Θα «διαπραγματευθούν» μόνο την επάνοδο στη δραχμή
Η πρόσφατη ομολογία του Δ. Ρουμελιώτη απλώς επισημοποιεί το γεγονός ότι τα μέτρα των Μνημονίων και οι όροι των δανειακών συμβάσεων είχαν στρατηγικό στόχο τη «θεραπεία» διά της ύφεσης και της καταστροφής ενός μεγάλου τμήματος της παραγωγικής και οικονομικής δομής της χώρας. Πριν από λίγους μήνες το 4ο Ράιχ και η κ. Λαγκάρντ μάς προσδιόρισαν τα «πρότυπα» προς τα οποία οφείλαμε να «αντιστοιχηθούμε»: δηλαδή, της Βουλγαρίας, της Λιθουανίας κ.λπ.
Τώρα παίζεται το τελευταίο μέρος του δράματος…
Γιατί «μίλησε» τώρα ο Δ. Ρουμελιώτης, ενώ γνώριζε «εκ των έσω» –ως επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ– από την πρώτη στιγμή την καταστροφική πορεία στην οποία οδηγείτο η χώρα;
Μα τώρα πλησιάζει το τέλος και ο κάθε υπεύθυνος ή συμμέτοχος νιώθει την ανάγκη να αποστασιοποιηθεί ή να «εξομολογηθεί»… Το σημαντικό δεν είναι τι γνώριζε προσωπικά ο εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ, αλλά τι έπραξε η επίσημη ηγεσία της χώρας, ο Γ. Παπανδρέου και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που ασφαλώς γνώριζαν από «πρώτο χέρι» τις εκτιμήσεις και τη στρατηγική του ΔΝΤ και του 4ου Ράιχ.
Τα σενάρια εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη καθαρογράφονται τώρα για να αποτελέσουν επίσημες αποφάσεις ίσως αμέσως μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ. Ίσως να είναι η ίδια η σημερινή «τριάδα του Μνημονίου» –Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης– που θα μας ανακοινώσει σε λίγους μήνες με διάγγελμα, σε διακαναλική μετάδοση, ότι είναι πλέον επιβεβλημένη η επάνοδος σε εθνικό νόμισμα, σε ένα είδος ευρω-δραχμής, όπου το ευρώ θα χρησιμοποιείται στις εξωτερικές συναλλαγές και η δραχμή στο εσωτερικό…
Η βαθιά ύφεση, την οποία τα μέτρα που αποφασίζονται τις ημέρες αυτές θα εκτοξεύσουν στο -9% τουλάχιστον, και το διαρκώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος αποτελούν πλέον δύο ανεξέλεγκτες «πυρηνικές βόμβες», που διαμορφώνουν μια μη αντιστρεπτή πορεία καταστροφής.
Στις αρχές Ιουνίου του 2012, λίγο πριν από τις εκλογές, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (Δελτίο Δημόσιου Χρέους Μαρτίου συν πρόσθετες συναλλαγές), το δημόσιο χρέος έφθασε στα 315 δισ. ευρώ. Σʼ αυτό το ποσόν θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τα 31 δισ. του Σεπτεμβρίου (25 δισ. ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών συν καλύψεις Δημοσίου προς ΕΚΤ) και τότε το συνολικό δημόσιο χρέος θα φθάσει στο ύψος των 346 δισ. ευρώ, δηλαδή σε ποσοστό πάνω από το 165% του ΑΕΠ (που βουλιάζει)…
Τι έγινε το περίφημο «κούρεμα»; Μα σε ελάχιστες εβδομάδες «εξατμίστηκε»… Στο τέλος του 2011 το δημόσιο χρέος ανήρχετο σε 380 δισ. ευρώ (165,3% του ΑΕΠ) και στο πρώτο τρίμηνο του 2012 μειώθηκε στα 280,4 δισ. ευρώ λόγω της περίφημης «αναδιάρθρωσης»… Τώρα ξαναγυρίσαμε εκεί ακριβώς από όπου ξεκινήσαμε… δηλαδή, επί της ουσίας το «κούρεμα» ήταν μια «τρύπα στο νερό» και βούλιαξε επιπλέον ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια…
Δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική δημοσιονομική πολιτική, δεν μπορούν να μειωθούν τα ελλείμματα, δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις σε συνθήκες βαθιάς, ανατροφοδοτούμενης δομικά και συνεχώς εντεινόμενης ύφεσης.
Τώρα συζητούν και πάλι για νέο «κούρεμα», για νέα αναδιάρθρωση του χρέους… Ο φαύλος καταστροφικός κύκλος αποβαίνει «βρόχος θανάτου» για την ελληνική οικονομία, την ελληνική κοινωνία.
Το χειρότερο: Η κατάσταση στην Ευρωζώνη, η αβεβαιότητα, η αστάθεια, η ανασφάλεια που επικρατεί για την τύχη της Ευρωζώνης και του ευρώ αποτελεί τον χειρότερο παράγοντα για τις οποιεσδήποτε επενδύσεις τόσο στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο όσο και ειδικότερα για τη χώρα μας, όπου γυρίσαμε σε συγκριτικό επίπεδο στα μέσα της δεκαετίας του 1990, αν αποτιμήσουμε τα μεγέθη των επενδύσεων…
Όπως ο Γ. Παπανδρέου και τα συμφέροντα που τον στήριξαν ΧΑΡΑΞΑΝ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΡΟΩΘΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ «ΤΡΙΑΝΔΡΙΑ» ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Δεν θα επισημάνουμε την εγκατάλειψη της διαπραγμάτευσης, τον ευτελισμό των προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων των κομμάτων και των ηγεσιών της συγκυβέρνησης.
Δεν θα αναφερθούμε στην εξαθλίωση και στην εξώθηση στη φτώχεια της μεγάλης πλειονότητας στην οποία οδηγούν, νομοτελειακά, τα «νέα μέτρα» και οι επιλογές τους.
Όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα» και έχουν θέση και αξία για τις κυβερνήσεις που σέβονται τη λαϊκή εντολή, που πιστεύουν στη Δημοκρατία, που προασπίζουν την εθνική αξιοπρέπεια. Όχι όμως για εκείνους που για να γίνουν κυβέρνηση κατέθεσαν στους ξένους δυνάστες και δανειστές την πολιτική τους αξιοπρέπεια και τα τελευταία ίχνη της πολιτικής τους βούλησης και υπόστασης.