Ο κυανόλευκος κομμουνισμός

Στην πρώτη ανάλυση της στήλης αυτής, πριν από μερικές εβδομάδες, είχα παρατηρήσει ότι η περιβόητη φράση «μαζί τα φάγαμε», ασχέτως του λόγου για τον οποίον είχε ειπωθεί τότε, ουσιαστικώς ανταποκρινόταν σε μια άλλη πραγματικότητα: Ότι, δηλαδή, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είχε συγκροτηθεί ένα καπιταλιστικό σύστημα φιλελεύθερης οικονομίας, με σοβιετική όμως δομή. Όπου τον κυρίαρχο ρόλο για την κίνηση της οικονομίας τον έπαιζε το κράτος. Ζούσε η οικονομία, και μαζί με αυτήν και εμείς, από τα λεφτά του. Τα οποία, βεβαίως, δανειζόταν, διότι τα γνωστά έσοδά του δεν του έφταναν.

Από την άλλη πλευρά, αυτή η πραγματικότητα του κράτους-πατερούλη, που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις αντιλήψεις της πάλαι ποτέ Σοβιετίας, απεικονιζόταν στην κοινωνία ως εξής: Όπως όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις αποκάλυπταν, το ποσοστό που συγκέντρωναν οι αριστερόστροφοι πολίτες -αυτών δηλαδή που απολάμβαναν την αριστερή ρητορεία, έστω και αν αυτή ήταν αριστερή κατ’ επίφαση- ήταν μεγαλύτερο από αυτό των δεξιόστροφων. Το άθροισμα των κομμάτων που ήταν στη μία ή στην άλλη πλευρά το επιβεβαιώνει.

Βεβαίως σε μία κοινωνία που έχει αποδείξει στην πράξη ότι η προς τα αριστερά κλίση διατηρείται όταν τα συλλογικά βάρη αφορούν τους άλλους και όχι εμάς τους ίδιους, όταν θίγεται το ατομικό συμφέρον μας, τότε ευκόλως περνάμε στο φασίζον άκρο.

Έλα όμως που η ζωή, ως Νέμεσις, εκδικείται τον αριστερισμό μας «του γλυκού νερού» και μας φέρνει κυριολεκτικώς αντιμέτωπους με τις αρχές του κομμουνισμού, αλλά και μας καθιστά θύματά του! Αυτό βιώνουμε τώρα. Την εξίσωση προς τα κάτω, αφού δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία για όλους. Και ιδού πώς!

Το ανίκανο κράτος, που δεν μπορεί να εισπράξει έσοδα ή να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα με ισοδύναμα μέτρα, είναι υποχρεωμένο να επιβαρύνει τα γνωστά υποζύγια.

Μισθωτούς και συνταξιούχους που αποτελούν παραδοσιακώς τον πυρήνα της μεσαίας τάξης. Με πρόσχημα, βεβαίως, την κατά τα άλλα δίκαιη αρχή ότι οι περικοπές πρέπει να είναι μεγαλύτερες στα υψηλότερα εισοδήματα σε σχέση προς τα μικρότερα, έχουμε, με τις συνεχείς επιβαρύνσεις και περικοπές, ένα σταδιακό κλείσιμο της ψαλίδας, όπου όλοι τείνουν να εξισωθούν στη φτώχεια.

Η ισότης δηλαδή προς τα κάτω. Με άλλα λόγια η εκδίκηση της «κομμουνιστικής γυφτιάς» απέναντι στην αλλοπαρμένη κοινωνία που πίστεψε αφελώς ότι με τα δανεικά που επιτηδείως την τάιζαν βίωνε πραγματική ευημερία. Αλλά και επί σειράν ετών «το έπαιζε» αριστερούλα, μια και η Αριστερά κατείχε πάντοτε το θελκτικό μονοπώλιο της κοινωνικής δικαιοσύνης…

Ο Λούκουλλος