ΤΑ ΠΕΡΙ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΩΝ»!
Όπως άλλωστε ισχύει και συμβαίνει και με όλα τα κόμματα που από την ίδρυσή τους κουβαλάνε ολοζώντανα τη φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του γεννήτορά τους και που, μετά τη για οποιοδήποτε λόγο απουσία τους, τότε και το κόμμα τους κατεβάζει τα ρολά του και παίρνει τη θέση του στην Ιστορία, ανάλογα με τα πεπραγμένα του.
Γι’ αυτό και δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο αυτής της «πανελλαδικής» πρόσκλησης των όσων έχουν απομείνει πιστοί στο ΠΑΣΟΚικό ιδεώδες, αν υπήρξε ποτέ κι αυτό, όσο κι αν επιμένει να το τραγουδάει για το ιστορικό εκείνο «αντάμωμα, τρεις του Σεπτέμβρη στους μπαξέδες». Και όλο αυτό το «ξανα-αντάμωμα» για να τους αναγγείλει ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ότι «το ΠΑΣΟΚ τελείωσε»! Αυτή η «επανασύσταση», το ξανασερβίρισμα στο τραπέζι δηλαδή, μου θυμίζει την περίπτωση που βγάζουμε από το ψυγείο την ξινισμένη μακαρονάδα με τη σάλτσα που είχαμε μαγειρέψει προχθές και που σήμερα δεν τρώγεται ούτε με πιστόλι στον κρόταφο.
Βλέποντας στην τηλεόραση αυτήν τη συγκέντρωση, κάθε φορά που ο φακός γύριζε στους συγκεντρωμένους, ανάμεσα στους οποίους και πολλές γνωστές φυσιογνωμίες του παλαιού ένδοξου παρελθόντος, παρά τις προσπάθειες αναπτέρωσης της αγωνιστικότητας και του ηθικού με τις κάθε τόσο ρητορικές κορόνες, μερικές μάλιστα και άκρως εξομολογητικές και μελοδραματικές του κ. Βενιζέλου, η μελαγχολία και η απογοήτευση ήταν διάχυτη. Σε σημείο που κάθε φορά ένα ομαδικό χειροκρότημα, προφανώς «προγραμματισμένο» από τους οργανωμένους χειροκροτητές, είναι ζήτημα αν ο ένας στους τρεις είχε τη διάθεση να κουνήσει τα χέρια του σε ένα συμβατικό χειροκρότημα για να συμφωνήσει και να επιβραβεύσει τις κατά τα άλλα καλές προθέσεις του νέου αρχηγού, ο οποίος, ούτε λίγο-ούτε πολύ, υπήρξε ο πιο θερμός συνήγορος και «μάνατζερ» για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παίζοντας τον ρόλο της προξενήτρας για τη νύφη που «εντάξει, κουτσή και αλλήθωρη είναι, αλλά μαγειρεύει ένα στιφάδο, να γλείφεις τα δάχτυλά σου»! Τέτοια σκηνή παράλογης έμπνευσης ούτε στη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο. Και σκέψου, λέει, να μπορούσε να τα δει από μια γωνία και ο αλησμόνητος Κουτσόγιωργας με εκείνα τα ηχηρά του «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» που τρέμανε οι πολυέλαιοι της Βουλής!
Κάπου είδα, σε ένα πέρασμα του φακού, τον κ. Σκανδαλίδη και κάπου τον κ. Σηφουνάκη, καλά, αυτός είναι παντού, όπως η κανέλα στο ρυζόγαλο. Πού ήταν όμως όλες οι γνωστές φυσιογνωμίες της ΠΑΣΟΚικής νομενκλατούρας; Ο κ. Ρέππας, ο κ. Λοβέρδος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Γείτονας και ποιον να πρωτοθυμηθώ; Των κάποτε πιστών και μονίμως ευνοημένων σε κάθε ΠΑΣΟΚική εμφάνιση; Και όλα αυτά για τους παρόντες στη συνάντηση που τους ζήτησε ο κ. Βενιζέλος, για να έχει τουλάχιστον μια χειροπιαστή επιβεβαίωση ότι το κόμμα που «κληρονόμησε», κυριολεκτικά σαν «έρμαιο της τύχης» σαν τις κάποτε μελοδραματικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, λόγω της πλήρους αδεξιότητας του φυσικού κληρονόμου, διαθέτει ακόμα πιστούς, έστω και αν μετά βίας μπορούν να γεμίσουν τη μικρότερη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής!
Τι να πουν και τι να πρωτοθυμηθούν οι «εκτός Βουλής», δηλαδή όλη εκείνη η λαοθάλασσα των προεκλογικών συγκεντρώσεων στην Πλατεία Συντάγματος, όπου ο αξιοθαύμαστος τηλεσκηνοθέτης, κ. Μπιρσίμ, κατάφερνε με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα να τους δείχνει σαν να ήταν συγκέντρωση των απανταχού της Ρωσίας στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας ή των απανταχού της Ινδίας στο Δελχί…
Θα ήταν άδικο να μη θυμηθούμε τις όποιες καλές ώρες που ζήσαμε μέσα στις τρεις δεκαετίες που είχαν τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ. Επίπλαστη και κατασκευασμένη ευδαιμονία, όπως ποιος δεν θα φάει το μαύρο χαβιάρι που του σερβίρεις στο πιάτο του, χωρίς να του λες ότι κάποια ώρα θα το πληρώσει με το αίμα του; Όπως και πώς να ξεχάσουμε όλη εκείνη την επιδρομή των πρασινοφρουρών που είχαν χωθεί σαν τρωκτικά σε όλες τις κυβερνητικές λειτουργίες και που μόνο η επιβεβαίωση του ΠΑΣΟΚικού χνότου που έπρεπε να κουβαλάς, μπορούσε να σου εξασφαλίσει ακόμα και το μεροκάματό σου;
Τι να πρωτοθυμηθούμε και με πόση προσπάθεια να τα ξεχάσουμε; Το προτιμότερο για τον κ. Βενιζέλο, του οποίου κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πολιτική του γνώση, θα ήταν να βαφτίσει με έναν άλλο τίτλο την πολιτική του κίνηση. Έστω με ένα ΒΕΝΙΖΕΛΟΚ για να μην τον κατηγορήσει κανένας ούτε για «κληρονομιές» ούτε για «διαπραγματεύσεις» ούτε για «διαχωρισμούς», από σεβασμό τουλάχιστον στη μνήμη εκείνου που τόσο απλόχερα τον φιλοξένησε στην τότε πολιτική του ανυπαρξία.
Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΝΙΟΝΙΟΣ!
Μια από τις καλύτερες παραγωγές της «Μηχανής του χρόνου» ήταν το αφιέρωμα στον αξέχαστο ηθοποιό Διονύση Παπαγιαννόπουλου που είδαμε, κυριολεκτικά, σαν «όαση» μέσα στην πλήξη των καλοκαιριάτικων προγραμμάτων της τηλεόρασης. Στον ιδιαίτερα αγαπητό μου «Νιόνιο», όπως συνηθίσαμε να τον φωνάζουμε όλοι και με τον οποίο είχαμε πολλές φορές συνεργαστεί και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου σαν κινηματογραφικού παραγωγού του την οφείλω και θέλω να την καταθέσω.
Ήταν χειμώνας του 1960, όταν γυρίζαμε με τον Γιάννη Δαλιανίδη τον «Ένα βλάκα και μισό», όπου ο Παπαγιαννόπουλος έπαιζε έναν από τους βασικούς ρόλους και ήταν ακριβώς τότε που αναζητούσα μια εύκολη κωμωδία, θεατρική κατά προτίμηση, για να ανταποκριθώ στην υποχρέωση που είχα να είναι έτοιμη για να παιχτεί ύστερα από δύο μήνες. Δεν θυμάμαι πώς έγινε ακριβώς και σε κάποια στιγμή που το άκουσε ο Παπαγιαννόπουλος, μου είχε πει:
«Την κωμωδία που παίζουμε στο θέατρο με την Καρέζη και τον Ηλιόπουλο, την έχεις δει;».
«Όχι», του απάντησα και μου συμπλήρωσε «δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, έχει όμως μέσα νόστιμα πράματα και στα χέρια σας (εννοώντας και τον Δαλιανίδη) μπορεί κάτι να βγει…».
Την ίδια μέρα, στην απογευματινή παράσταση μάλιστα, έτρεξα να τη δω. Και ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσα. Φρόντισα αμέσως να ζητήσω τα δικαιώματα και το ίδιο βράδυ στρωθήκαμε με τον Δαλιανίδη για το σενάριό της και σε δύο μήνες ακριβώς, έσπαγαν οι πόρτες των κινηματογράφων που την έπαιζαν, σημειώνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του παλιού (αλλά πάντα «ανθηρού») ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν το «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος» που πραγματοποιήθηκε σε χρόνο ρεκόρ των δύο μηνών!
Από τότε συνεργαστήκαμε πολλές φορές, όπως και στη «Χιονάτη με τα εφτά γεροντοπαλίκαρα», παίζοντας -ποιον άλλον;- τον ρόλο του καλόκαρδου γκρινιάρη, όπως και στο θέατρο, στη «Μεγάλη μηχανή» που ανέβηκε στο θέατρο «Μινώα», στον ρόλο ενός μεγαλοβιομήχανου που οργανώνει μόνος του μια απεργία για να… αυξήσει τις τιμές των προϊόντων του και που την ιδέα μου την είχε δώσει η απεργία των εργοστασίων της Φορντ, όταν στην εποχή του μεγάλου αμερικανικού κραχ, η απεργία που κράτησε τότε 68 ημέρες, έγινε για να γίνουν πιο ακριβά τα καινούργια της μοντέλα!
Χρεώνω στον κατά τα άλλα αγαπητό μου «μηχανικό» του χρόνου, τον Χρήστο Βασιλόπουλο, την απουσία μου από το αφιέρωμα στον αξέχαστο Νιόνιο, όπου θα μπορούσα να πω πολλά ενδιαφέροντα για έναν ηθοποιό που η πορεία του έγραψε ιστορία και που δυστυχώς δεν ακούστηκαν.
***
ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ, ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ!
• ΟΠΩΣ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ δεν ήταν καθόλου σίγουρο αν ο Γιώργος Παπαδάκης θα εξακολουθούσε από τον Σεπτέμβριο να είναι ο παρουσιαστής-σχολιαστής και όλα τα σχετικά της πρωινής εκπομπής του ΑΝΤ-1, θέση που χρόνια τώρα κρατάει και που μπορούμε χωρίς αμφισβήτηση να πούμε ότι από την αρχή, τόσα χρόνια, αποτέλεσε έναν από τους θεμέλιους λίθους του καναλιού. Γνώριμη όμως αυτή η τακτική της αγνωμοσύνης της τηλεοπτικής κοινωνίας, όταν τόσο εύκολα ξεχνούν κάποιους που κανονικά δεν θα έπρεπε τόσο εύκολα να διαγράφουν την προσφορά τους. Και ο Γιώργος Παπαδάκης δεν είναι ο μόνος.
• ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα κρατικά κανάλια, ο διευθύνων σύμβουλος κ. Ταγματάρχης δεν ανακοίνωσε καμία νέα παραγωγή, ούτε καν κάποια προοπτική για προτάσεις που έχουν πάρει το πράσινο φως, αλλά παραμένουν στα συρτάρια λόγω απουσίας κινητήριας δύναμης. Από μια άποψη η δυσάρεστη πληροφορία έχει τα καλά της. Ευκαιρία να ψάξουν στα αρχεία της ΕΡΤ παλιές εκπομπές, εξαιρετικού ενδιαφέροντος, που κάθε τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι «τρύπες» είναι τόσο συχνές στα αδηφάγα καθημερινά προγράμματα. Έχω την εντύπωση ότι ούτε οι ίδιοι ξέρουν πόσοι θησαυροί κρύβονται στα σκονισμένα ντουλάπια τους.
• ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΙΜΗΤΑ της «κατευθείαν» μετάδοσης, όταν την περασμένη Κυριακή, το κανάλι της ΕΤ-1 πρόβαλε τις ομιλίες των βουλευτών για την αναμενόμενη ψήφο εμπιστοσύνης και ενώ στο βήμα μιλούσε ο βουλευτής του ΚΚΕ κ. Παφίλης, όταν ο φακός πέρασε επάνω από το τμήμα με τις έδρες του κόμματος, είδαμε τη γνωστή και δημοφιλέστατη ηθοποιό της κωμωδίας και της επιθεώρησης και άρτι εκλεγείσα εκπρόσωπο της βαθιάς Αριστεράς, να έχει παραδοθεί στις… αγκάλες του Μορφέα και μόνο το ροχαλητό της δεν ακούσαμε! Επειδή η μετάδοση ήταν «κατευθείαν» και, όπως ήταν επόμενο, σωτηρία δεν σήκωνε, προφανώς δόθηκε εντολή ο φακός ύστερα από λίγο να ξαναπεράσει από εκεί η κάμερα και ειδοποιημένη η εν λόγω να ανοίξει τα μάτια της με ένα ύφος σαν να έλεγε «το παρεξηγήσατε, απλώς έκλεισα τα μάτια μου για να μη βλέπω ανεπιθύμητα πρόσωπα εδώ μέσα!».
• ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ σχετικά με την αποφυλάκιση της κ. Τσοχατζοπούλου. Τη νομική διαχείριση για την υπόθεση ανέλαβε με εντολή του Άκη Τσοχατζόπουλου ο γνωστός για τις ικανότητές του στις υποθέσεις αποφυλακίσεων, διαπρεπής δικηγόρος κ. Κεχαγιόγλου. Με την ευκαιρία του θυμίσω δικό του τηλεφώνημα που μου έκανε διαμαρτυρόμενος για δικό μου δημοσίευμα, λέγοντάς μου κατά λέξη «δεν είναι έτσι τα πράγματα και σας παρακαλώ να με δεχθείτε για να έρθω μόνος μου να σας εξηγήσω ποια είναι η πραγματικότητα». Έχουν περάσει γύρω στους δύο μήνες κι ακόμα τον περιμένω και δεν χρειάζεται να προσθέσω την αδυναμία που έχω στην «πραγματικότητα».