Ανάγκη γιʼ αποφασιστικότερη διαχείριση των παθογενειών!
ΕΑΝ ΕΧΟΥΜΕ τη γενναιότητα να δούμε κατά πρόσωπο την αλήθεια και να τη διατυπώσουμε, τότε ευθέως θα πούμε ότι όχι απλώς βρισκόμαστε σε κατάσταση προϊούσης πτωχεύσεως, αλλά μας αναμένουν ακόμη χειρότερα, ως αποτέλεσμα. Ως τα φυσικά, δηλαδή, παράγωγα της οιονεί καταρρεύσεως, που μόνο μυωπάζοντες δεν βλέπουν κι εθελότυφλοι δεν αντιλαμβάνονται. Αντιθέτως, τα πυορροούντα τραύματα ψηλαφώνται ως νεοπλασίες υπό μετάστασιν!
Όσο και αν αυτά ηχούν βαναύσως πεσιμιστικά, εντούτοις οφείλουμε να υπερβούμε τις ψευδαισθήσεις. Και να διαχειρισθούμε με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα τις καταθλιπτικές πραγματικότητες που αποδομούν αδυσωπήτως την εθνική αλκή και υπονομεύουν την ελληνική προοπτική. Γιατί αν αυτό δεν γίνει συντεταγμένα και ταυτοχρόνως με συνείδηση των προβλημάτων που αναπαράγονται από τις κακοήθεις αυτές παθογένειες (τις οποίες ομοίως αναπαράγουν), θα εγκλωβισθούμε σε θανάσιμο φαύλο κύκλο. Τον οποίον ήδη δυστυχώς βιώνουμε. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα δούμε και θα αισθανθούμε την οδύνη νέων και βαναυσότερων μέτρων. Ως αναποδράστων μεθοδεύσεων που, αφενός, επιβάλλουν οι δανειστές με δραστικούς εκβιασμούς και που, αφετέρου, καθίστανται αναπόφευκτα λόγω πτωχευτικών συνθηκών και καταθλιπτικής απουσίας χρηματοδοτικών δυνατοτήτων. Η άλλη αλήθεια. Και είτε θα βρούμε το σθένος και το κουράγιο νʼ ανθέξουμε, είτε θα εξουθενωθούμε και θα συνθλιβούμε! Κάτι που δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να συμβεί. Γιατί σε τέτοια και απευκταία περίπτωση, δεν θα υπάρξουν τρόποι ανατάξεως κι εθνικής επαναφοράς. Που θα είναι και το ζητούμενο.
Ορθώς μεν πολλοί από την πανσπερμία των ειδικών που βρίθουν (και που με τις θεωρίες των βομβαρδίζουν καθημερινά τη συνείδηση των πολιτών από τηλοψίας ή από τις στήλες των εφημερίδων) προσδιορίζουν την ψυχολογία ως βασικό συντελεστή των οικονομικών διαμορφώσεων. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση –και χωρίς αυτό νʼ αναιρείται ως αξίωμα– εκείνο που περισσότερο συνιστά προσδιοριστικό, στα καθʼ ημάς παράγοντα, είναι η αίσθηση της κατάφωρης αδικίας και τελικά της κοινωνικής απαξιώσεως των ασθενέστερων (μικρομεσαίων) στρωμάτων. Τα οποία όμως συναποτελούν, εν προκειμένω, τη θεμελιώδη συντεταγμένη του εθνικού ιστού. Καθώς η ευρωστία της συνιστά την καθαυτό σταθεροποιητική δυναμική, που μπορεί να διασφαλίζει τις επιθυμητές ισορροπίες στο εθνικό γίγνεσθαι. Και οι οποίες εφόσον ατονήσουν ή διαταραχθούν θα οδηγήσουν σε απευκταίες καταρρεύσεις, με οδυνηρά παράγωγα και αποσυνθετικές απολήξεις. Αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες έχουν ήδη απαρχής δεχθεί δυσανάλογο βάρος όσων (προβλεπτώς μεν, πλην αιφνιδίως) ενέσκηψαν. Χωρίς οι αντιδράσεις των να έχουν εκφύγει από ελέγξιμα όρια, ενώ θα μπορούσε φυσιολογικά να περιμένει κάποιος έως και φαινόμενα εξεγέρσεως. Ως αποτέλεσμα δηλαδή των ανατροπών που σημειώνονται και σε ό,τι αφορά το βιοτικό τους επίπεδο και σε σχέση με την απελπιστική απουσία προοπτικών ανανήψεως. Γιατί αυτές οι ομάδες υπήρξαν ουσιαστικά, οι εν πολλοίς «εις πρώτην ζήτησιν» Ιφιγένειες του συστήματος. Που βρέθηκαν στους αδόκητους βωμούς εξευμενισμού της πτωχευτικής δίνης, όπως αυτή ενεργοποιήθηκε από τις αδυσώπητες παθογένειες. Οικονομικές και άλλες. Τις οποίες επελίπαιναν εγγενείς αδυναμίες και αποσαθρωτικές καταστάσεις, που επεκαλύπτοντο από ασύδοτες οικονομικές ψευδαισθήσεις και ασύστολες κλεπτοκρατικές μεθοδεύσεις. Τέτοιες, που κατήντησαν (και ήσαν) έωλος τρόπος ζωής, μέσα σε ανενεργά εν πολλοίς θεσμικά πλαίσια. Η άλλη αλήθεια. Την οποία, θέλουμε ή μη, θα υποχρεωθούμε και νʼ αναγνωρίσουμε και να διαχειρισθούμε. Υπό το φως αυτών των πραγματικοτήτων, και κυρίως όσων ήδη αναπαράγονται οδηγώντας αναποδράστως σε νέες δέσμες επώδυνων αποφάσεων –που θα μεταφρασθούν σε ανάλογα μέτρα–, ό,τι προέχει για να μην υπάρξουν αδόκητες εκτροπές, είναι: Αφενός να υπάρξει «εξορθολογισμός θυσιών» με την έννοια της ανακατανομής των επιπλέον βαρών. Και αφετέρου αποφασιστικές τομές σε ό,τι αφορά τους λειτουργικούς θεσμούς. Και κυρίως την ενεργοποίηση μηχανισμών αποκαταστάσεως όσων εξοργιστικών στρεβλώσεων εκτρέπουν το σύνολο σύστημα, προκαλώντας ευρυνόμενα χάσματα. Με τις προκλητικώς κραυγαλέες ανισορροπίες. Και τις χειρότερες περιπτώσεις λεηλασίας του εθνικού πλούτου από κατά συρροή ατιμώρητη φοροαποφυγή. Φοροκλοπή δηλαδή από πλειάδα εχόντων, που εξισορροπείται βαναύσως με την καρατόμηση των μη εχόντων. Διαφορετικά, κι ενόσω η κατάσταση δυστυχώς θα επιδεινώνεται και τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα θʼ αγκομαχούν, θα τροφοδοτείται το εκρηκτικό ηφαιστειακό σύνδρομο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τα πιο απευκταία για όλους, την κρισιμότερη εθνική ώρα. Γιατί όσα συμβαίνουν στον περίγυρο θα διαμορφωθούν τελικά για μας, χωρίς εμάς!