«ΑΡΙΣΤΗ» Η ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ!

Εξυπηρετεί αφάνταστα ώστε να μην ξαναβρεθεί η χώρα μας στην οικονομική δυσπραγία του σήμερα.

Είναι τεράστιο εθνικό κόστος της Δωρεάν Παιδείας. Ξεζουμίζει οικονομικά τα νοικοκυριά. Στρέφει τη νεολαία στα γράμματα, εγκαταλείποντας τη γεωργία και την κτηνοτροφία (μια τουρκική παροιμία λέει: ben aga, sen aga, inegi kim saga, δηλαδή εγώ αγάς, εσύ αγάς, την αγελάδα ποιος θα την αρμέξει;). Μπάζει τους νέους στα πανεπιστήμια και τους βγάζει όλους ανεξαιρέτως με πτυχίο.

Τελικά, ως χώρα είναι περισσότερο επονείδιστο να έχεις ανέργους πτυχιούχους ΑΕΙ, παρά ανέργους του Δημοτικού σχολείου.

Γιʼ αυτό, καλώς ήρθες νέα Γραμματική με τα 5 φωνήεντα!

Τέλος στους γραμματικούς κανόνες, τέλος στο συντακτικό, τέλος στην ετυμολογία.

Τι χρειάζεται να κατανοούν τα ελληνόπουλα την ποίηση του Ελύτη ή τα κείμενα, Θεός φυλάξοι, του Παπαδιαμάντη;

Για αρχαία κείμενα και μεσαιωνική γραμματολογία ούτε λόγος να γίνεται!

Όσο πιο λίγα γνωρίζουν τα νέα παιδιά μας, τόσο λιγότερες απαιτήσεις θα έχουν.

Σκάστε, λοιπόν, αγράμματα όντα και μη μιλάτε! Φθηνό εργατικό δυναμικό θα είστε, χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις.

Και μην αρχίσει κανένας να φλυαρεί «τι θα γίνει το Έθνος μας» και παρόμοια δακρύβρεχτα. Δεν χανόμαστε εμείς!

Τα πλουσιόπαιδα θα συνεχίσουν να εγγράφονται στα κολέγια και θα συγκροτούν την ελίτ του αύριο. Μια μικρή αριστοκρατία του πνεύματος, όση χρειάζεται η χώρα.

Για το πόπολο τι να νοιαζόμαστε τώρα;

Ήταν κάποτε ένας χαζός Έλληνας, Σεφέρη τον έλεγαν, που έγραφε, ο αφελής:

«…γιατί όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας.

Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν ένα φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να εξηγηθεί. Ίσως οι απωθήσεις που προκάλεσε μια δασκαλοκρατία πολλών αιώνων, έπρεπε να καταλήξουν στις σημερινές μας νευρώσεις.

Στα χρόνια μας το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική.

Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο, σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας» («Δοκιμές», ΑΔ τόμος, σελ. 321).

Και παρακάτω: «Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμα, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε.

Έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά απομένει μαγιά που λιγοστεύει και δεν μένει πια καιρός για να μένουμε αμέριμνοι…

Αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, αν αφεθούμε μοιρολατρικά στη δύναμη των πραγμάτων, θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μια γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη» («Δοκιμές», ΒΔ τόμος, σελ. 173, 179, 303).

Σιγά μωρέ, ποιος θα μπορεί να τον διαβάσει κι αυτόν, σε λίγα χρόνια;