Εγίναμε αφρικανική αποικία;

Και ποια είναι η αλήθεια; Η Γερμανία είναι χώρα εχθρική προς την Ελλάδα. Πρέπει να τη βλέπουμε όπως κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την πολιτική που δεν κατόρθωσε να εφαρμόσει το Βερολίνο το 1945, εάν νικούσε το Γ’ Ράιχ, την εφαρμόζει τώρα το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Έτσι θα έπρεπε να βλέπει την κατάσταση και η Γαλλία, εάν είχε έναν ηγέτη άξιο συνεχιστή της γραμμής του Ντε Γκολ και όχι θιασώτη της πολιτικής του Πετέν, όπως συμβαίνει σήμερα. Θα εξηγήσουμε γιατί προβαίνουμε σ’ αυτήν την επισήμανση. Γράψαμε σε περασμένο φύλλο για την τελετή που έγινε στις αρχές Ιουλίου, όπου η Μέρκελ και ο Ολάντ εόρτασαν τα 50 χρόνια της γαλλογερμανικής συμφιλίωσης. Διαφεύγει όμως από τον γάλλο Πρόεδρο μια άλλη επέτειος. Αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται 70 χρόνια από τότε που η Γερμανία σχεδίασε την κοινή οικονομική συνεργασία που θα είχε με τη Γαλλία, με την προοπτική, βέβαια, ότι ο Χίτλερ θα κέρδιζε τον πόλεμο. Είναι αποκαλυπτικά όσα έγραψε στις αναμνήσεις του ο αρχηγός των υπηρεσιών Πληροφοριών των Ες-Ες, Βάλτερ Σέλεμπεργκ, για τη σημαντική συζήτηση που είχε, τον Αύγουστο του 1942, με τον αρχηγό της Γκεστάπο, τον περιβόητο Χίμλερ, σχετικά με τη γερμανογαλλική οικονομική συνεργασία. Σε πολύωρη σύσκεψη που είχαν, οι δύο αξιωματούχοι έβαλαν τις βάσεις γι’ αυτό το σχέδιο της χιτλερικής «Νέας Ευρώπης». Τότε ο Σέλεμπεργκ, είπε στον Χίμλερ: «Κύριε Ραϊχσφίρερ, λύση θα είναι για εμάς να ζευγαρώσωμε τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Είναι αναπόφευκτος ένας οικονομικός συντονισμός των δύο χωρών. Η Γαλλία θα προσκομίσει στη Γερμανία, τεράστια πλεονεκτήματα…». Σ’ αυτά τα σχέδια της χιτλερικής «Νέας Ευρώπης», έγινε λόγος και για την Ελλάδα. Ο Σέλεμπεργκ εξήγησε το θέμα στον Χίμλερ, μ’ αυτά τα λόγια: «Τα σουδητικά εδάφη θα παραμείνουν, πολιτικά και διοικητικά, προσαρτημένα στο Ράιχ. Η Τσεχία και η Σλοβακία θα έχουν, η καθεμιά, κάποια αυτόνομη κυβέρνηση, οικονομικά όμως θα έχουν ενταχθεί στο Ράιχ. Νομίζω πως το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Κι όταν λέω Νοτιοανατολική Ευρώπη, εννοώ την Κροατία, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία…».

Μετά 70 χρόνια, ο «αναπόφευκτος οικονομικός συντονισμός» μεταξύ Γερμανίας-Γαλλίας, υλοποιήθηκε από τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Και η Ελλάδα βρίσκεται πάλι υπό την κατοχή του Ράιχ, όπως το σχεδίαζαν τότε. Τα όνειρα των ηγετών του ναζισμού εφαρμόστηκαν 70 χρόνια έπειτα απ’ εκείνη τη συζήτηση και 67 από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χάρις στον «άξονα» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το όπλο με το οποίο το Δ’ Ράιχ πέτυχε τους στόχους του δεν ήταν καμία βόμβα μεγατόνων, αλλά ένα νόμισμα: Το ευρώ! Πρωθυπουργοί «Κουίσλιγκ» σε διάφορες χώρες, εν γνώσει τους, έβαλαν τα κράτη μέσα σ’ αυτό το οικονομικό «γκέτο», υποδουλώνοντας και εξαθλιώνοντας τους λαούς. Το μεγάλο κεφάλαιο των τραπεζιτών και των τραστ, όπως από την εποχή ακόμα της ανόδου του ναζισμού, έτσι και τώρα, κατηύθυναν με ανθρώπους των -πρωθυπουργούς και άλλους- τις εξελίξεις για τη σκλαβιά της αισχρής παγκοσμιοποίησης, μέσω του συγκεκριμένου νομίσματος. Επρόκειτο για… «κοστούμι σε διαφορετικά αναστήματα»! Η τριμερής κυβέρνησή μας, «περιορισμένης αντοχής και διάρκειας», θα πρέπει να καταλάβει ότι ματαιοπονεί και οδηγείται κατευθείαν σε αδιέξοδο. Με τα μέτρα που λαμβάνει κατά διαταγήν των «δυνάμεων κατοχής», της «τρόικας», όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρει καμία εξισορρόπηση και λύση, αλλά με την εθελόδουλη πολιτική της ρίχνει βενζίνη στη λαϊκή φλόγα της οργής. Φόροι ακίνητης περιουσίας, χαράτσια πάνω σε άλλα χαράτσια, περικοπές μισθών και συντάξεων στα όρια της πείνας (ακόμα και στην τηλεόραση έβαλαν χαράτσι, με το τέχνασμα του «αποκωδικοποιητή») κατεδαφίζουν την κοινωνία. Ας μην αυταπατώνται οι κυβερνώντες. Με το φθινόπωρο θα ξεσπάσει κύμα ανεξέλεγκτης λαϊκής οργής, γενικά κατά του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί δεν θα ξέρουν πάλι πού να κρυφτούν και δεν θα τολμούν να εμφανίζονται δημοσίως. Οι φαιδροί ισχυρισμοί -κυρίως του Βενιζέλου και του Κουβέλη- ότι «ο λαός έδωσε με την ψήφο του εντολή να συνεργαστούν τα κόμματα» κ.λπ. και ότι επιθυμία του είναι «να παραμείνει στο ευρώ», διατυπώνονται για δημαγωγία και παραπλάνηση εντός και εκτός της χώρας. Ο κόσμος ψήφισε χωρίς κανέναν ενθουσιασμό, προκειμένου να δώσει υστάτη ευκαιρία στους πολιτικούς να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα. Ο αποκλεισμός αυτοδυναμίας σε κόμματα δεν είχε την «εντολή» συνεργασίας. Απλώς ο λαός ψήφισε απελπισμένα, μοιράζοντας ψήφους προς Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, έδωσε δυνατότητες στους Ανεξάρτητους Έλληνες και στη Χρυσή Αυγή, ενώ καταδίκασε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και καθήλωσε το ΚΚΕ. Επρόκειτο για εκλογές πανικού. Οι ερμηνείες περί συνεργασιών και παραμονής στο ευρώ διατυπώθηκαν εκ του πονηρού, απ’ εκείνους που είχαν να ωφεληθούν. Εν πάση περιπτώσει, ήλθε ο καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι λύση μέσα στην υποδούλωση της Ευρωζώνης δεν υπάρχει. Αυτό το αυταρχικό δικτατορικό κατασκεύασμα πρέπει να «ξηλωθεί». Η αρχή να γίνει από την Ελλάδα και να συμπορευθούν όλες οι χώρες του Νότου. Η χάραξη άλλης οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, μακριά από τους «εταίρους» και τις «εταίρες» ευρωπαϊκών κρατών, που διαφεντεύουν τις τύχες μας, να γίνει γρήγορα. Η μαντάμ Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, επιμένει με κυνισμό στις «μεταρρυθμίσεις», τις οποίες «πρέπει» να κάνει η Ελλάς. Κι εννοεί με την «κομψή» αυτή λέξη την εκτέλεση των ελλήνων πολιτών στην γκιλοτίνα της εφορίας. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, αν αφουγκραστούν τη βοή της λαϊκής αγανάκτησης. Δεν έχουν περιθώρια. Γίνεται επίκαιρη η απειλή του Λένιν, όπως την εξέφρασε στις 11 Ιουνίου του 1917: «Η περίοδος των ειρηνικών διαδηλώσεων, έχει πλέον παρέλθει…». Αυτό συμβαίνει και τώρα. Το «αύριο» έρχεται απειλητικό. Ο κ. Σαμαράς να αφυπνιστεί. Να συμβουλευτεί σοβαρούς οικονομολόγους (και όχι «μνημονιακούς κομπογιαννίτες») και να εξετάσουν από κοινού τη μέθοδο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, με το οποίο θα πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Να δώσουν ανάσα ζωής στους πολίτες και να ακυρωθούν τα αισχρά χαράτσια, το γενιτσαρικό σύστημα της ντροπής. Όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος αγωνίστηκε, ως μέλος της κυβερνήσεως εθνικής ενότητας, να ανορθώσει το νόμισμα μετά την κατοχή, το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα, με τη νέα κατοχή. Θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, αλλά θα ξεπεραστούν, όπως τότε. Κι όπως έλεγε ο μεγάλος (αληθινός) σοσιαλιστής Λεόν Μπλουμ, «οι μεγάλες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες θα προσκρούσουν σ’ έναν συνασπισμό των συμφερόντων, που απειλούνται, και είναι αποφασισμένα να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Η αντίδραση στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο τείνει πάντα να μεταβληθεί επικίνδυνα σε πολιτική αντίδραση». Ας έλθουμε όμως σε νεότερα χρόνια. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1980, ο αείμνηστος Σπύρος Μαρκεζίνης, σε μεγάλη συγκέντρωση αποστράτων αξιωματικών στη Λέσχη του Κόμματος των Προοδευτικών, προέβη σε αληθινά προφητική δήλωση, τονίζοντας ότι: «Η οικονομική επιδείνωσις οδηγεί ευθέως εις κοινωνικόν σάλον και εν όψει κινδύνου πτωχεύσεως, δεν αποκλείεται να οδηγηθεί η Ελλάς εις την διαδικασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Τότε υπήρξαν κάποιοι αιθεροβάμονες που εχαρακτήρισαν τον Μαρκεζίνη, ως… «κινδυνολόγο»! Ο έμπειρος όμως πολιτικός και κορυφαίος ιστορικός ήξερε καλά τι έλεγε. Είδε εγκαίρως, που μας οδηγούσαν οι ολετήρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Ο Π. Φριντλέντερ, ένας σημαντικός πολιτικός και οικονομικός αναλυτής, προειδοποιούσε από το 1962 ότι: «Ο δυτικογερμανικός ιμπεριαλισμός παρουσιάζει σήμερα τα πράγματα κατά τρόπο που να φαίνεται ότι δήθεν παραιτήθηκε ”εθελοντικά” και προς ”το συμφέρον των αποικιακών καταπιεζομένων λαών” από τα ιμπεριαλιστικά προνόμιά του. Η υποκινούμενη από τη Βόνη δυτικογερμανική ιστοριογραφία, ολοκληρώνει αυτό το παραμύθι για τον ”αντιαποικισμό”, χαρακτηρίζοντας τη γερμανική αποικιακή κυριαρχία, ως ”πάρα πολύ πολιτισμένη”, που αποτελεί υπόδειγμα εκπολιτιστικής-ουμανιστικής δράσης»! Εννοείται, ότι αυτή η «θεωρία» σχετικά με τον «αντιαποικισμό» της Βόνης, που επινοήθηκε με τόση επιμέλεια, ανατρέπεται πέρα για πέρα, με την πρώτη κιόλας αντιπαραβολή με την ιστορική πραγματικότητα. «Αν και ο γερμανικός ιμπεριαλισμός μπόρεσε σχετικά αργά να πάρει μέρος στη μοιρασιά των αποικιών, όμως γι’ αυτό ακριβώς προσπαθεί να αναπληρώσει αυτήν την καθυστέρηση, με την πολύ άγρια πολιτική κατάπνιξη και εκμετάλλευση, πρώτα απ’ όλα στις πρώην αφρικανικές αποικίες του…».

Ύστερα από μισόν αιώνα ακριβώς, η Γερμανία θεωρεί και την Ελλάδα ως «αφρικανική αποικία» της… Το «μαυσωλείο των πολιτικών» μας οφείλει να αποτινάξει το μνημονιακό έκτρωμα από τις πλάτες του λαού. Διαφορετικά, αυτοί οι πολιτικοί -που μας οδήγησαν σε νέο εμφύλιο- δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Δεν ανεχόμαστε να είμαστε αποικία της συμμορίας της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Δεν είναι δυνατόν για χάρη τους να ξεπουλάμε τον εθνικό μας πλούτο και να τους εκχωρούμε την εθνική κυριαρχία μας. Κι όπως έλεγε ο Καζαντζάκης: «Η ευθύνη για κάθε άνθρωπο που σκέφτεται κι ενεργεί, σε κάθε χώρα, είναι τεράστια. Ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα, με ειρήνη ή με πόλεμο, αν πρόκειται ο κόσμος τούτος να σωθεί, μια νέα ιδέα θα επικρατήσει. Πρέπει λοιπόν, κατάματα, άφοβα κι υπεύθυνα να αντικρίσουμε τη μοίρα της ιστορικής στιγμής που ζούμε. Κάθε άλλη στάση είναι τύφλωση ή υπεκφυγή κι αναντρία…».