Οι «Τρεις» και οι Ερινύες…

Στην «Εσωτερική Τρόικα» (Αντώνη Σαμαρά – Ευάγγελο Βενιζέλο – Φώτη Κουβέλη) είναι αμφίβολο αν οι μέλλουσες γενιές των Ελλήνων θα αναγνωρίσουν, με βάση τους «λόγους και τις πράξεις τους», το ελάχιστο που ο Λατίνος ιστορικός αποδίδει στην ηγεσία Λαών η οποία σε κρίσιμες στιγμές δεν ήρθη στο ύψος των περιστάσεων. Δεν υπήρξαν, δηλαδή, ουδέ magni nominis umbra (= σκιά μεγάλου ονόματος).

Και ως τους μεν δύο πρώτους, ο Εθνικός μας Ποιητής Γιώργος Σεφέρης θα τους κατέτασσε στην «ανάπηρη ηγετική τάξη» της Χώρας, της οποίας η προθυμία συμμόρφωσης στα κελεύσματα της «Ξένης Προστασίας» δεν ξενίζει. Ως προς τον τρίτο, δεν επαρκεί προς παραμυθία του Λαού το σοφόν και σαφές: «Πού ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…»!

Το Προοράν και το Τολμάν…

Ηγούμενοι οι δύο πρώτοι πολιτικών χώρων των οποίων διετέλεσαν διαπρεπή στελέχη, οι οποίοι πολιτικοί οργανισμοί την πρόσφατη δεκαετία διαχειρίσθηκαν τις τύχες της χώρας είτε «κληρονομικώ δικαιώματι» είτε με ηγέτες στερούμενους του «χαρίσματος» του, κατά τον Θουκυδίδη, Πολιτικού (του «Προοράν» και του «Τολμάν»), ήγαγον τη Χώρα στην Καταστροφή (Οικονομική υποτέλεια και Εθνική αναξιοπρέπεια) και τον Λαό της στη διαρκή Φτώχεια, στην Αβεβαιότητα για το μέλλον του και στον Φόβο για την υποτυπώδη Ευημερία του!

Και οι μεν δύο πρώτοι, σαρξ εκ της σαρκός του Μεταπρατικού Κεφαλαίου, φυσικώ τω λόγω να επιζητούν και να συντελούν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους στην υπαγωγή της Χώρας υπό την Ξένη Προστασία, αλλά ο τρίτος, ο Φώτης Κουβέλης, ουδεμία τύψη αισθάνεται έναντι εκείνων, των χιλιάδων Ελλήνων, που στη διαδρομή της Ιστορίας του Νεοελληνικού Κράτους θυσίασαν τη Ζωή τους για την «προκοπή του Λαού και τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά»;

Ο ηγέτης της Συντηρητικής Παράταξης παραμένει αμνήμων της Ιστορικής τύχης ένιων ηγετών της, που στο απώτερο παρελθόν της Χώρας κατέστησαν υπαίτιοι Εθνικής Καταστροφής και η Εθνική Νέμεσις υπήρξε αμείλικτος τιμωρός τους;

Βεβαίως, ένιοι των ηγετών του Συντηρητικού Χώρου (ακόμη και αυτός ο πράος Παναγής Τσαλδάρης, ο Πέτρος Ράλλης, ο Δημήτριος Μάξιμος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης των αρχών της δεκαετίας του 1950 και κυρίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος) ουδέποτε απομακρύνθηκαν από το όραμα μιας ευημερούσης Ελλάδας. Οι μεν, αν δεν το κατόρθωσαν σε αποτελεσματικό βαθμό, δεν χρεώνονται από την Ιστορία, οι δε υπήρξαν προαγωγοί απαθλίωσης του Λαού και καταβαραθρωτές των Εθνικών Συμφερόντων της Χώρας.

Τι έπραξε ο Κ. Καραμανλής…

Η Ιστορική Αμεροληψία επιτάσσει να αναγνωρισθεί στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο και τον στενό συνεργάτη του Παναγή Παπαληγούρα η Αγωνία να οδηγήσει την Ελλάδα από την εποχή της «Ψωροκώσταινας» στην εποχή μιας σύγχρονης ευημερούσης Χώρας, με τη δημιουργία των ισχυρών δημοσίων επιχειρήσεων (ΔΕΗ, Εταιρεία Υδάτων Αθηνών – Θεσσαλονίκης, ΟΣΕ, Εθνικό Οδικό Δίκτυο, βιομηχανίες Λιπασμάτων και Σακχάρεως, Οργανισμοί Καπνού και Βάμβακος, Πανεπιστημιουπόλεις και πανεπιστημιακά Νοσοκομεία υψηλού επιστημονικού κύρους κ.λπ., κ.λπ.). Αλλά και για την ένταξη της Χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως Ισότιμου μέλους με Ισχυρό λόγο και ουχί ως παρία του αναδυόμενου Δ’ Γερμανικού Ράιχ!

Κι όμως, όσα ο Συντηρητικός αυτός ηγέτης εποίησεν οι σημερινοί ολεσιπτόλιδες επίγονοί του εκποιούν. Και δη, έναντι πινακίου φακής…

…και η Δημοκρατική Παράταξη

Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, της οποίας διακηρύσσεται ως συνεχιστής ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, από τον αρχηγέτη της, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, από τη δεκαετία του 1910, με τη συνεργασία των οραματιστών Αλέξανδρου Παπαναστασίου, Γεωργίου Καφαντάρη, Αλέξανδρου Διομήδη, Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, Νικόλαου Πλαστήρα, θεμελίωσε και ανέπτυξε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, την Προστασία των Εργαζομένων και όλο το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας μέχρι της κατεδάφισής του από τον σπουδαρχίδη (οι σεμνότυφοι ας μην ξενίζονται από την «κακοηχία» του όρου, αναμιμνησκόμενοι το του Λορέντζου Μαβίλη: «Χυδαία Γλώσσα δεν υπάρχει, χυδαίοι άνθρωποι ναι…») Ανδρέα Λοβέρδο και τον απερίγραπτο εκείνο «συνδικαλιστή» και κακή τη τύχη υπουργό Εργασίας, μέχρι πρότινος.

Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη εγγράφει στο ενεργητικό της την Εθνική Ολοκλήρωση, την εμπέδωση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και την υλοποίηση της νέας Μεγάλης Ιδέας του Οικονομικού και Κοινωνικού εκσυγχρονισμού της Χώρας.

Και στο πρόσωπο του Νικόλαου Πλαστήρα τον εκφραστή της Εθνικής Νέμεσης για τους επιλήσμονες του Χρέους προς την Πατρίδα και τον Λαό της.

Μοιραίοι και άβουλοι…

Ως επιμύθιο για τη σκιαγράφηση των «Τριών» και της οσφυοκαμψίας τους έναντι των υπαλλήλων της «τρόικας» και της προσβλητικής συμπεριφοράς των τελευταίων έναντι της Ελληνικής Κυβέρνησης, προσφεύγω σε «δάνειο» από τη στήλη «Εμπιστευτικά» του Ι. Κ. Πρετεντέρη («ΝΕΑ» 3/7/2012):

• «…Δεν νοείται κάποιοι υπάλληλοι ευρωπαϊκών ή διεθνών οργανισμών να διαπραγματεύονται, να διευθύνουν, ακόμη και να ελέγχουν αιρετές κυβερνήσεις, δημοκρατικές χώρες και ολόκληρους λαούς. Χωρίς οι ίδιοι να δίνουν λογαριασμό πουθενά, παρά σε άλλους υπαλλήλους! Θυμίζω το SMS του Ραχόι στον υπουργό του όταν πάλευε στις Βρυξέλλες να αποφύγει τον έλεγχο της “τρόικας”: “Δεν είμαστε Ουγκάντα!”…».

Αντ’ αυτών, οι σημερινοί Επίγονοι τι πράττουν; Μόνο ο Μεγάλος της Ελληνικής Διασποράς, ο Κώστας Βάρναλης, με τους ενοραματικούς στίχους του ίσως αποδίδει τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα:

• «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουν ίσως κάποιο θάμα…».