Ο νέος Νταλαντιέ…

Το λέμε αυτό διότι την ώρα που οι λαοί –κυρίως του Νότου, και όχι μόνο– στενάζουν κάτω από την κατοχή του Δ’ Ράιχ και η γερμανίδα καγκελάριος έχει καταστεί το πιο αντιπαθές πρόσωπο παγκοσμίως, εκείνος σκέφθηκε να εορτάσει παρέα με τη μαντάμ Μέρκελ. Εόρτασαν στις αρχές του μηνός τα 50 χρόνια της γαλλογερμανικής… συμφιλίωσης! Εάν όμως πριν από μισό αιώνα μπορούσε να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια κίνηση ήταν δυνατόν να εξυπηρετήσει διπλωματικούς σκοπούς, σήμερα δεν επιτρέπονται αυταπάτες για τον αλαζονικό ρόλο της Γερμανίας, από τον οποίο πλήττεται και η ίδια η Γαλλία. Είναι σίγουρο ότι οι γάλλοι εργαζόμενοι θα αγανάκτησαν και θα απογοητεύθηκαν από τη στάση του Προέδρου των, ενώ οι Γερμανοί θα αισθάνθηκαν ικανοποίηση με τη σκέψη ότι έχουν πάλι τη Γαλλία στο χέρι τους. Είναι κρίμα, αλλά ο κ. Ολάντ έγινε νέος Νταλαντιέ. Εκείνος ο γάλλος πρωθυπουργός (που διεδέχθη την κυβέρνηση του σοσιαλιστού Λ. Μπλουμ) το φθινόπωρο του 1938 συναντήθηκε με τον βρετανό συνάδελφό του Τσάμπερλεν, μετά την επιστροφή του τελευταίου από το Μπερχτεσγκάντεν των Βαυαρικών Άλπεων, όπου τον είχε δεχτεί ο Χίτλερ. Ήταν η εποχή που ο Νταλαντιέ και ο Τσάμπερλεν ακολούθησαν τον συμβιβασμό που παραχωρούσε στο Ράιχ (υποτίθεται κάτω από διεθνή έλεγχο) τα τσεχοσλοβακικά εδάφη. Ουσιαστικά οι δύο πρωθυπουργοί έκαναν κάτι χειρότερο: Ενεθάρρυναν τον Χίτλερ να προβάλλει διαρκώς νέες αξιώσεις, χωρίς τέλος. Έτσι, φθάσαμε στην 29η Σεπτεμβρίου του 1938, όταν Τσάμπερλεν, Νταλαντιέ, Μουσολίνι και Χίτλερ υπέγραψαν στο Μόναχο τη συμφωνία που παραχωρούσε ουσιαστικά στο Ράιχ τα εδάφη που ζητούσε. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Διότι ο νέος «Νταλαντιέ» ουσιαστικά παραχωρεί τις χώρες του Νότου στην κατοχή του Δ’ Ράιχ της Μέρκελ. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η απάτη της «Ευρωπαϊκής Ενώσεως». Μπορεί καλοπροαίρετα ορισμένοι να τη φαντάστηκαν διαφορετικά. Αλλά οι Γερμανοί είχαν διατυπώσει δημοσίως το δικό τους «σκεπτικό» από το… 1942! Και το είχαν καταστήσει γνωστό και στην ελληνική πλευρά. Στις 14-12-1942, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» του Λαμπράκη, είχε δημοσιευτεί στην ελληνική γλώσσα άρθρο του υπουργού του Ράιχ Παύλου Μπαγκ, υπό τον τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης»! Στο άρθρο εκείνο ο Μπαγκ έγραφε μεταξύ άλλων: «Η ”Ευρώπη” ως πολιτική και οικονομική έννοια υφίσταται μόνον από της εποχής του παρόντος πολέμου. Μέχρι του πολέμου τούτου η Ευρώπη ήτο αποκλειστικώς γεωγραφική έννοια. Και όταν ακόμη ήλθεν εις φως η ”παγκόσμιος οικονομία”, ουδείς μέτοχος υπήρχεν εις αυτήν υπό το όνομα ”Ευρώπη”. Ως μέτοχοι ενεφανίζοντο απλώς αι διάφοροι οικονομίαι της Ευρώπης, και μάλιστα χωρίς να έχουν λάβει οιανδήποτε θέσιν απέναντι του ”κόσμου”…». Ο Μπαγκ ανέφερε ότι μέχρι τότε «πάσα εμπορική σύμβασις της Γερμανίας, ιδίως μετ’ ευρωπαϊκών χωρών, εξητάζετο υπό των Άγγλων» και ετόνιζε ότι στο εξής οι συναλλαγματικές σχέσεις θα εγίνοντο μέσω του κεντρικού συμψηφιστικού ταμείου του Βερολίνου! Ύστερα από 70 χρόνια ακριβώς, η Γερμανία κατόρθωσε να εφαρμόσει τα σχέδιά της, που παρέμειναν σταθερά μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Το γεγονός αυτό πρέπει να το καταλάβει και το δικό μας μνημονιακό κυβερνητικό συνονθύλευμα –η κυβέρνησις Σαμαρά– διότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Η «ευρωπαϊκή πολιτική», με την οποία έχουν θαμπωθεί οι κυβερνώντες, θα τους γελοιοποιεί συνεχώς περισσότερο, διότι τους αναγκάζει να αναιρούν μία προς μία τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.

Οι Γερμανοί μένουν απαθείς και επίμονοι στα σχέδιά τους για την πλήρη εξαθλίωση των Ελλήνων και κοροϊδεύουν τους εκπροσώπους της ελληνικής κυβερνήσεως. Κάνω μια παρένθεση: Ορισμένες φορές τείνει να πιστεύει κανείς σε… μεταφυσικές καταστάσεις! Να θυμίσουμε πάλι μια παλιά ιστορία: Στην Κατοχή «εξέχουσα θέση» μεταξύ των ναζιστών εγκληματιών πολέμου είχε στη Θεσσαλονίκη ο περιβόητος Φριτς Σούμπερτ. Όταν έφθασε το τέλος του πολέμου, ο διεστραμμένος εκείνος εγκληματίας μάζεψε τα κοσμήματα και τα χρυσαφικά που είχε λεηλατήσει από τα άπειρα θύματά του, Έλληνες Ορθοδόξους και Εβραίους, και τα έθαψε σε κάποιο σημείο. Ύστερα ακολούθησε τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Το 1945 ξαναγύρισε μεταμφιεσμένος, με ψεύτικο όνομα, για να πάρει τον θησαυρό του. Αναγνωρίστηκε όμως από τις ελληνικές αρχές, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε 20 φορές εις θάνατον! Και ήταν από τους ελάχιστους ναζί εγκληματίες που εκτελέστηκαν. Μέχρι την τελευταία στιγμή, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, υπήρξε αμετανόητος, και τα τελευταία του λόγια ήσαν: «Η Γερμανία θα ξαναγίνει μεγάλη»! Αυτός, λοιπόν, ο ναζί φυσιογνωμικά ήταν ίδιος ο… Σόιμπλε! Είδα τη φωτογραφία του σε μια πρόσφατη εκπομπή της ΕΤ3 και έμεινα… ενεός! Να πιστέψουμε, άραγε, σε… μετεμψύχωση; Κλείνουμε την παρένθεση για να επιστρέψουμε στο σήμερα.

Έχουμε όλη την καλή διάθεση να πιστέψουμε στις προθέσεις του κ. Σαμαρά. Δυστυχώς όμως, η γραμμή την οποία ακολουθεί μέρα με τη μέρα όχι μόνο δεν πρόκειται να επιφέρει θετικά αποτελέσματα, αλλά τον καθιστά δέσμιο των σχεδίων της Μέρκελ. Χάνει παραλλήλως αξιοπιστία ο κ. Σαμαράς μεταξύ των ψηφοφόρων του όταν α) Δεν κάνει τίποτε για να απαλλαγούμε από το καρκίνωμα των αλλοδαπών, και β) Βήμα προς βήμα, οδηγούμεθα σε τρίτο επαίσχυντο Μνημόνιο. Ο ανάλγητος και αλαζονικός Ρέσλερ εδήλωσε με θράσος: «Η υπομονή μου εξαντλείται με την Ελλάδα»! Οι άλλοι «εταίροι» τονίζουν ότι δεν κάνουν βήμα πίσω στις προκλητικές αξιώσεις τους. Οι απολύσεις, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, η ανεργία, που οδηγεί σε αυτοκτονίες, και η εξαθλίωση που γιγαντώνεται τι είδους «ανάπτυξη» και ποιες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργήσουν; Να το καταλάβουμε: Μέσα στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως διαμορφώθηκε, λύσις δεν υπάρχει. Θα σημειώνεται συνεχής ανακύκλωσις και επιδείνωσις των προβλημάτων. Απαιτείται χάραξη άλλης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής. Επιδίωξη όλων των λαών του Νότου πρέπει να είναι η ΔΙΑΛΥΣΙΣ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Μόνο δι’ αυτού του τρόπου θα καταρρεύσει το Δ’ Ράιχ και θα ταφεί κάτω από τα ερείπια που προκάλεσε. Συχνά θυμίζουμε απ’ αυτήν εδώ τη στήλη προφητικά λόγια παλαιών, έμπειρων πολιτικών για το πού θα κατέληγε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο αείμνηστος πρόεδρος της ΕΔΑ, ο γιατρός Γιάννης Πασαλίδης, άνθρωπος εξαιρετικά μορφωμένος και νουνεχής, στο Β’ Συνέδριο του κόμματός του, στις 8 Δεκεμβρίου του 1962, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τη «μεγαλύτερη διείσδυση του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, και συνεπώς τη μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση της χώρας μας από αυτό…». Το πιο σημαντικό γεγονός σ’ αυτήν την κατεύθυνση –έλεγε– ήταν η σύνδεση της Ελλάδος με την Κοινή Αγορά και, παραπέρα, η πολιτική των «ανοικτών θυρών». Κατήγγειλε τότε ο Πασαλίδης ότι: «Στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής, η κυβέρνηση (της ΕΡΕ) συγκέντρωσε την παραγωγή και τα κλειδιά της οικονομίας μας σε λίγα ντόπια μονοπωλιακά συγκροτήματα που συνεργάζονται με τα ξένα, στην καταλήστευση του εθνικού πλούτου και του μόχθου των εργαζομένων. Η σύνδεσις με την Κοινή Αγορά και τα μέτρα που τη συνοδεύουν οδηγούν ασφαλώς στην εξαφάνιση μέρους της βιομηχανίας και βιοτεχνίας…». Τα λόγια του αποκτούν σήμερα απίστευτη επικαιρότητα. Τι να κάνει λοιπόν η λεγόμενη «εθνική επιτροπή επαναδιαπραγμάτευσης»; Ομιλεί σε δυνάμεις κατοχής, που δεν ακούνε τίποτε, επιθυμούν την ισοπέδωση και τον αφανισμό των λαών του Νότου και μισούν την Ελλάδα. Και είναι τουλάχιστον αστείος ο Ευ. Βενιζέλος όταν λέει με σοβαροφάνεια ότι διαθέτει την ικανότητα ο κ. Στουρνάρας να εφαρμόσει την κυβερνητική πολιτική. Ποιος; Ο κ. Στουρνάρας που κάθεται προσοχή μπροστά στον Σόιμπλε και τους άλλους της ευρωπαϊκής μαφίας και τον μαλώνουν όπως ο δάσκαλος τον αδιάβαστο μαθητή. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι βράζουν. Δεν ανέχονται άλλα μέτρα.

Οι λαοί της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας ξεσηκώνονται. Ραχόι, Μόντι, Ολάντ έχουν μετατραπεί σε κατοχικές κυβερνήσεις, δεν έχουν καμία επαφή με τους λαούς των. Στην ίδια ευθεία βρίσκεται και το τρικέφαλον κυβερνητικό έκτρωμα της χώρας μας. Όποιος ακολουθεί τις εντολές της μέγαιρας του Βερολίνου έρχεται αυτομάτως σε πλήρη αντίθεση προς το λαϊκό αίσθημα. Να καταργηθεί αμέσως το Μνημόνιο και να συνάψουμε συμμαχίες εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Να αντιταχθούμε ευθέως στη Μέρκελ. Διότι αυτή η κυρία νομίζει ότι έχει ακόμα πέραση το δόγμα του Χίτλερ, ότι: «Η μάζα πιο εύκολα λυγίζει μπροστά στη βία του αυθέντη, παρά στα κηρύγματα του διαλαλητή…». Δεν βρέθηκε κανείς από τους ευρωλάγνους κυβερνητικούς να δηλώσει κατά πρόσωπο στην καγκελάριο αυτό που μας δίδαξε ο Μακρυγιάννης; Όταν οι Έλληνες αποφασίσουν να πεθάνουν για την ελευθερία τους, «λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν». Πρώτα, όμως, να χωνέψουν τα άγια λόγια του μεγάλου πατριδοφύλακα οι δικοί μας κυβερνώντες…