Η ώρα της «αποευρωποίησης»

Και για να εξοικονομηθούν τα ποσά που χρειάζονται, μπαίνουν για άλλη μια φορά στο στόχαστρο των «εκτελεστών» οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ισχνοί μισθοί και εξανεμισμένες συντάξεις θα περικοπούν ακόμα πιο πολύ. Η «λογική» της κυβερνήσεως είναι: «Να δείξουμε στους ανάλγητους Ευρωπαίους ότι εξαθλιωθήκαμε σε μεγαλύτερο βαθμό, ώστε να μπορούμε να… επαναδιαπραγματευθούμε»!

Πρόκειται για παραλογισμό και αυταπάτη υποτελών, που νομίζουν ότι με την εμφάνιση του «κακομοίρη» και με «καλή διαγωγή» έναντι των συγχρόνων διεθνών «κοτζαμπάσηδων» θα μας λυπηθούν και θα δεχθούν να μας ελεήσουν. Πότε θα συνειδητοποιήσει η «τριμερής» μνημονιακή κυβέρνηση ότι το Βερολίνο και οι άλλοι του «Άξονα» ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να ανακάμψει η Ελλάδα; Πότε θα αντιληφθεί ότι μέλλον για την πατρίδα μας δεν υπάρχει μέσα στο «ευρωπαϊκό κλουβί των τίγρεων»; Οι πολιτικοί μας των νεωτέρων καιρών κατήντησαν αχθοφόροι του επαγγέλματός των και παραμέρισαν τον εμπνέοντα ρεαλισμό των οραματιστών. Έχουν όραση για να βλέπουν και όχι για να διαβλέπουν. Είμαστε λαός που γοητεύθηκε από τη μυθολογία. Αλλά αυτή ανάγεται στους αρχαίους χρόνους. Στη σύγχρονη εποχή, η μυθολογία οδηγεί σε ολέθριους προσανατολισμούς. Και η σκοπίμως εξιδανικευμένη εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως αποτελεί μύθο. Ήταν η έντεχνη παγίδα για να καταστούν οι λαοί υπόδουλοι, πιστεύοντας ότι διʼ αυτού του τρόπου θα εξασφαλιζόταν η οικονομική ευημερία. Έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μας τις γνώμες και τις προειδοποιήσεις παλαιών, έμπειρων πολιτικών, αυτών που μπορούσαν να διαβλέπουν τι εσήμαινε στην πραγματικότητα η Ευρωπαϊκή Ένωσις. Τότε δεν τους επίστεψαν, διότι ήταν νωρίς. Το τραγικό είναι ότι τώρα, που η ζωή εδικαίωσε τις προειδοποιήσεις των παλαιών ηγετών, οι σημερινοί δεν βλέπουν ποιο είναι το παγκόσμιο σκηνικό. Αυτή είναι η διαφορά τους με τους παλαιούς, που ήσαν πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες, και όχι διαχειριστές εξουσίας με εντολές έξωθεν. Θα αναφερθώ στις επισημάνσεις ενός εξαιρετικά προικισμένου δημοκρατικού ηγέτη, του Γεωργίου Καρτάλη. Συναρχηγός με τον Αλέξανδρο Σβώλο στο Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΔΚΕΛ), ο Γ. Καρτάλης το 1956 ξεγύμνωσε το πολυδιαφημιζόμενο τότε «γερμανικό οικονομικό θαύμα», παρατηρώντας ότι:

«Το κατεστημένο στη Βόννη έχει αναπτυχθεί με προδιαγραφές που δεν πρόβλεψαν τι θα συμβεί αν ξεσπάσει ξαφνικά μια οικονομική κρίση. Το λεγόμενο “οικονομικό θαύμα” στηρίζεται κατά κύριο λόγο στο 60% των έμμεσων φόρων, που ροκανίζουν τα μεσαία και κατώτερα στρώματα του πληθυσμού. Οι νέοι που καταφεύγουν στη Δυτική από την Ανατολική Γερμανία μένουν άνεργοι καί στην πλειοψηφία τους επιστρέφουν, αφού διαπίστωσαν ότι δεν ήταν “Γη Χαναάν” το κράτος του οικονομικού θαύματος. Οι μεγάλες επιχειρήσεις επενδύουν συνεχώς και αυξάνουν το μέγεθος της οικονομικής μονάδας τους, με το δικαίωμα που τους παρέχεται νομοθετικά να μην καταβάλλουν τους φόρους εφόσον επενδύουν, και όχι μόνον στο εσωτερικό αλλά και στις εξωτερικές γιʼ αυτούς αγορές των δεκτικών ανάπτυξης χωρών, όπου η εργασία είναι εξαιρετικά φθηνή.

Όλο το οικοδόμημα που διαμόρφωσε το μεταπολεμικό συντηρητικό καθεστώς της Βόννης δεν είναι δυνάμει σταθερό σε μακροπρόθεσμη πορεία. Κι εκεί πρέπει να στραφεί το πρόγραμμα της αντιπολίτευσης, ώστε εμφανίζοντας μια ρεαλιστική λύση να συγκεντρώνει τις δυνάμεις εκείνες που δεν ευνοούνται από την ευημερία, αλλά ζουν την αρνητική πλευρά του οικονομικού θαύματος…». Το πόσο εμβριθής ήταν η τοποθέτηση του Γ. Καρτάλη απεδείχθη όταν, στις αρχές της δεκαετίας του ʼ60, άρχισαν να παρουσιάζονται τα ρήγματα που αντικατοπτρίζονταν στη βαθμιαία αύξηση της ανεργίας καί στο φαινόμενο στροφής ενός 10% του εκλογικού σώματος προς ακροδεξιές κινήσεις. Ο Γ. Καρτάλης, που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή (πέθανε στο Λονδίνο το φθινόπωρο του 1957 και ο θάνατός του είχε κάποια ερωτήματα), εθεωρείτο από τους καλύτερους οικονομολόγους και όλοι επίστευαν ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος να ηγηθεί ενός ενιαίου σχήματος του Κέντρου.

Τη δεκαετία του 1950, προοδευτικοί παράγοντες της πολιτικής μας ζωής επεσήμαιναν την ανάγκη της αποσταλινοποιήσεως. Ο σταλινισμός αποτελούσε μορφή ολοκληρωτισμού, τον οποίο oι πιστοί του δόγματος επέμεναν να εμφανίζουν ως «λύση» στις διεκδικήσεις των εργαζομένων και ως τον αντίποδα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Αλλά και ο σταλινισμός, αποτελούσε έναν «ερυθρό ιμπεριαλισμό». Οι αληθινά προοδευτικοί άνθρωποι, που δεν έκαμαν «επιλογή τυράννων», αλλά ηρνούντο την τυραννία, αναζητούσαν τον «τρίτο δρόμο» ανάμεσα στους δύο γίγαντες. Σήμερα έχουμε τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, που γιγαντώθηκε μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η «αποσταλινοποίησις» είχε την εξής όψη: τη διάλυση του μύθου του Στάλιν. Επί δεκαετίες, ο κομμουνισμός υπέκυπτε σʼ έναν άνθρωπο που ήταν κάτι ολιγότερον του Θεού και κάτι περισσότερον του Πάπα. Όχι μόνον για να δράσουν αλλά και για να σκεφθούν οι οπαδοί του, ανέμεναν να τρέξουν απʼ το στόμα του τα θεία λόγια. Κάθε στροφή της πολιτικής του ηκολουθείτο τυφλοίς όμμασι. Αλλά και κάθε σκέψη ιδική του ή της προτιμήσεώς του, επί οιουδήποτε θέματος επιστήμης ή τέχνης, αποτελούσε «αποκάλυψη».

Στο εξωτερικό ανεδεικνύοντο μικροί Στάλιν, τύπου Ρακόσι, Γκέρε, κ.λπ., που τυραννούσαν τα κόμματα και τις χώρες όπου κυριαρχούσαν. Ως προς τις χώρες όπου επεκράτησε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο κομμουνισμός, ο Πάπας Στάλιν διέτασσε ανεξέλεγκτα και ερρύθμιζε κατά το δοκούν, δίχως προσοχή στις εθνικές ιδιορρυθμίες, την τύχη των χωρών αυτών, θεωρουμένων ως προσαρτημάτων της ΕΣΣΔ. Τι συμβαίνει σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Η ηγεσία των Βρυξελλών θεωρείται επίσης κάτι ολιγότερον του Θεού και κάτι περισσότερον του Πάπα. Περιμένουν τα κράτη τι θα πουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, για να ακολουθήσουν τυφλά τις εντολές τους. Οι «μικροί Στάλιν» της δεκαετίας του 1950 αντικαταστάθηκαν από τους «μικρούς μνημονιακούς», τύπου Ραχόι, Μόντι, Παπαδήμου, Ολάντ, κ.λπ. Οι «σκέψεις» τους αποτελούν ηχώ της καγκελαρίας του Βερολίνου. Και οι δικτάτορες της Γερμανίας και της Ευρωζώνης ρυθμίζουν κατά το δοκούν τις τύχες των λαών με το ευρώ, δίχως να ενδιαφέρονται για τις εθνικές ιδιορρυθμίες των χωρών. Ενώ όμως ο σταλινισμός λειτουργούσε ωμός, δίχως καμία διαφορετική ιδεολογική μάσκα, η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται με «δημοκρατικό» προσωπείο. Υποκρίνεται ότι σέβεται τις αποφάσεις των κρατών, ενώ στην πραγματικότητα στέλνει διά των οργάνων της τους λαούς στους «οικονομικούς φούρνους», ναζιστικής εμπνεύσεως. Μετά την «αποσταλινοποίηση», ήλθε τώρα η ώρα της «αποευρωποίησης». Ως πολιτική ιδέα και ως ιδεολογικός στόχος η Ευρωπαϊκή Ένωση χρεοκόπησε οικτρά. Απέδειξε ότι είναι για την Ελλάδα η συνέχεια του χιτλερικού σχεδίου περί «ελληνογερμανικής εμπορικής συμφωνίας», όπως την είχε εκθέσει τον Αύγουστο του 1940 ο αρμόδιος αξιωματούχος του Ράιχ, ενώ το ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας πέρασε για πρώτη φορά στην ελληνική κοινή γνώμη μέσω άρθρου του δόκτορος Παύλου Μπαγκ στις 14-12-1942. Και ο Κάρολος Αύγουστος Κλόντιους ήταν ο Ράιχενμπαχ της Κατοχής. Τα γράψαμε ήδη αυτά.

Όχι μόνον η Ελλάς, αλλά όλες οι χώρες του Νότου δεν θα απελευθερωθούν εάν δεν εφαρμοσθεί η «αποευρωποίησις», η κατάρρευσις της Ευρωζώνης.

Υπερείχε σε ένα σημείο ο σταλινισμός από τον σημερινό ευρωπαϊσμό: Ο Στάλιν κατεδίωξε σκληρά τους ξένους μέσα στη χώρα του και δεν μπορούσε ουδείς να μπαίνει ανεξέλεγκτα. Ο «ευρωπαϊσμός», στην προσπάθειά του να διαλύσει και να μεταλλάξει τα έθνη, επέβαλε την κάθοδο των ορδών των μεταναστών. Μʼ αυτό το καρκίνωμα, θέλουν να εξασθενίσουν τον εθνικό χαρακτήρα. Οι κυβερνήσεις που το δέχθηκαν είναι υπόλογες απέναντι στον ελληνικό λαό, όπως και το σύνολον της Αριστεράς, που περιέργως «ξεχνά» την τακτική του Στάλιν.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο κυρίως θέμα μας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παγιδεύει στα δίχτυα της τους λαούς. Η μνημονιακή μας κυβέρνηση άδικα νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε μέσα σʼ αυτόν τον ιστό της αράχνης όπου βρίσκεται καί μεταχειρίζεται «ιερά ψεύδη» περί Ευρώπης. Λησμονεί ότι δεν απευθύνεται μόνο προς τους θιασώτες των μνημονιακών «λύσεων», πολιτικώς αναλφάβητους, αλλά και σε πολίτες που δεν φορούν παρωπίδες, οι οποίοι δεν «χάβουν» τη δημαγωγία και την προπαγάνδα των ξενόδουλων. Πρόσφατα, ο κ. Παν. Ρουμελιώτης απεκάλυψε ότι το ΔΝΤ εγνώριζε από την αρχή ότι δεν μπορούμε να επιτύχει το «ελληνικό πρόγραμμα», διότι παντού τα Μνημόνια απέτυχαν. Στόχος τους είναι να υπερχρεωθεί η Ελλάδα, για να την κρατούν σε πλήρη υποδούλωση. Με ποιους και γιατί κουβεντιάζουν, επομένως, οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και ο «αριστερός» κ. Κουβέλης; Θέλουν να πείσουν την αποδιοπομπαία «τρόικα» για το πόσο ισχυρή είναι η πρέσα κάτω από την οποία πιέζουν τους «ξεζουμισμένους» πολίτες; Γιατί κοροϊδεύουν όταν, κάτω απʼ αυτές τις συνθήκες, κάνουν λόγο στους εξαντλημένους ανθρώπους για… «μελλοντική ανάπτυξη» και για «θέσεις εργασίας»; Αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Αυτήν τη στιγμή, προοδευτικές ριζοσπαστικές δυνάμεις δεν μπορούν –δεν έχουν τη δύναμη– να οδηγήσουν την Ευρώπη στην πραγματική αποστολή της. Την καταδυναστεύει η «διεθνής των τραπεζών» και των τοκογλύφων. Η Μέρκελ διαθέτει ισχύν, όπως άλλοτε το ναζιστικό κόμμα, που ανήλθε μέσω του Κοινοβουλίου.

Μόνον ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Γιάννης Παναγόπουλος –προς τιμήν του– μίλησε στους απεσταλμένους της «τρόικας» με τη γλώσσα που έπρεπε και τους εστόλισε με τα κοσμητικά επίθετα που τους ταίριαζαν. Μπροστά στον καταπέλτη των επιχειρημάτων του κ. Παναγόπουλου, οι «κομπογιαννίτες» και «τσαρλατάνοι» των Βρυξελλών βουβάθηκαν και δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Τη χαμένη τιμή της ελληνικής διπλωματίας δεν έσωσε διπλωμάτης ή πολιτικός, αλλά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Διότι μʼ αυτόν τον τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους «εγκληματίες της ειρήνης», όπως άλλοτε τους εγκληματίες πολέμου. Άλλα και τώρα πόλεμο έχουμε. Διαφορετικής μορφής, πρωτόγνωρο και ύπουλο: Τον πόλεμο με τους αριθμούς των τραπεζιτών του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Χρειάζεται αλλαγή πορείας. Η Ευρώπη δεν αντιπροσωπεύει πλέον τίποτε από τα ιδεώδη που νομίζαμε. Χειραφέτηση και ανάπτυξη λαών κάτω από τη δουλεία της «τρόικας» δεν μπορούν να υπάρξουν. Οι παλαιοί προοδευτικοί-ριζοσπάστες πολιτικοί, έναντι των τότε δύο υπερδυνάμεων, υπεδείκνυαν στροφή προς τον «τρίτο κόσμο». Υπάρχει και σήμερα αυτός ο κόσμος, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και η Ρωσία. Η χαλιναγώγηση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων μπορεί να επιτευχθεί με τη συνεργασία (πολιτική και οικονομική) χωρών εκτός Ευρωζώνης. Έξω από τον «ευρωπαϊκό σνομπισμό». Για να τερματισθεί η σκοτεινή νύκτα με τα λείψανα της χθεσινής συμφοράς, που θα διαδεχθούν οι ελπίδες της αυριανής ημέρας. Οι μνημονιακοί πολιτικοί μας έχουν εγκαταλείψει από μακρού την αποστολή οδηγών, αρκούμενοι στον ανετότερο ρόλο των ουραγών. Και, ως ουραγοί, γίνονται θλιβεροί υμνητές μιας ευρωπαϊκής χίμαιρας.