Η ταφόπλακα της Ολυμπιακής Ιδέας

Από κει και πέρα, το αθλητικό ιδεώδες έχει μεταβληθεί σε βιομηχανικό ιδεώδες. Ποια αθλητική βιομηχανία θα παράγει το καλύτερο βιομηχανικό αθλητικό παράγωγο, τον αθλητή που δεν έχει καμία σχέση με εκείνον τον Σπύρο Λούη ή τον Ζάτοπεκ. Όλους εκείνους που το πρωί δουλεύουν και το απόγευμα προσπαθούν στο γήπεδο, στις αλάνες, τρέχουν χωρίς παπούτσια με… μάλλινες χειροποίητες κάλτσες να κάνουν αυτό που τους αρέσει, αυτό που τους γεμίζει. Είτε στον στίβο, είτε στο ποδόσφαιρο. Σήμερα πλέον έχουμε να κάνουμε με καθαρούς αθλητές μόνο κατ’ όνομα. Που τους φορτώνουν με φαρμακευτικά κατασκευάσματα, που από το πρωί ως το βράδυ λειτουργούν ως απάνθρωπη μηχανή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αμερικανός κολυμβητής Φελπς, που σάρωσε μετάλλια στο Λονδίνο και να έχει πλέον στη συλλογή του 21 ολυμπιακά μετάλλια χρυσά και αργυρά, ο οποίος όπως έλεγε η σερβιτόρα του ότι το βιομηχανικό παράγωγο, καταβροχθίζει κάθε μέρα όσα τρώνε πέντε άτομα!

Συγκεκριμένα, για το τι τραβάει σήμερα ένα παιδί, ένας νέος που θέλει να κατακτήσει μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι η ομολογία του χρυσού ολυμπιονίκη του Πεκίνου στα 50 χιλιόμετρα βάδην, του ιταλού Άλεξ Σβάτσερ, που βρέθηκε στον έλεγχο αντιντόπινγκ θετικός στην ουσία ερυθροποιητίνη (EPO):

«Το πιο σημαντικό για μένα είναι πως απελευθερώθηκα από αυτό το βάρος που είχα μέσα μου. Τώρα ονειρεύομαι μια διαφορετική ζωή, που θα μπορώ να βλέπω την αγαπημένη μου κάθε μέρα και όχι δύο φορές τον μήνα».

Ποια είναι η κατάληξη. Ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι αθλητές που ξέραμε. Μηχανές είναι… Άλλες τούρμπο, κι άλλες που χαλάνε στη μέση του δρόμου… Σόου, φιέστα ανταγωνισμού, μεταξύ των αθλητικών και φαρμακευτικών βιομηχανιών έχουν γίνει οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για το ποιος θα παρουσιάσει την καλύτερη μηχανή του κόσμου…