«Βάλτε νυστέρι στο Δημόσιο»!

• Στα μέτρα που εκτείνονται χρονικά μέχρι τη λήξη του προγράμματος, το σοβαρότερο ζήτημα που θα προκαλέσει τριβές, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα από ανώτατες πηγές του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, είναι οι περικοπές στον δημόσιο τομέα, που η «τρόικα» επιμένει ότι θα πρέπει να είναι «εμπροσθοβαρείς», δηλαδή να έχουν μεγάλη οικονομική απόδοση μέσα στο 2013 αλλά και να εξοικονομήσουν συνολικά τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ, όπως είχε προβλεφθεί στο Μνημόνιο. Το σχέδιο συγχωνεύσεων και καταργήσεων Οργανισμών αφήνει παγερά αδιάφορη την «τρόικα», καθώς ακόμη κι αν προσδιορισθεί με σαφήνεια ένα πρόγραμμα «λουκέτων», όπως επιδιώκει το Μαξίμου, είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπάρξουν ουσιαστικές εξοικονομήσεις αν δεν τηρηθεί η δέσμευση του Μνημονίου για κατάργηση θέσεων και εφεδρεία (απόλυση) προσωπικού. Ούτε θέλει να συζητήσει η «τρόικα» το αίτημα της κυβέρνησης για μετατάξεις που δεν θα εμπίπτουν στον κανόνα για τη σχέση αποχωρήσεων / νέων προσλήψεων. Έτσι, όσους ελιγμούς κι αν επιχειρήσει η κυβέρνηση, στο θέμα του Δημοσίου η «τρόικα» θα επιμείνει στην ανάγκη μεγάλου περιορισμού του μισθολογικού κόστους, που μπορεί να έλθει μόνο μέσα από εφεδρείες (απολύσεις) ή πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ή από νέα οριζόντια περικοπή στις αποδοχές. Εξάλλου, η πρόταση της κυβέρνησης να επεκτείνει σε όλες τις ΔΕΚΟ το μισθολόγιο του Δημοσίου, ώστε να υπάρξουν πρόσθετες εξοικονομήσεις, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από την «τρόικα»: Ήδη, λένε πηγές της, το ενιαίο μισθολόγιο έπρεπε να ισχύει σε όλες τις ΔΕΚΟ. Πώς μπορούν, λοιπόν, να εγγραφούν πρόσθετες εξοικονομήσεις από ένα μέτρο που (υποτίθεται ότι) εφαρμόζεται ήδη;
• Σε ό,τι αφορά τις συνταξιοδοτικές δαπάνες, στις οποίες περιλαμβάνονται και τα εφάπαξ που θα «κουτσουρευτούν» αναπόφευκτα, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα κάθε Ταμείου, η «τρόικα» αντιμετωπίζει με μεγάλη επιφυλακτικότητα ακόμη και το σχέδιο του ΚΕΠΕ για επιβολή «πλαφόν» 2.400 ευρώ στις συνολικές αποδοχές των συνταξιούχων, που θα πλήξει κυρίως τους 600.000 διπλοσυνταξιούχους. Το μέτρο αυτό, που θα προκαλέσει αντιδράσεις, δεν θεωρείται επαρκές για να συγκρατηθούν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες του Δημοσίου και είναι βέβαιο ότι θα ζητηθούν βαθύτερες, οριζόντιες περικοπές σε όσες συντάξεις εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται «υψηλές», όπως ακριβώς προβλέπει το Μνημόνιο.
• Σε δύο άλλες σημαντικές κατηγορίες δημοσίων δαπανών, τα κοινωνικά επιδόματα και τις φορολογικές δαπάνες, δηλαδή τις φοροαπαλλαγές που ισχύουν για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, η «τρόικα» εξακολουθεί να έχει μεγάλη διαπραγματευτική απόσταση από τα κυβερνητικά σχέδια. Τα προνοιακά επιδόματα, υπογραμμίζει, πρέπει να χορηγούνται με αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια, που θα ισχύσουν και για τα επιδόματα ασθενείας / ανικανότητας, τα οποία καλό θα ήταν να αντικατασταθούν από ένα ενιαίο επίδομα, που θα το λαμβάνουν μόνο οι οικονομικά ασθενέστεροι. Πίσω από αυτήν τη διαφωνία για το εύρος των περικοπών, που κατά το Μνημόνιο πρέπει να φθάσουν τουλάχιστον σε 3 δισ. ευρώ (ποσοστό περίπου 20% της συνολικής δημόσιας δαπάνης για κοινωνικά επιδόματα), κρύβονται περικοπές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλες αντιδράσεις.
• Σε ό,τι αφορά τη φορολογία, κλειδί για την επικείμενη μεταρρύθμιση αλλά και πεδίο έντονης διαβούλευσης με την «τρόικα» θα αποτελέσει το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων, που θα υποκαταστήσει από το 2013 το «χαράτσι» και τον ΦΑΠ ως ενιαία επιβάρυνση στην κατοχή ακινήτων. Η «τρόικα» επιμένει ότι ο νέος φόρος κατοχής ακινήτων θα πρέπει πραγματικά να «δαγκώνει», δεδομένου ότι θα αποτελέσει μια από τις καλύτερες πηγές δημοσίων εσόδων τα επόμενα χρόνια. Ο συντελεστής του τέλους θα είναι προοδευτικός, ώστε να πλήξει κυρίως τους κατόχους μεγάλων περιουσιών. Κατά μέσο όρο η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, που υπολογίζεται ότι έχει αντικειμενική αξία της τάξεως των 600 δισ. ευρώ, θα πρέπει να επιβαρυνθεί με έναν μέσο συντελεστή της τάξεως του 0,5% ή και υψηλότερο, για να προκύψουν έσοδα σε μόνιμη βάση, τα οποία θα στηρίξουν το πρόγραμμα του Μνημονίου τα επόμενα χρόνια. Όπως λένε έμπειροι φοροτεχνικοί στο «Π», θα πρόκειται για μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα επιβάρυνση της κατοχής ακινήτων (σε άλλες χώρες δεν είναι τόσο ασυνήθιστη), που θα προκαλέσει αντιδράσεις και προβλήματα στην αγορά.