις των «μνημονιακών». Ας καταλάβουν όλοι ότι το ΔΝΤ δεν αποτελεί μόνον κίνδυνο για τα έθνη, αλλά εφιαλτική πραγματικότητα. Κι αν θέλουμε να κρατήσουμε την πατρίδα μας ελεύθερη, πρέπει να διώξουμε –χωρίς δεύτερη κουβέντα– την «τρόικα», και να μεθοδεύσουμε άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική. Να μελετήσουν το θέμα διακεκριμένοι οικονομολόγοι και να απομακρυνθούν ευρωλάγνοι «κομπογιαννίτες». Η Αριστερά, που έχει πάντα τις διαδηλώσεις στην «ημερησία διάταξη», γιατί τις εξαντλεί σε κλαδικά αιτήματα και δεν τις χρησιμοποιεί κατά της παρουσίας της «τρόικας» στην Ελλάδα;

Μια τέτοια εκδήλωση θα είχε και ουσιαστικό νόημα. Επιτέλους, η αλαζονεία της Γερμανίας και η στάση υποταγής των κυβερνώντων απέναντί της κατέληξαν σε εμπτυσμόν κατά της μνήμης των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού. Να ακυρωθούν αμέσως όλα τα χαράτσια και να εφαρμόσουμε ριζοσπαστική στροφή εκτός Ευρωζώνης. Να είναι σίγουρη η «τριμερής» κυβέρνησή μας ότι αυτό είναι που φοβούνται οι εταίροι και οι «εταίρες» των Βρυξελλών. Δεν γίνεται να καταδικάζουμε τις επόμενες γενιές στην εξαθλίωση και στην υποδούλωση. Το μέλλον δεν μπορεί να θεμελιωθεί σʼ ένα τόσο άθλιο μνημονιακό παρόν.

Τον καιρό της υποθέσεως Ντρέιφους, ένας γάλλος πολιτικός ηγέτης που οραματιζόταν μια καινούργια κοινωνία, εφώναξε στα πλήθη: «Τι θα κάνουμε μιαν ανθρωπότητα τόσο ταπεινωμένη, τόσο εξευτελισμένη; Θα έρθουμε πολύ αργά. Το ανθρώπινο υλικό θα είναι σάπιο όταν θα έρθει η σειρά μας να χτίσουμε το σπίτι»… Θα έρθει σύντομα η σειρά των νέων να «χτίσουν το σπίτι». Και πρέπει από τώρα να αγωνισθούν, για να υπάρξει ένα ανεκτό παρόν και να κτισθεί με υγιή αντιμνημονιακά υλικά το μέλλον…