Ας κρατάμε μικρό καλάθι…

Αγάπες, αγκαλιές, θερμά λόγια και ανοίγματα σε Κύπρο και Ελλάδα… Όχι βέβαια γιατί ξαφνικά μας ερωτεύτηκαν. Το συμφέρον τους είναι το κίνητρο, από τη στιγμή που γίνανε εχθροί με την Τουρκία.

Δεν είναι κανείς αντίθετος με την ύπαρξη φιλικών σχέσεων με κάθε χώρα που σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στη βάση πάντα του αμοιβαίου συμφέροντος και εμπιστοσύνης.

Με αυτές τις θέσεις, ως τακτική κίνηση είναι απόλυτα σωστή η δημιουργία στενότερων δεσμών με το Τελ Αβίβ και η συνεργασία σε διάφορους τομείς, όπως στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, στην ανακήρυξη ΑΟΖ, στην υπεράσπιση της ειρήνης στην καυτή περιοχή μας, με τον σεβασμό της κυριαρχίας κάθε χώρας, με καταδίκη κάθε παραβίασης από τον οποιονδήποτε γείτονα, που συμπεριφέρεται με τσαμπουκά.

Από κει και πέρα, καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες… Να κρατάμε και πισινή… Τι εννοούμε; Ότι αυτήν τη στιγμή το Ισραήλ με την Τουρκία είναι στα… μαχαίρια, φτάσανε στο σημείο παραλίγο πολεμικής σύγκρουσης, οι σχέσεις τους έχουν διαρραγεί και ο Ερντογάν μιλάει με τα χειρότερα λόγια για το Τελ Αβίβ, έχει επομένως θετικά στοιχεία η σύσφιξη φιλικών δεσμών με το Ισραήλ, ακόμη και η συμμαχία. Που λειτουργεί αποτρεπτικά στις γνωστές διαθέσεις της Άγκυρας απέναντί μας. Διαθέσεις που ποτέ δεν θα τις βάλει στο αρχείο…

Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο -που δεν είναι καθόλου απίθανο, σύμφωνα με έγκυρους διπλωματικούς κύκλους που έχουν ζήσει τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων 60 χρόνων- κάποια στιγμή Τουρκία και Ισραήλ να τα ξαναβρούν. Και αυτό το θέλει και η Αμερική. Τότε από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθούμε απ’ έξω… Πάλι μόνοι… Γι’ αυτό ας είμαστε συγκρατημένοι.

Απόλυτα σωστό είναι να έχουμε συνεχείς επαφές και συνεργασία με το Ισραήλ, αλλά ας υπάρχει πάντα στο μυαλό και η παράμετρος ότι κάθε βήμα δεν πρέπει να είναι μονοδιάστατο. Να εξυπηρετεί δηλαδή μόνο τις σημερινές ανάγκες της άλλης πλευράς…