επί του πιεστηρίου
Τη βδομάδα που πέρασε έφυγαν τρεις καλοί φίλοι, αγωνιστές και πρωταγωνιστές ο καθένας στον χώρο του. Ο Λευτέρης Βερυβάκης, συμμαχητής του Αλέκου Παναγούλη μαζί με λίγους άλλους αποφασισμένους, έκαναν την απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, που γλίτωσε από τύχη. Ασυμβίβαστος και ελεύθερος άνθρωπος μέχρι το μεδούλι. Δύο μέρες μετά τα μάζεψε από τούτη τη ζωή ο Γιώργος Κατσιφάρας. Έγραψε ιστορία γράφουμε στην 4η σελίδα. Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας πήρε τον δρόμο χωρίς γυρισμό ο πολυτάλαντος θεατράνθρωπος, ο Γιώργος Λαζαρίδης, που έκανε την τιμή στο «ΠΑΡΟΝ» να είναι εκλεκτός συνεργάτης του. Η πένα του ήταν πάντα ασυμβίβαστη και καυστική. Στην 23 σελίδα η κόρη του, η Ελίνα, γράφει για τον πατέρα της.
Μακάρι να διαψευστούμε. Αλλά πολύ φοβούμεθα ότι με τις εξελίξεις που έρχονται στη Συρία και την Τουρκία, με την ενδυνάμωση του κουρδικού και τους μαχητές Κούρδους να βάζουν όλο και περισσότερο πιο βαθιά τα θεμέλια για τη δημιουργία δικού τους κράτους, η Ελλάδα, με την αθλιότητα που έκανε επί Σημίτη-Πάγκαλου, της παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους, θα βρεθεί απέναντι σ’ έναν λαό, τον κουρδικό, που χρόνια είμασταν αλληλέγγυοι. Και να σκεφτεί κανείς, ότι για εκείνη τη μεγάλη προδοσία, αμαύρωση της ιστορίας μας, κανένας δεν πλήρωσε… Ίσως πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξει εκείνος ο φάκελος…
Αν ερμηνεύουμε σωστά τον πρώην γερμανό καγκελάριο κ. Σμίτ, φαίνεται να έχει αρχίσει να παίρνει αποστάσεις από τη θέση που πριν από λίγους μήνες δημόσια εξέφραζε, ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ, παρότι κακώς μπήκε στην Ευρωζώνη…
«Θα τη στηρίξουμε», δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή, στην ερώτηση όμως «Όσο κι αν κοστίσει;», ο Σμιτ απάντησε: «Αυτό σβήστε το…».
Που σημαίνει ότι, αν το κόστος ξεπεράσει κάποιο όριο, τότε ο πρώην γερμανός καγκελάριος θα μας κουνάει το μαντήλι του…
Απόλυτα σωστή η επισήμανση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, όταν απαντώντας στη Βουλή σε ερώτηση για το τι θα γίνουν οι 47 εργαζόμενοι στην ΑΤΕ leasing, την οποία δεν παίρνει μαζί της η Τράπεζα Πειραιώς και υπάρχει η ανησυχία ότι θα απολυθούν, είπε: «Δεν σας καταλαβαίνω, δεν αντιδράτε με τον ίδιο τρόπο για το 22% των απολυμένων στον ιδιωτικό τομέα».
Έλα ντε… Μόνιμα, κάθε μέρα σ’ όλα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, αλλά και στα πρωτοσέλιδα, οδύρονται για τους 150.000 που θα απολυθούν στο Δημόσιο μέχρι το 2015 και δεν λένε λέξη για το 1.100.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και τους 160.000 μικρομεσαίους, αλλά και μεγαλύτερους, που έβαλαν λουκέτο και έχουν μείνει χωρίς δουλειά… Αυτούς δεν τους γέννησε μάνα;
Δεν φαντάζομαι να υπάρχει ακόμα Έλληνας, πολίτης σε τούτη τη χώρα, που να έχει και την παραμικρή αμφιβολία ότι η «τρόικα» κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τελευταία εξευτελιστική, κυριολεκτικά, απόδειξη, ότι ενώ η εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό στις 17 Ιουνίου κυβέρνηση είχε προαναγγείλει πως η εξόφληση του φετινού φόρου εισοδήματος και των παράπλευρων «ειδικών τελών» θα γίνει σε 10 δόσεις, η κυβέρνηση… εξωτερικού είπε όχι, μόνο 7 δόσεις επιτρέπω. Και δεν κούνησε φύλλο… Θυμίζουμε ότι έχει βγάλει απαγορευτικό η «τρόικα» και για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων σε 60 δόσεις και δεν τους ενδιαφέρει αν θα τινάξουν τα μυαλά τους οι οφειλέτες… Το αίμα, θα πούμε κι εμείς ξεκάθαρα και ωμά, σ’ αυτούς και τα παιδιά τους… Και να μην ξεχνάνε ότι υπάρχει Θεός… Όπως υπήρξε και στον Αʼ και στον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Ήταν καιρός… Καταργείται η υποχρεωτική συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων -των συνδικαλιστών «νταβατζήδων» για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- στα διοικητικά συμβούλια των κρατικών επιχειρήσεων (ΔΕΚΟ, ΔΕΗ μέχρι και της Εθνικής Τράπεζας). Χρήσιμο θα ήταν, κ. πρωθυπουργέ, αν δίνατε στη δημοσιότητα και τις αμοιβές που έπαιρναν. Ξέρουμε ότι κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες είναι… Για παράδειγμα, στην Εθνική Τράπεζα ο μετέχων εκάστοτε πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που σήμερα είναι ο κ. Παναγόπουλος και πριν ο κ. Πολυζωγόπουλος κ.ά., τσέπωνε γύρω στα 90.000 ευρώ τον χρόνο, και μάλιστα αφορολόγητα… Την ώρα που για τον δύστυχο συνταξιούχο των 500 – 600 ευρώ το αφορολόγητο το πήγαν στις 5.000 ευρώ.
Αξιοπιστία και ξερό ψωμί…
Πάνω απ’ όλα πρέπει, ακούμε σ’ όλους τους τόνους από τους Μνημονιακούς, να αποκαταστήσουμε προς τα έξω την αξιοπιστία μας. Μόνο που η αξιοπιστία δεν τρώγεται… Και μέχρι να αποκατασταθεί αυτή η περιβόητη αξιοπιστία, για την απώλεια της οποίας πρέπει να σημειωθεί ότι δεν φταίει καθόλου ο κοσμάκης, το ερώτημα είναι πόσοι θα μπορέσουν να κρατηθούν ζωντανοί. Και αυτό το ξεχνούν όλοι εκείνοι που ξαφνικά θυμήθηκαν την αξιοπιστία μας. Την οποία είχαν ξεχάσει σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες.