Μια παράσταση που δεν ξεχνιέται…

Και όντως, με τέτοιες παραστάσεις η Ελλάδα δεν θα πεθάνει. Ένας εκπληκτικός θίασος με τον Παύλο Χαϊκάλη στον ρόλο του σκηνοθέτη, του μαέστρου, αλλά πάνω απ’ όλα του ηθοποιού, ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων όσοι βρέθηκαν στο θέατρο του Παπάγου και απόλαυσαν αυτό το θαυμάσιο έργο. Η εναλλαγή συναισθημάτων από το κλάμα στο γέλιο και από τις ενοχές στη λύτρωση, έδωσε στους θεατές τη θεατρική ιστορία και τη θεατρική τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας. Ο Παύλος Χαϊκάλης, η Ρένια Λουιζίδου, η Τζόυς Ευείδη και μια πλειάδα άλλων ηθοποιών μας ταξίδεψαν, μας απογείωσαν, μα πάνω από όλα μας δίδαξαν τι δεν πρέπει να κάνουμε ως χώρα, αλλά και τι να αποφύγουμε ως λαός. Όλα ετούτα, μαζί με την εκπληκτική επιλογή των τραγουδιών του έργου και τη μαεστρική μουσική διδασκαλία της Μάρως Θεοδωράκης που βαδίζει στα χνάρια της μοναδικής οικογενειακής παράδοσης, έδωσαν στους θεατές τη δυνατότητα της συμμετοχής. Σε όλο σχεδόν το έργο, τραγουδήσαμε για το όνειρο της Ελλάδας που πληγώνουμε και τους Έλληνες που την πληγώνουν, αλλά δώσαμε όλοι μαζί μια υπόσχεση: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μπράβο, Μάρω. Μέσα από αυτό το έργο, το δικό μου άσχετο μάτι ανακάλυψε έναν μεγάλο θεατρίνο, τον Παύλο Χαϊκάλη. Ο Θύμιος Καρακατσάνης να μην ανησυχεί. Να ξέρει ότι άφησε στη θέση του έναν θεατρίνο που θα συνεχίσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο ό,τι εκείνος έφερε στο προσκήνιο. Την αρχαία ελληνική κωμωδία και τραγωδία πιο κοντά σε εμάς.

Το θέατρο ποτέ δεν πεθαίνει. Όπως και η μουσική με τη Μάρω θα μας αναστήσει στον χρόνο που έρχεται και έχουμε ανάγκη να τον αγγίξουμε τραγουδώντας με ελπίδα.

Ανδρέας Ανδρουλιδάκης