Η Μεταδημοκρατική Ελλάδα!
Η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Ελλάδος την «Εποχή των Μνημονίων», αναμφιβόλως, έχουν μετατρέψει τη Χώρα σε «Τροϊκολάνδη»!
Η Ελλάδα εισήλθε και διανύει μια περίοδο «Μεταδημοκρατική», κατά την οποία δεν λειτουργούν: Κανόνες Εθνικής Ανεξαρτησίας, Κρατικής Ασυλίας, Οικονομικής Αυτοτέλειας, Συνταγματικοί Προσδιορισμοί, Νομιμότητα, υποτυπώδης λειτουργία Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας!
Αντιθέτως, στην «Τροϊκολάνδη» υπέρτατος νόμος είναι η θέληση των «Τροϊκανών». Η Προεδρία της Δημοκρατίας δίδει μια επίφαση «ανεξαρτησίας» της Χώρας, τη στιγμή που με την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας, και παρά τις Συνταγματικές προβλέψεις, εκχωρείται σε ξένες δυνάμεις η Εθνική Ανεξαρτησία, τίθεται σε κίνδυνο η Εθνική Ασφάλεια (περικοπές αμυντικών δαπανών), εκμηδενίζονται τ’ Ανθρώπινα Δικαιώματα, διασπείρεται στους Πολίτες αυτής της Χώρας ο φόβος της οικονομικής ανασφάλειας, εκμηδενίζονται οι Εργασιακές Σχέσεις, εκποιούνται αγαθά (Νερό, Συγκοινωνίες, Ηλεκτρική Ενέργεια, Ορυκτός Πλούτος, Έδαφος κ.λπ.), τα οποία και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών θεωρεί βασικά, αναπαλλοτρίωτα αγαθά!
Υγεία και Παιδεία, οι δύο βασικοί άξονες των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, υποβιβάζονται σ’ «αγαθά εν ανεπαρκεία» κατ’ επιταγήν των ξένων επικυρίαρχων…
Καθεστώς Κατοχής…
Οι κυβερνήσεις της Χώρας λειτουργούν υπό «Καθεστώς Κατοχής» και ενεργούν καθ’ υπαγόρευση των επικυρίαρχων «Τροϊκανών»… Και εκούσες άκουσες διεκπεραιώνουν τα συμφέροντα των τελευταίων!
Κατ’ όνομα κυβερνήσεις «ανεξάρτητης Χώρας»… Σκέπτονται και ενεργούν καθ’ υπαγόρευση των ξένων «ανθυπάτων», ενώ πλείστοι της πολιτικής ηγεσίας αυτοβούλως συγκαταλέγονται στον «Όμιλο των Προθύμων», μετά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους, ευθυγραμμιζόμενοι με την κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος του αείμνηστου συγγραφέα Ρόδη Ρούφου, «Γραικύλοι»…
Η «Εσωτερική τρόικα», βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την Κοινή Γνώμη. Και αυτήν τη στιγμή είναι μια ελάχιστη μειοψηφία όχι μόνο στο εκλογικό Σώμα, αλλά και στις ίδιες τις κομματικές και κοινωνικές βάσεις των κομματικών οργανισμών, των οποίων προΐσταται!
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων Εκλογών, κυριολεκτικώς, παραμένει έκνομο, με βάση τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, αλλά και τη διενέργειά τους όχι με την Απογραφή του 2011, ως επιτάσσεται από το Σύνταγμα, αλλά εκείνη του 2001!
Η Βουλή λειτουργεί κατά παράβλεψη του Κανονισμού της, που αποτελεί συμπληρωματικό του Συντάγματος Κείμενο, καθ’ υπαγόρευση των Ξένων Ανθυπάτων και με διαδικασίες μακράν των δημοκρατικών, και ως κυρίαρχο Σώμα, αλλά ως υποτελές σε έξωθεν διαγγελλόμενες επιθυμίες!
Η Δικαιοσύνη, ως ανεξάρτητη Εξουσία, έχει εκχωρήσει την Ανεξαρτησία της, καθώς και το δικαίωμά της ως θεματοφύλακος της Νομιμότητας, στις επιθυμίες των Ξένων Επικυρίαρχων της Χώρας!
Η διάκριση
των Εξουσιών…
Στην Ελλάδα της «Εποχής των Μνημονίων» έχει καταργηθεί τοις πράγμασι η Διάκριση των Εξουσιών.
Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη καταπατούνται βαναύσως και ο τελευταίος κατά τον αντίστοιχο Χάρτη του ΟΗΕ, έχει το Νόμιμο Δικαίωμα της Αντίστασης, ακόμη και της Ενόπλου, όταν παραβιάζεται η Αρχή της Αξιοπρεπούς Διαβίωσής του!
Η «Ανάπηρη Ηγετική Τάξη» της Χώρας, καθ’ ιστορική επιβεβαίωση, αντίστοιχων δύστηνων ιστορικών στιγμών (Κατοχή), επιδίδεται σε συμπαιγνία με τους Ξένους Επικυρίαρχους και τις εγχώριες θεραπαινίδες του, σε ανηλεή Μαυραγοριτισμό. Και επιπίπτει ως αρπακτικό στον Δημόσιο Πλούτο!
Προετοιμάζει «νομοθετική νομιμοφάνεια» για τη λεηλασία της Χώρας και κατοχύρωση της ασυλίας της. Όμως, ουδεμία ισχύ έχουν και επ’ ουδενί δεσμεύουν τις Λαϊκές Δυνάμεις, που ευρίσκονται στον προθάλαμο της Εξουσίας, όχι μόνο να καταργήσουν αυτά τα «νομοθετικά τερατουργήματα», αλλά να παραπέμψουν τις ένοχες πολιτειακές και πολιτικές ηγεσίας στον πέλεκυ της Εθνικής Νέμεσης.
Ο Νοέμβρης του 1922 ας αποτελέσει τον Οδηγό της Κάθαρσης και την αφετηρία της Ανόρθωσης της Ελλάδας.
Η Εθνική Τραγωδία, που διαβιοί αυτές τις στιγμές ο Ελληνισμός, απαιτεί τον Εθνικό Τιμωρό της. Την Εθνική Κάθαρση.
Η «Συγχορδία
των Μικρών»…
Η «Συγχορδία των Μικρών», κακή τη μοίρα, «ηγετών» του (;) δεν θ’ αμαυρώσει την τρισχιλιετή πολιτιστική παράδοση αυτού του Έθνους, ούτε την ασυμβίβαστη, σε ανάλογες ιστορικές στιγμές, διάθεση του Λαού για Εθνική Αντίσταση.
Η πνευματική «ηγεσία», κατ’ αντιστοιχία της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944) και της τυραννίας των Συνταγματαρχών (1967-1974), εμφανίζεται, αν όχι ο χειροκροτητής, τουλάχιστον ο αμέτοχος αναχωρητής, ο οποίος «δεν βλέπει, δεν γνωρίζει, δεν ακούει» τον γόο του Δεσμώτη Λαού.
Η αδέκαστη Ιστορική Κρίση, είναι βέβαιο, δεν θα εκδώσει αθωωτικό βούλευμα για την «καθεστηκυία τάξη» ως προς τις ευθύνες της για τα «Άνθη του Κακού», τα σπέρματα του Φασισμού, που μολύνουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο και τις Δημοκρατικές Παραδόσεις του Έθνους.
Βεβαίως, ούτε θα της επιτραπεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους «καρκινικούς όγκους» ως αντίχωμα για την τιθάσευση της βούλησης της μεγίστης πλειοψηφίας του Λαού να πάρει τη μοίρα του Έθνους στα χέρια της!
Για την ανιστόρητη «Καθεστηκυία Τάξη» το «Μοιραίον φυγείν αδύνατον»…