Μια συγκυριακά επιβεβλημένη στρατηγική ζεύξη

Τόσο το περιεχόμενο όσο και η προοπτική αυτής της στρατηγικής προσεγγίσεως είναι συγκυριακά ιστορικής σημασίας. Γιατί αυτή αναδύεται σε στιγμή θεμελιακών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη σύνολη γεωγραφία, που θα μετεξελιχθούν αναποδράστως σε ανακατανομή επιρροών και διαφοροποίηση των ισοζυγίων. Κάτι που συναντά τη μεν Ελλάδα σε τραγική κατιούσα, με χαρακτηριστικά μιας σχεδόν ακατάσχετης χρεοκοπίας. Και την Κύπρο σε παράλληλη κρίση, με άλλα μεν χαρακτηριστικά, πλην ομοίως (και δραστικώς) τραυματική. Πέραν του παγίου της πολιτικού προβλήματος και των αναπαραγομένων κινδύνων, λόγω τουρκικών βλέψεων κι επεμβατικών απειλών.

Αλλ’ ακριβώς υπό αυτές τις αρνητικές συνθήκες, η προαγόμενη σύγκλιση με το Ισραήλ –χωρίς αυτή να σημαίνει αντιπαράθεση προς τον αραβικό κόσμο– δίδει διέξοδο και δημιουργεί προοπτικές εθνικής ανατάξεως, μέσα από τις ευνόητες συνθήκες ισχύος που δημιουργούνται για τον Ελληνισμό.

Και αν μεν δεν υπήρχαν αυτά τα παροξυνόμενα προβλήματα, μια τέτοια ζεύξη θ’ απέδιδε αυτονοήτως τα μέγιστα. Αλλ’ έστω και τώρα, η σύγκλιση με όρους κι ενεργειακής συνεργασίας και στρατηγικής συμπαρατάξεως, μπορεί να θωρακίσει το παρόν και να ευρύνει το μέλλον. Γιατί αυτές οι εξελίξεις συνάπτονται, συν άλλοις, προς συγκεκριμένες παραγωγικές διαδικασίες, οι οποίες κι εντάσσονται στο νέο ενεργειακό περιβάλλον που αναδύεται. Διαφοροποιώντας άρδην τα δεδομένα σ’ αυτόν τον ζωτικό τομέα, με τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν ήδη επιβεβαιωθεί στον Κυπρο-Ισραηλινό χώρο. Και των οποίων η εξόρυξη προχωρά σταθερά. Οπόταν και είναι θέμα χρόνου όσον αφορά: Αφενός μεν την εκμετάλλευσή τους. Και αφετέρου την επέκταση των διαδικασιών και σε άλλες περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ.

Ό,τι και να συμβαίνει –και χωρίς με τίποτα μια τέτοια Ελληνο-Ισραηλινή σύγκλιση να ερμηνευθεί με όρους στρατιωτικού άξονα έναντι τρίτων– η συνετή αξιοποίηση των ευκαιριών που έχουν προκύψει και κυρίως η διορατική εύρυνση των προοπτικών που αναπαράγονται, θα δώσει στην Αθήνα και τη Λευκωσία συγκεκριμένα στρατηγικά πλεονεκτήματα, πέραν των προφανών οικονομικών ωφελημάτων. Πλεονεκτήματα τόσον έναντι της Τουρκίας –εφόσον αυτή εξακολουθήσει την υψαυχενική της πολιτική και τις πειρατικές πρακτικές της– όσο κι έναντι των προς δυσμάς εταίρων. Που έχουν ανάγκη τέτοιων ενεργειακών αποθεμάτων. Πολύ περισσότερο εφόσον αυτά θα προέρχονται πλέον από εταίρους. Πράγμα που θα το θεωρούν ασφαλέστερο και προτιμότερο έναντι άλλων πηγών.

Είναι λοιπόν θέμα χρόνου να βιώσουμε συνθήκες ανακάμψεως, εφόσον βεβαίως οι εθνικές ηγεσίες, και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, διαχειρισθούν σωστά και οπωσδήποτε αποφασιστικά τις νέες συνθήκες, που όχι απλώς διαφαίνονται, αλλά και που ήδη διαμορφώνονται σε συγκεκριμένες πραγματικότητες. Οι οποίες κι επιβάλλεται να υλοποιηθούν με πνεύμα που να τους προσδίδει ανάλογη δυναμική. Ώστε ν’ αποβούν παραγωγικές. Και να μεταφρασθούν σ’ εφαλτήρια μέσα στις νέες συνθήκες που τείνουν να διαμορφωθούν στην περιοχή.

Αυτά θα έπρεπε ουσιαστικά να είχαν από πολλού γίνει. Πέραν και πάνω από μονοδιάστατες πολιτικές και μυωπικές εν πολλοίς στρατηγικές. Οι οποίες κι εγκλώβιζαν τις εθνικές δυνατότητες σε μονοδρόμους τους οποίους οριοθετούσαν μονοσήμαντα στερεότυπα. Διότι αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν τα γεγονότα όπως βιώνονται σήμερα, με τις έως κι αιματηρές ανατροπές που σαρώνουν τον γεωστρατηγικό μας περίγυρο.

Ακυρώνοντας εκ των πραγμάτων ατελέσφορες εν πολλοίς επιλογές και προσκολλήσεις. Παρόλο που αυτές απέδωσαν υπό συγκεκριμένες ψυχροπολεμικές συνθήκες παλαιότερα.

Αυτά μπορούν να προσεγγισθούν και ως μαθήματα, όσον αφορά τα επέκεινα. Γιατί αυτά κυρίως έχουν σήμερα σημασία. Κι αυτά τελικώς απαιτούν από εμάς διορατικότερη διαχείριση των πραγμάτων. Χωρίς αυτό να σημαίνει μονομερείς περιχαρακώσεις και αχρείαστες αντιπαραθέσεις. Ούτως όμως ή άλλως, η σύγκλιση με το Ισραήλ, είναι πλέον επιταγή και συγκυριακών εξελίξεων και στρατηγικού ρεαλισμού.

Κι άλλωστε είναι πέραν άλλων προσφερόμενη στήριξη έναντι προδήλων απειλών, όσον αφορά και τα όρια της εθνικής κυριαρχίας και την άσκηση συγκεκριμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτά προσδιορίζονται από το διεθνές δίκαιο και καλύπτονται από τη διεθνή νομιμότητα. Ανακήρυξη ΑΟΖ επί παραδείγματι.

Κάτι που πρέπει επιτέλους να γίνει…