Δεν βλέπουν φως στο ΠΑΣΟΚ
Κατ’ αρχάς, υπάρχουν οι περιβόητες ομάδες των «μεταρρυθμιστών – εκσυγχρονιστών», πρωτίστως ο Α. Λοβέρδος και η Ά. Διαμαντοπούλου και σε δεύτερο χρόνο οι Γ. Ραγκούσης, Ηλ. Μόσιαλος και Γ. Φλωρίδης, που με τα δίκτυα που δημιουργούν βρίσκονται πλέον στο στόχαστρο του Βενιζέλου και των συνεργατών του, καθώς προωθούν ανοιχτά το εγχείρημα δημιουργίας ενός νέου μεταρρυθμιστικού κεντροαριστερού πόλου. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν διαθέτουν κανένα σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό έρεισμα για να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά και μόνο με τον θόρυβο που δημιουργούν προκαλούν πρόσθετους πονοκεφάλους στην Ιπποκράτους και αποδυναμώνουν την ηγετική παρουσία του Ευ. Βενιζέλου σε ό,τι έχει απομείνει από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, όπου κάποτε απευθυνόταν το ΠΑΣΟΚ.
Ο Λοβέρδος και η Διαμαντοπούλου συγκαταλέγονται μεν και από τους συνεργάτες του Βενιζέλου σε μια άλλη κατηγορία, αλλά βρίσκονται και αυτοί στο στόχαστρο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ λόγω της στάσης που τηρούν. Ωστόσο, παρότι ο Λοβέρδος διαθέτει και μια μικρή επιρροή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, δεν φαίνεται να «λογίζεται ως μεγάλο μέγεθος, που τυχόν πλήρης αποστασιοποίησή του θα είχε μεγάλες συνέπειες στην επιρροή του κόμματος».
Οι επιθετικές δημόσιες δηλώσεις του Βενιζέλου τις προηγούμενες ημέρες, με τις οποίες ουσιαστικά έδειξε την «πόρτα της εξόδου» σε όλα αυτά τα στελέχη, καταγράφουν την απόφασή του να προχωρήσει ακόμα και μόνος του προς το συνέδριο ανασύστασης του ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζουν ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί ανοιχτές διαφωνίες και αμφισβήτηση και κυρίως δεν πρόκειται να απευθύνει «ιδιαίτερη πρόσκληση» σε όσους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αποφεύγουν να συμπορευτούν άκριτα μαζί του.
Το μεγαλύτερο εσωκομματικό πρόβλημα του Βενιζέλου, όμως, δεν είναι οι «μεταρρυθμιστές», είτε πρόκειται για τον Λοβέρδο και τη Διαμαντοπούλου είτε για τον Ραγκούση και τον Μόσιαλο, αλλά το έμπειρο και ικανό στελεχικό δυναμικό που έχει απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, η «παλιά φρουρά», και τα απομεινάρια του «κοινωνικού ΠΑΣΟΚ». Αυτοί, όπως λένε έμπειρα στελέχη, είναι εκείνοι που κράτησαν το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στο 13% – 14% και κινητοποίησαν κάποιον κόσμο, έστω και με βαριά καρδιά, να πάει στις κάλπες και να ψηφίσει το άλλοτε κραταιό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Πρόκειται για την πλέον υπολογίσιμη δύναμη ποιοτικά και ποσοτικά, που είναι ικανή να δημιουργήσει νέα δεδομένα ανά πάσα στιγμή στο κόμμα, και είναι η μάζα εκείνη που μπορεί να μην ενθουσιάστηκε με το ότι η προεδρία πέρασε στον Βενιζέλο, αλλά δεν τον εμπόδισε και σε μια πρώτη φάση έδειξε να συναινεί, έστω και με σφιγμένα χείλη», σημείωναν έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Η εικόνα του Βενιζέλου διαρκώς επιδεινώνεται ανάμεσα σε αυτά τα στελέχη, που πλέον θεωρούν ότι λειτουργεί ως «ανασφαλής ομαδάρχης» και όχι ως ηγέτης ενός μεγάλου κόμματος, που υπέστη δύο βαριές εκλογικές ήττες, ενώ παράλληλα του καταλογίζουν πλήρη αδυναμία να καταγράψει ένα σαφές πολιτικό στίγμα και να δημιουργήσει συγκεκριμένες κοινωνικές αναφορές.
Ουσιαστικά, εδώ και καιρό όλα αυτά τα στελέχη δεν συμφωνούν με τους χειρισμούς και τις πολιτικές επιλογές του Βενιζέλου και του χρεώνουν ότι «καθημερινά πλέον μικραίνει και κονταίνει το ΠΑΣΟΚ», κυρίως γιατί το απομονώνει από τα κοινωνικά στρώματα που για χρόνια το στήριζαν, και το χειρότερο είναι ότι με την πολιτική περιχαράκωσης που ακολουθεί «χαρίζει τον κόσμο και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ σε άλλα κόμματα και κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ».
Για την ώρα, όλα αυτά τα στελέχη ανιχνεύουν τα επόμενα βήματά τους, ωστόσο αναμένουν από τον Βενιζέλο «να πάρει επιτέλους κάποιες σοβαρές πολιτικές πρωτοβουλίες», που θα κινητοποιήσουν τον κόσμο και θα αρχίσουν να σηματοδοτούν μια σοβαρή μεταστροφή.
Πάντως, σχεδόν όλοι είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, καθώς εκτιμούν πως τα πράγματα για την ηγεσία του θα γίνουν ακόμα χειρότερα, αφού αμέσως μετά τις διακοπές θα αρχίσουν οι δημοσκοπήσεις, που θα είναι απογοητευτικές για το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο τις φυγόκεντρες τάσεις αλλά και την αμφισβήτηση του προέδρου. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δυσφορία που θα δημιουργείται για την κυβερνητική πολιτική, θα προκαλέσει κλυδωνισμούς σε ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ και θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη απαξίωση την ηγεσία του κόμματος.
Το κρίσιμο ερώτημα, που πλέον θέτουν αρκετά από τα παλιά και έμπειρα στελέχη, είναι αν θα καταφέρει να φτάσει έως το συνέδριο το ΠΑΣΟΚ έστω και τύποις ενωμένο και εάν ο Βενιζέλος θα αντέξει τη διαρκώς διογκούμενη δυσφορία και γκρίνια…